Vriend en vijand kan er niet omheen dat Coldplay de meest populaire band van de afgelopen 25 jaar is. Hoewel hun stijl door de jaren heen behoorlijk is veranderd, is Coldplay een merknaam geworden waarbij alles wat onder die naam wordt uitgebracht zal scoren. Al zou Chris Martin een album vol kinderliedjes vol zingen. Als hij het onder de naam Coldplay uitbrengt, kun je er vanuit gaan dat het wereldwijd de eerste plek zal bezetten. Het nadeel daarvan is dat hun muziek na ‘Viva La Vida or Death and All of his Friends’ uit 2008 op uitzonderingen na gemaakt lijkt te zijn om maar die hitlijsten te bestormen. De kwaliteit is sindsdien grillig. Zo leek ‘Everyday Life’ uit 2019 een positieve uitzondering op de regel te zijn waarin ze het commerciële leken los te laten. Om vervolgens een album later, op ‘Music of the Sphere’ uit 2021, zich daar weer vol op te richten door samen te werken met hippe namen van dat moment. Dat recept lijken ze doodleuk nog eens te herhalen op hun nieuwste album ‘Moon Music’. De vinyl exemplaren van dit nieuwe album worden gedrukt op gerecycled plastic. Heel sympathiek en milieuvriendelijk natuurlijk, maar daarbij hebben ze ook zichzelf gerecycled.
Want ‘Moon Music’ had even goed ‘Music of the Sphere – Part II’ kunnen heten. Opnieuw worden er met de hipste namen uit de R&B wereld samengewerkt. Zoals op de single ‘We Pray’ met Little Simz, Burna Boy, Elyanna en Tini. Opnieuw komt het zo krampachtig over om maar relevant te blijven. Alsof de heren in een soort midlife crisis zitten waarbij je zo graag jong wilt blijven. Een nummer als ‘feelslikeimfallinginlove’ lijkt ook voor de stadions en de hitlijsten te zijn gemaakt, maar het klinkt te veel als een aftreksel van hun eerdere hit ‘Higher Power’. Ook wanneer het even avontuurlijk dreigt te worden, wordt het eigenlijk juist heel saai. Zoals in twee nummers die beiden ruim 6 minuten duren: ‘ALiEN HiTS/ALiEN RADIO’ en ‘One World’. Aan dat laatste nummer hebben 10 namen gewerkt (waaronder de legendarische producer Brian Eno), maar verder dan een tekst waarin “Oh, one world, only one world’ of ‘In the end, it’s just love” komt het niet. Ze maken ze het Coldplay bashen wat in de afgelopen 15 jaar ook populair is geworden wel heel gemakkelijk.
Maar eerlijk toegegeven is niet alles op het album zo erg beneden peil. Want juist wanneer ze het klein houden, blikt Coldplay uit. Zoals in het semi-akoestische ‘JUPiTER’, of de wonderschone pianoballad ‘All My Love’, dat herinneringen oproept aan de old skool Coldplay van hun debuutalbum ‘Parachutes’ uit 2000. Is Coldplay dan alleen sterk als ze teruggrijpen op hun oude stijl? Nee, hoor. Want een nummer waarin ze wel verrassend uit de hoek weten te komen is de discotrack ‘Good Feelings’ met de Nigeriaanse zangeres Ayra Starr. Het nummer is mede geproduceerd door disco icoon Nile Rodgers, en dat is duidelijk te horen. Dit is een frisse hit waarmee Coldplay positief verrast.
Daarmee komen we tot de conclusie dat vier van de tien tracks op het album een uitstekende EP hadden kunnen vormen. De rest voelt te veel als opvulling daarvan. Natuurlijk hoeven de oude fans van de sobere stijl van hun debuutalbum niet meer te verwachten dat zo ooit weer zo’n album zullen maken. Het is alleen zo jammer dat dit inmiddels het vierde album van Coldplay is waarop een commerciële popproductie de overhand heeft genomen. Terwijl ze met ‘Everyday Life’ bewezen dat ze echt nog wel kunnen verrassen zonder druk van commercie. Wie weet bij de laatste twee aankomende albums? Want volgens Chris Martin zal Coldplay hierna nog maar twee albums uitbrengen. Laten we hopen op een sterk slotakkoord. (5/10) (Parlophone)