Kim Janssen heeft een nieuw album uit. Of ook weer niet. Tenminste niet onder die naam. Gelijk met de release van zijn plaat ’Video Days’ veranderde hij zijn artiestennaam in ‘Cape Sleep’. Is dit meteen een koerswijziging of is het meer een natuurlijke ontwikkeling? What’s in a name? Tijd voor een gesprek met Kim Janssen, aka Cape Sleep.
Hij gaat al 35 jaar door het leven onder de naam Kim Janssen. Dat staat in zijn paspoort, zo staat hij als persoon geregistreerd. En sinds zijn debuut in 2009 is Kim Janssen tevens zijn artiestennaam. Maar daar is hij met zijn recente plaat ‘Video Days’ van af gestapt. En heeft hij gekozen voor een fictieve artiestennaam: ‘Cape Sleep’. En net als bij al zijn muzikale activiteiten lijkt Kim daar goed over te hebben nagedacht. En weet hij het heel mooi te verwoorden in een prettig gesprek. “Ik had het al bij de vorige plaat, ‘Cousins’ (2017). Ik vond het vreemd om mijn eigen naam erop te zetten. Alleen omdat het toevallig mijn eigen naam ís, en niet een soort stijlkeuze. Ik was wel jaloers op anderen die wel een echte bandnaam hadden. Een naam die iets zei over de muziek, de esthetiek, het verhaal.” Maar Kim was nu eenmaal bezig en had al twee platen op zijn eigen naam staan. ”Na ‘Cousins’ hebben we getourd en we stonden daar als een band op het podium. Maar mijn naam stond op de plaat, op de posters, op het internet. En toen wist ik het: nu is het moment.” 
Kim Janssen werd ‘Cape Sleep’. En dat bood kansen. “Soms was ik bang dat het daardoor minder persoonlijk zou overkomen. Als er Kim Janssen boven staat, denk je eerder te luisteren naar teksten van puur deze persoon. Aan de andere kant denk ik dat je met een artiestennaam juist veel breder kunt gaan. Ik kan met Cape Sleep veel meer mijn eigen verhalen verzinnen, zonder dat die op mij worden geprojecteerd.” Volgens Kim is zijn nieuwe plaat ‘Video Days’ dan ook minder autobiografisch. “Het zijn meer verhalen. Ook een iets gewijzigde sound. Maar dat is een logische ontwikkeling. Je verandert als persoon, en daarmee ook je smaak. Live zullen we trouwens naast Cape Sleep ook gewoon liedjes van Kim Janssen spelen.“
En is er met een nieuwe naam ook een nieuwe werkwijze ontstaan? Een band sound? “Ik heb altijd de volledige regie gehad, maar werkte ook altijd met veel mensen samen. Dat deed ik ook met ‘Cousins’, in de studio. Maar nu heb ik de mensen al eerder bij het schrijfproces betrokken. Ik liet me nu sowieso eerder beïnvloeden bij het geheel. Kijken wat ik nu heb, schaven, puzzelen. Als er iets ontbreekt dan kan ik afspreken met mensen.”
Want zo ontstond ‘Video Days’, laag na laag. En dat is duidelijk te horen. “Elke klank heeft een associatie. Misschien denk je daarbij in de verste verte aan een liedje dat je ooit hebt gehoord, zelfs in het onderbewustzijn. Dat je ooit een nummer hoorde van John Denver toen je ergens over de kermis liep. Dat is het mooie aan muziek, al die werelden aan associaties. Laagje na laagje. Opbouwen en soms afbreken en veranderen.”
De arrangementen en teksten roepen vooral associaties op aan de jaren ‘70 en ‘80. Zonder de tijd of de muziek te willen kopiëren. “Het is niet zo dat we vroeger in de auto zaten en het ene na het andere cassettebandje draaiden met artiesten uit die jaren. Ik ben er dus niet echt mee opgegroeid. Voor mij is het meer wat ik net zei over John Denver op de kermis, zo via via. Ik heb daar een bepaalde nostalgie bij: Michael Jackson, Tears For Fears, Bruce Springsteen, Paul Simon. Fleetwood Mac. Het is echt niet zo dat ik die platen binnenste buiten ken, maar dat gevoel, daar wilde ik een kleine verwijzing naar maken.”
Het woord associatie valt geregeld. “Ja, dat vind ik juist heel magisch en leuk. Dat je van begin tot einde aan mooie muziekherinneringen moet denken, met veel nostalgie. Voor mij is ‘Video Days’ het gevoel van een lome zomerdag: de lucht is rozig, en er zijn verder weinig verplichtingen. Maar ook in zo’n zomertijd is er ook altijd een bepaalde spanning, van grotere veranderingen die om de hoek liggen te wachten… of juist niet. Een tijd van bezinning, van melancholie. Die associaties met de zomer vind ik mooi. En dat zit wel in alle liedjes.”
Misschien is het dat ook wel: een door je hersenen gefilterd gevoel. Een stil verlangen naar lang geleden, met de naïviteit dat nog alles goed was, en simpel? “Precies! Dat je al die herinneringen van vroeger naast elkaar legt. Toen je geen zorgen had, zo leek het. En dat dan weer legt naast hoe het nu is… Dat is ook veel geleende nostalgie. Dat voel ik zelf ook als ik seventies films kijk, of muziek uit die tijd beluister. Ik voel heel erg dat ik getransporteerd wordt naar die tijd en dat vind ik het magische aan deze media.“ Zoals dus ook de verwijzing in de albumtitel: ‘Video Days’. “Ja, het verwijst naar een bepaalde periode, het is nostalgie en je hebt er meteen ook een positief gevoel bij. En ‘video’ is al een prachtig woord dat associaties geeft, plus het is ondertussen een retro ding geworden. In mijn nummers gaat het vaak over lome zomerdagen, waarop de personages ook helemaal niets doen, cocktails drinken, videobanden bekijken… of misschien zelf video’s maken met de camcorder. En in de nummers zitten veel verwijzingen naar film en TV.”
Kim is nu 35. De gepaste leeftijd om de vraag te stellen… “Haha, nee, deze plaat had ik tien jaar geleden absoluut niet gemaakt. Dat is het grappige, hoe dat werkt, dat je verandert. Ik vind dit de meest lichte en speelse plaat die ik heb gemaakt. En qua tekst de meest directe. Vroeger moest het allemaal wat moeilijker zijn . En moest er liefst ook een boodschap in zitten.” Kim mijmert even. “Ik ben altijd wel nostalgisch geweest, een beetje een romanticus. Dan word je iets ouder en krijgt dat meer de overhand, zeker ook met die geleende nostalgie. Frank Sinatra zou me vroeger niet zo veel hebben gedaan, maar als ik nu de openingsklanken hoor, het orkest dat begint en dan zijn stem…”
Met als resultaat zijn ‘Video Days’ met acht songs. “Vooral in ‘Cape Canaveral’ zitten die dingen als tijd, associaties, transporteren.” Kim analyseert zijn eigen plaat. “Over ‘The Afternoons’ heb ik nog niet veel mensen gehoord. Maar het is één van de liedjes waar ik het meest trots op ben. Ik wilde het heel licht houden, maar juist groots in het arrangement. Het is een ballad met een zomergevoel…. Daarnaast neig ik op dit moment gewoon meer naar die ietsje meer zonnige en uptempo tracks. Zoals ‘Your House’. Die heeft dat weer meer dan bijvoorbeeld ‘Vienna in the Rain’ en ‘Boy Scout’…. Maar dat is hoe ik er nu insta”, zegt Kim duidelijk en haast verontschuldigend… “Maar het is wel grappig om te zien hoe dat gaat. De nummers die ik als laatste klaar had op ‘Cousins’ waren ‘Rama VI’ en ‘Cousin’. Die waren als iets meer zonnig en uptempo. Daar hoorde je al een beetje dat ik naar de sound van ‘Video Days’ ging.”
‘Video Days’, uitgebracht bij Snowstar Records: het recente, zeer mooie album, waarop Kim Janssen een stapje verder is gegaan. Waarop hij goed gebruik heeft gemaakt van de naamsverandering in Cape Sleep. Hij kon breder en zijn eigen ik meer loslaten. Het leverde mooie verhaaltjes op, met een aangenaam warm briesje van uit de jaren ‘70 en ‘80. Cape Sleep laat je transporteren naar de heerlijke ‘Video Days’.
Foto’s (c) Isolde Woudstra
