In de singer-songwriter show in De Harmonie nam Nick Schilder het publiek mee in zijn loopbaan. Dit begon bij een video met zuster Eline, die hem verpleegd had na de grote brand in Volendam in 2000. Vanaf dat moment draaide alles in zijn leven om muziek. Hoewel Nick nog niet veel eigen repertoire had, wist hij makkelijk een volledige show te vullen.
Na een uitvoering van zijn eigen ‘Dancin’ Alone’ volgde een aantal welbekende singer-songwriter hits. Waaronder ‘American Pie’ van Don McLean. Nick zong niet alleen de muziek, hij legde ook bij ieder nummer uit waarom hij dit nummer zong of wat het nummer betekende. Zo legde hij bij ‘American Pie’ uit dat McLean een krantenwijk had en hier in de koppen zag staan dat één van zijn favoriete artiesten omgekomen was in een ongeluk, hier komt de lyric ‘The day the music died’ vandaan.
Na ‘American Pie’ volgde Schilder zijn route naar Canada, de jonge Shawn Mendes die op 18-jarige leeftijd het nummer ‘Mercy’ uitbracht. Na de uitvoering noemde hij Mendes nog ‘één van de talentvolste singer-songwriters van het moment’. Nick wilde duidelijk maken dat muziek niet alleen maar is om op te dansen, maar dat er ook een betekenis achter kan zitten. Als voorbeeld werd hier het nummer ‘A Change Is Gonna Come’ van Sam Cooke gezongen. Het nummer ging enorm over raciale spanningen die destijds nog veel erger waren in Amerika.
Nick kreeg de visie voor zijn solo-muziek toen hij voor het eerst ‘Catch & Release’ in de club hoorde. Hij besloot de zanger van dit nummer, Matt Simons, een FaceTime-belletje te geven, het was immers overdag in Los Angeles, vertelde Nick met een knipoog. Deze vooraf opgenomen video vormde zich tot een akoestisch duet van het nummer.
Daarna besloot Schilder zijn zolderkamer te recreëren. Een loopstation en een DJ-tafel werden het podium opgerold door technicus Theo en Nick begon met zijn nummers in te spelen. Dit was een mashup van vier van zijn eigen nummers: ‘Tequila’, ‘Shatterproof’, ‘Realize’ en het nog niet uitgebrachte ‘90s Memories’.
Na de pauze kwam Nick gelukkig weer het podium op. Hij begon met een dansbaar nummer: “Puur zodat ik zometeen alleen maar verdrietige nummers kon zingen.” Hij hield zich aan die belofte. Middels het onbekende ‘Motherland’ van Natalie Merchant wilde Nick een eerbetoon aan zijn moeder doen. Het nummer ging over een meid die haar ‘Motherland’ (het platteland) verliet voor de stad.
Schilder vervolgde de show door aan te geven hoeveel concurrentie er in de songwriting-scene was. Dagelijks werden er 160.000 nummers gepubliceerd, waarna een verontwaardigde ‘oh’ uit het publiek kwam. “Dan was het toch best een prestatie dat zowel ‘Shatterproof’ als ‘Realize’ een hit waren geworden”, benoemde de zanger trots.
Nick zong een cover van Ed Sheeran, ‘Shivers’, en een van Sam Smith, ‘I’m Not The Only One’. Deze laatste had Nick expres gekozen om zijn falsetto meer te trainen. “Na 45 shows van deze tour mocht ik wel hopen dat ik de kopstem dan iets meer onder controle had.” Nick vervolgde met het krachtige ‘For A Dancer’ van Jackson Browne, zijn all-time favoriete artiest. Het publiek kon hier mee lezen met bepaalde teksten die Nick extra wilde uitlichten, omdat deze teksten voor hem ook extra betekenis hadden.
Nu werd het tijd voor het publiek om actief deel te nemen aan de show. Hij vroeg of er iemand in de zaal zat die wel eens geprobeerd had om een instrument te leren bespelen, maar dit al gauw opgegeven had. Meer dan de helft van de handen schoot omhoog en Nick had een slachtoffer gevonden: Alyssa. Hoewel Alyssa piano probeerde te spelen besloot Nick haar gitaarles te geven.
Hij wilde laten zien hoe belangrijk vier akkoorden waren op de gitaar, met als achterliggende gedachte dat je nooit moest stoppen met gitaar spelen voor je die akkoorden onder de knie had. Hierop volgde een mashup van zowat ieder bekend nummer wat wel eens op de radio gedraaid werd, allemaal met diezelfde vier akkoorden gespeeld.
Nick had veel te danken gehad aan het programma ‘Beste Zangers’. Als bedankje aan dit programma zong hij zijn versie van Douwe Bob’s ‘Was It Just Me’: ‘Sinds Jij Me Verliet’. Bovendien zong hij ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen, onder het mom: “Ik had het op Nederlandse televisie gezongen zodat ik het voortaan zonder schaamte bij optredens kon zingen.”
Als allerlaatste moment op het podium kwam Nick zonder band terug, om vooraan de nummers ‘Whenever’, een nog niet uitgebracht nummer over zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn kinderen, en ‘Shatterproof – acoustic’ te zingen. Na een daverend applaus verlieten zowel Nick als het publiek de zaal.
Foto (c) Ilona van der Hoek
