Nadat de jongelui van Nits eerder deze week in bergachtiger gebied rond Straatsburg en Zurich al de Fransen en de Zwitsers hadden bezocht met hun jubileumtournee ter ere van een halve eeuw Nits, waren gisteren de Lage Landen aan de beurt. Voordat de band verder door Europa zal trekken, speelden zij gisteren, op 15 maart voor een uitverkochte Roma in Antwerpen.
De prachtige, in de jaren twintig van de vorige eeuw aan het creatieve brein van de Borgerhoutse zakenman Jan Romeo ontsproten ‘schouwspelzaal’ in art deco stijl, was tot de laatste plaats toe uitverkocht. Mensen die naast de entreekaarten hadden gegrepen stonden op een wachtlijst. Enkelen van die ‘wachtlijsters’ stonden tevergeefs bij de ticketbox te wachten. Niemand had in de maanden voorafgaand aan het concert het ticket voor Nits in huis gehaald met de bedoeling om niet aanwezig te zijn. Daarvoor was dit optreden te gewild gebleken.
Zoals gezegd; De zaal was vol, voor de helft met Belgen. De andere helft Nederlanders die allemaal braaf de aanwijzingen op de website hadden opgevolgd, waardoor de park & ride Wommelgem, langs de troosteloze E313 voller dan vol stond. Iedereen had zijn plek gevonden. De anticipatie was voelbaar. Mensen waren gekomen voor een mooie avond. Aan Hofstede, Kloet en Stips de verwachtingen waar te maken.
Even na acht uur werd het concert afgetrapt met de eerste vijf nummers van de laatste boreling van de band ‘ Tree House Fire’. Net als eerder, bij het concert in Straatsburg waarvan Maxazine ook verslag deed, bleek ook hier het nieuwe materiaal al goed bekend bij het publiek. Ook in Antwerpen bleek dat de band met ‘The Tree’ een nieuwe Nits classic heeft toegevoegd aan hun oeuvre. Tijdens de uitvoering kon je een speld horen vallen, en het applaus was hartverwarmend. Een adembenemend mooi nummer.
Het zaalgeluid was in Antwerpen prachtig, hetgeen niet evident is in deze zaal. De geluidsman verdiende gisteren dan ook een heel dikke pluim. Het lichtplan en het prachtige decor werkten erg sterk. De boom, het huis en het vuur fungeerden als projectieoppervlakte. Samen met de ‘zwevende’ gloeilampen werd een magische, theatrale sfeer gecreëerd, die bijzonder goed bij de muziek paste. Een prachtig plaatje om naar te kijken.
In de eerste set kwam dan ook nog een ijzingwekkend mooie en verstilde versie van ’The Wind has no Clothes’ voorbij waarin Henk Hofstede liet horen dat je geen groot zanger hoeft te zijn om de bloedcirculatie bij je toehoorders bijna te doen stoppen omdat deze niks willen missen, zo betoverend mooi kan authenticiteit zijn. Sommigen noemen dat kunst.
Na de nieuwe nummers schotelde de band het publiek een prachtige doorsnede aan van hun vroegere werk. In de eerste set werd dit nog beperkt tot ‘Touch of Henry Moore’ waarbij Henk Hofstede op het decor speelde, alsof het een percussie instrument was, ‘The Infinite Shoeblack’ en de uitsmijter ‘Nescio’.
Na een korte pauze trokken Nits hun doos van Pandora open en kwamen er liedjes uit een halve eeuw Nits voorbij. Greep Henk daarin nu heel even een verkeerd akkoord bij opener ‘Da Da Da’?, De blik naar Robert Jan was veelzeggend, maar door zoiets laat niemand een mooi feestje bederven. ‘The Bauhaus Chair’ werd al bij het intro begroet met een dankbaar applaus. In het intro van ‘Yellow Socks & Angst’ speelde Henk in Straatsburg nog de Johhny Hallyday kaart, hier in Antwerpen toverde hij de Belgische zanger Adamo tevoorschijn. De inmiddels 80-jarige Belgische zanger heeft onlangs nog zijn optredens af moeten zeggen, maar werkt naar het schijnt toch door aan nog een album. ‘Les Filles Au bord du Mer’ was dit keer de evergreen waarmee Hofstede het huiselijke tafereel in Amsterdam Oost uit het liedje aankleedde. In een wereld vol fantasie en creativiteit zijn geen grenzen.
Langzaamaan kwamen er steeds meer publieklievelingen voorbij.
“Als je altijd wint ben je een vedette, als je soms verliest ben je een held”
hield Hofstede het publiek voor in de staande ovatie na ‘ J.O.S. Days’.
Dat is meer op zijn eigen band van toepassing dan hij zich waarschijnlijk realiseert. Een band die al een halve eeuw lang artistieke risico’s neemt, wars is van commerciële sturing, authentiek haar ding doet om zo gaandeweg een oeuvre opgebouwd te hebben waarin onmiskenbaar ook wel eens een penalty is gemist, maar waarmee zeker en vast een heldenstatus is opgebouwd. Nits hebben de zeldzame kwaliteit dat ze ook nu nog, na een halve eeuw, relevant zijn gebleven. Hun nieuwe werk is van uitstekende kwaliteit en voegt nog steeds toe aan hun werk. Nits is geen retro band. Nits is springlevend, dat bleek andermaal in de Roma in Antwerpen.
De band sloot af met ‘Adieu Sweet Bahnhof’ en werd beloond met een minutenlange staande ovatie. Deze avond werd gewonnen door de Nits. Het zijn geen vedetten, dat willen ze denk ik niet zijn. Helden zijn het wel. Nits verdienen een plek in de cultuurcanon der Lage Landen.
Foto Nits (c) Wim van de Hulst
Tekening en foto setlist (c) Henk Hofstede
