Het is onmogelijk om de beste concerten te noemen, want hoe vergelijk je ze met elkaar? De concerten die ik bezoek zijn heel divers. Soms akoestisch, een andere keer een “flinke bak herrie”. Van blues rock, naar hard rock, prog/symfonische rock, met of zonder vleugje metal. Ook in 2024 heb ik hele verschillende concerten bezocht. Daarom is de stijl van mijn meest memorabele concerten gevarieerd.
Het tweede concert dat ik dit jaar bezocht was het concert van Imaginaerium. Dit project is opgericht door zangeres Laura Piazzai, componist Clive Nolan en gitarist Eric Bouillette. Hij overleed in 2021 en heeft de release van het album/rockopera The Rise of Medici (2022) niet meer mee mogen maken. Deze rockopera, die gaat over de Italiaanse bankiersfamilie De Medici: Cosimo (1389 – 1464) en zijn vrouw Contessina, was voor mij een van de topalbums van dat jaar. Daarom keek ik erg uit naar de live premiere van ‘The Rise of Medici’, in het uitverkochte Parkvilla Theater in Alphen aan den Rijn. Het eerste deel van die avond bestond uit akoestische versies uit de imposante carrière van Clive. Na de pauze speelde men ‘The Rise of the medici’ integraal en non-stop. De koorzang en de orkestrale elementen liep via een tape mee. Maar de personages werden, mede door Andy Sears zeer goed neergezet. De financiële middelen waren beperkt, maar ondanks dat, was dit een zeer geloofwaardige rockopera. Hopelijk komt er ooit nog eens een mega productie van ‘The Rise of Medici’, dat verdient dit album zeker.
Van een rock opera schakel ik over naar één van de beste rock/metal gitaristen van Nederland: Marcel Coenen. Hij staat al meer dan 35 jaar op de planken, het aantal shows waarin hij meespeelde loopt bijna richting de 1.000. Deze shows waren zowel met metal coverbands (bijvoorbeeld The Art Of Pantera) als met eigen bands ‘Sun Caged’ en ‘Godscum’. Ook met Ayreon stond hij al diverse keren op het podium. Aan zijn solo albums werkten diverse vrienden mee. Met een deel hiervan stond hij in maart in De Bosuil (in Weert). Steeds is het indrukwekkend om Marcel te zien spelen, zijn vingers lijken als vanzelf over de snaren te gaan. Dit optreden was divers, er was niet “alleen maar” metal te horen. Van zijn album ‘Resurrection’ speelde hij instrumentale meeslepende ‘Zone Sombre’, wat hij schreef na zijn hartaanval. De emotie waarmee hij speelde was zichtbaar en voelbaar. Esther Brouns zong ‘Still Bleeding’ van het album ‘Color Journey’. Oorspronkelijk werd dit ingezongen door de Weertse Joyce Dijkgraaf. Zij overleed een aantal jaar geleden als gevolg van een auto-ongeluk, ze wordt nog steeds gemist. Bij mij raakte dat ook een gevoelige snaar, want ik kende Joyce vanaf dat ze klein meisje was.
Veel muzikanten heb ik al een aantal keer live gezien. Een daarvan is blues/rock gitarist/zanger Hendrik Freischlader . Die dag (in april) was Armin Alic, de vaste bassist ziek. Gelukkig kon dit concert doorgaan, want René Pütz kon invallen. Henrik geeft de muzikanten altijd alle ruimte om hun kunnen te laten horen, zo ook bij dit concert. Het aandeel van toetsenist Moritz Fuhrhop alias Mr. Mo was subliem. Zeker toen Henrik en hij elkaar uitdaagden. Wie had toen kunnen bedenken ik Mr. Mo nooit meer terug zou zien. Hij overleed in november, aan een vreselijke ziekte. Hij mocht slechts 44 jaar worden.. Hier was ik wel even stil van…
Alice Cooper was één van de grote namen op Bospop vrijdag. De opbouw lag voor op schema, alles was bijna klaar. Gehuurde weilanden waren door vrijwilligers klaar gemaakt als parkeerplaats. De wegbewijzeringsborden stond er, alles klopte. Maar… die dag dag regende het onophoudelijk. Er viel veel, veel meer regen dan voorspeld. Je kan plannen wat je wilt.. maar hier viel niet tegen op te plannen. De parkeerplaatsen stonden blank, de wegen konden het water niet aan, het was een chaos rondom Weert. En het festivalveld.. dat was één grote modderpoel geworden. Het water kwam tot ruim over de enkels, wat een drama was dat. Achter de schermen werd er had gewerkt om het op te lossen voor de volgende dag. En ik? .. ik genoot vooral van Alice Cooper. Als kind was ik bijna bang om naar hem te kijken. Zijn zwarte make-up, de blik in zijn ogen.. maar zijn muziek.. dat bleef toch trekken. Ik keek dus uit naar dit optreden. Wel vroeg ik me af, kan hij echt nog rocken, of is het “vergane glorie’? Nou hij kan zeker nog rocken, zijn timing, zijn mimiek… geweldig!! Dit vergeet ik nooit meer!
Cesar Zuiderwijk, wie heeft hem niet live gezien met de Golden Earring? Voor mij was deze band geen nieuwkomer, maar een band die er “altijd al was”. Ook met de band Sloper heb ik hem een aantal keer live gezien, bijvoorbeeld begin oktober. Nog geen twee weken later was hij terug in De Bosuil. Deze keer was hij alleen, voor zijn theatershow De Naakte Waarheid, een seated concert. Heel verrassend begon hij op een Green egg (barbecue) te spelen, dit klonk veel beter dan verwacht. Hij vertelde talloze anekdotes, dat deed hij op zo’n manier dat het niet langdradig werd. Soms zag je de dingen bijna voor je gebeuren. Hij creëerde hier mee een huiselijke sfeer. Op andere momenten werd er flink gelachen. Hij betrok er diverse mensen uit het publiek erbij. Toen hij mij aantekeningen zag maken vroeg hij: “Werkt u bij de krant?” Poeh wat bloosde ik.. Op diverse kits drumde hij, alles sloot mooi bij elkaar aan. Cesar bewees dat hij niet “alleen maar” een goede drummer is, maar ook een geboren entertainer. Volgend jaar zal ik vast weer hele diverse concerten bezoeken, er staan er al een aantal in mijn agenda.
Foto Marcel Coenen : Daniel Frissen
Foto Hendrik Freischlader : Jack Kok
Header foto : Fred Stiens