Danique van Kesteren en Bart van Dalen brengen als Donna Blue hun tweede album uit: ‘Into The Realm Of Love’. Na hun sterke debuut ‘Dark Roses’ (2022) doemt als vanzelf de uitdrukking ‘the next step’ op. Als een vintage foto die zojuist uit het ontwikkelbad komt, voor het eerst het daglicht ziet en een nieuwe wereld lijkt te scheppen. De wereld van Donna Blue…
Danique en Bart zitten heel ontspannen naast elkaar. Aan alles is te merken dat ze een duo zijn. Niet alleen als muzikanten, maar ook in het dagelijks leven. In beide ‘rollen’ vullen ze elkaar op een natuurlijke manier aan, wat dan ook een heel open gesprek oplevert. Bijvoorbeeld over die ‘next step’ van het nieuwe album, ook nu uitgebracht bij Snowstar Records. “We hebben beter leren kennen wat onze stijl en smaak is. En hoe we daar op kunnen voortborduren. Alhoewel die stap misschien meer een gevoel is dan concreet aanwijsbaar.” ‘Gevoel’, een woord dat vanavond vaker zal vallen, vooral bij Danique, die het merendeel van de teksten schrijft. “Het ging op ‘Into The Realm Of Love’ allemaal op een iets lossere manier. Bij ‘Dark Roses’, zat er meer druk achter. We hielden toen meer vast aan thema’s. Zoals motieven uit filmmuziek, die steeds terugkwamen”, kijkt Bart terug naar hun debuutalbum. Als vanzelf vult Danique aan: “Dat was ook om onszelf een houvast te geven. Bij het nieuwe album hebben we die regels juist losgelaten. En dat biedt ruimte voor experimenten.” Bijvoorbeeld voor het gebruik van synthesizers… “Maar het is zeker nog steeds de Donna Blue stijl, en die is best breed.” “Ook omdat de muziek die wij tof vinden, met name uit de jaren ‘60 en ‘70, zo heel breed is. Zoals Nancy Sinatra and Lee Hazlewood, Serge Gainsbourg, Julee Cruise… Die strijkersarrangementen van Lee Hazlewood zijn zo bizar goed. Dat inspireert ons om ook te spelen met strijkers. En dat schept meteen een nieuwe wereld.”
Een wereld die sinds 8 maart mooi wordt verbeeld op ‘Into The Realm Of Love’, een plaat die in alle rust kon ontstaan en groeien. “We voelden helemaal geen tijdsdruk, maar juist een vrijheid. En dat werkte heel goed. We hadden vorig jaar een huisje gehuurd in Normandië en namen de portable studio mee in de auto. We begonnen aan nieuwe nummers, en werkten bestaande ideetjes verder uit. Verrassend genoeg ging het vrij vlot. In het half jaar daarna hebben we de nummers tot één mooi geheel gemaakt.” In dit proces valt des te meer op hoe Danique en Bart elkaar aanvoelen én aanvullen. “Bart werkt heel erg vanuit het muzikale oogpunt, ik juist meer vanuit het visuele oogpunt”, legt Danique uit die naast muzikant ook fotografe is. “Dat combineren we en daaruit ontstaat onze muziek.” En daarin zijn er stappen gemaakt. “Ja, je leert gaandeweg meer op jezelf te vertrouwen, in de keuzes die je maakt en in de uitstapjes die je doet.”
Volgens Danique was er niet echt een concept voor de nieuwe plaat. “Behalve dat we het op een meer ontspannen en speelse manier wilden doen.”En dat beiden zelf beslissen of en wanneer er een nieuwe plaat komt. “Creativiteit is niet te dwingen. We willen met z’n tweeën iets maken dat we leuk vinden. Zonder dat het moet. Want dat is een mindset die voor ons niet zou werken. Ik heb nu juist het gevoel dat we met het eerste album iets hebben neergezet, waarop we mogen voortborduren en wat we laag voor laag verder mogen uitdiepen.”
Wat op ‘Into The Realm Of Love’ zeer goed is gelukt. Inderdaad een ‘next step’ tegenover het ook al heel sterke debuut. Een prestatie die in eigen land helaas (nog?) niet op waarde is geschat. “We merken dat we in Nederland nóg meer in een niche zitten dan op andere plekken in de wereld. In Frankrijk worden we bijvoorbeeld echt goed op de radio gedraaid.” Oorzaak? “Ik denk een cultuurverschil, een verschil in smaak.” Op beide platen staan een paar songs in het Frans. “Ik denk dat de taal voor hen zeker ook meespeelt. Zo waren we dit jaar in Parijs. In de hotellobby hoorden we één van onze eigen nummers. Dat is toch echt leuk! Mensen nemen het dan op in hun dagelijkse geluid en dat wil je natuurlijk.”
Toch is dat niet helemaal de reden om in sommige nummers voor de Franse taal te kiezen. “Als we muziek schrijven, horen we aan het nummer of er een Franse of Engelse tekst op moet komen. We zetten het Frans op een andere manier in, meer als een instrument; “O, hier zit een bepaalde ritmische pit in, of een heel mysterieuze zwoelheid….” Dan wordt het Frans.” Andere talen zijn in overweging genomen, maar…. “We hebben wel eens voor de grap gezegd een Italiaans lied te schrijven. Of juist een Nederlands… Meer omdat we zo’n Ramses en Liesbeth super cool vinden, zo’n nummer als ‘Pastorale’. Of een Conny Vandenbos. We houden van die oude Hollandse jaren ‘60 muziek. Dat taalgebruik is zo mooi. Maar voor ons zelf heeft het echter nog iets onwennigs om in die taal te zingen.” Misschien komt het ook door de plaats van de tekst binnen de wereld die Donna Blue wil verbeelden… “Ja, tekst en zang zijn een onderdeel van de sfeer, en zijn niet echt de hoofdrolspelers. Onze teksten zijn ook niet per se heel persoonlijk. Het is meer de tijd waarin we ons bevinden, wat er gebeurt in de wereld, waar we over nadenken… Maar ik speel er ook graag mee, waardoor een tekst meerdere dingen kan betekenen.” De nummers op de nieuwe plaat gaan over creativiteit en hoe Danique en Bart daarmee omgaan. Concreet over onderwerpen als klimaatverandering, telefoonverslaving of de muziekindustrie. “Eigenlijk met van alles waarmee je te maken hebt in deze wereld. Zo gaat ‘White Horses’ over klimaatverandering. Als een observatie, als een soort waarschuwing.”
Observatie… foto, film. Voor met name Danique is dat natuurlijk geen toeval… “Nee, ik vind het juist heel leuk om iets te schetsen wat tot de verbeelding spreekt. Alles door een lens beschrijven, de lens van het kunstproject Donna Blue. En dan soms in- of uitzoomen. Dat vind ik veel leuker dan dat ik recht voor zijn raap gevoelens uit in een tekst. Meer een nostalgisch romantisch gevoel, een soft polaroid beeld…”
Het leverde een album op dat zeker tot verbeelding spreekt. Een album waarop beiden zichtbaar trots zijn. Maar hoe verwoord je dit? Danique waagt een poging: “Het gevoel dat het een stap verder gaat. Dat we ons hebben ontwikkeld. Dat vind ik belangrijk. Dat je een groei laat zien, op welke manier dan ook.” Maar achter het eerste beeld vangt ze ook goed de diepere laag. Dat gevoel, weet u nog? “Dat onze nummers aansluiting vinden bij iemand die er echt iets bij voelt. Ik heb dat zelf ook als ik naar muziek luister. Dat ik zo’n verrassingstinteling voel of dat mijn adem stokt. Die lichamelijke reactie, een soort begin van een verliefdheid… Dat is het grootste compliment dat je kunt krijgen.”
Het is aan de luisteraar om dat te ervaren op ‘Into The Realm Of Love’. En wie door de lens van Donna Blue wat dieper inzoomt, vindt misschien zelfs de kern van hun bestaan. Zoals in ‘Harmony of Spheres’, de opener waar ook de titel van het album uitkomt. “Enerzijds gaat het heel erg over creativiteit. Dat je plots iets op je antenne krijgt uit een soort universele zee van ideeën. Anderzijds is het juist heel wetenschappelijk: het geluid dat twee bewegende objecten maken in het universum. Dat vind ik een mooi idee voor Donna Blue, omdat wij ook zo werken. Met z’n tweeën zweven we ook in een soort baan om elkaar heen en maken we samen een uniek geluid.” Waarmee is aangetoond dat gevoel en wetenschap soms heerlijk dicht bij elkaar kunnen liggen: Donna Blue zet met ‘Into The Realm Of Love’ de spreekwoordelijke ‘next step’.
Foto’s (c) Philine van den Hul
