Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
For All We Know – By Design Or By Disaster
‘For All We Know’ is het project van gitarist Ruud Jolie (Within Temptation). Op ‘By Design Or By zijn een aantal “easter eggs” verstopt: Een paar melodieën van zijn twee vorige albums zijn hier in vernieuwde vorm te horen. De teksten gaan over de relaties van een jonge man: met zijn ouders, geliefden en met zijn eigen kinderen. Het album wordt mooier naarmate het verhaal vordert. ‘Goodby’ (met melancholisch pianospel) is duidelijk het laatste nummer. Zanger Wudstik zingt met diverse emoties, zoals frustratie, wanhoop en berusting. Metal en licht gespeelde delen wisselen elkaar af. Maar de contrasten raken me niet altijd. Als er veel laagjes in muziek en zang zijn, komt niet alles goed tot zijn recht. Heel af en toe zijn de (woordeloze) achtergrondzang en de toegevoegde geluiden net iets te veel. Natuurlijk is er veel gaaf (voornamelijk) elektrisch gitaarspel. De ritmesectie is zeer goed. Hoe vaker je luistert hoe meer nieuwe dingen je hoort. ‘By Design Or By Disaster’ moet wel even groeien.( Esther Kessel-Tamerus) (8/10 (Construction Records)
Manu Delago – Snow From Yesterday
Manu Delago is een Oostenrijkse percussionist die al met vele bekende artiesten heeft samengewerkt. Een tijd lang speelde hij als percussionist van Björk. Dit nieuwe album wekt hetzelfde gevoel op als de albumcover. Een gevoel van rust. De kalme klanken verrijken dit album en maken je helemaal zen. Toch is het thema van de plaat het tegenovergestelde. Die gaat juist over de klimaatproblemen. Ieder nummer brengt een ander onderwerp met dat overkoepelende thema. Ook hierdoor luistert het album makkelijk, je hebt lang niet altijd door wanneer een nieuwe track is gestart. ‘Snow From Yesterday’ weerspiegelt de vloeibaarheid en de virtuositeit van vloeiend water, aldus Delago. Ook de titel heeft met water te maken omdat het de letterlijke vertaling is van de Duitse variant van het spreekwoord water under the bridge. Zo valt alles op zijn plek en ben je tijdens het luisteren even in een andere wereld. (Rik Moors) (7/10) (One Little Independent Records)
Daniel Herskedal – A Single Sunbeam
De Noorse componist, tuba- en bastrompettist Daniel Herskedal heeft sinds zijn debuutalbum ‘City Stories’ uit 2010 onbevreesd de grenzen van zijn gekozen instrumenten verkend door klassieke compositietechnieken te vermengen met jazzimprovisatie, Arabische- en Noorse folkinvloeden en een filmische gevoeligheid. Langzaam aan brengt die reis hem van de klassieke muziek steeds dichter naar de jazz. Op dit meesterlijke album weet Herskedal als geen ander (nou vooruit, vergelijk hem met iemand als Nils Frahm) soundscapes, ritmiek en de mooiste melodieën samen te laten gaan. Op sommige momenten doet me dit album, qua klankkleur aan ‘Aura’ denken van Miles Davis. Ideale zondagmiddag muziek. Meesterlijk (Jan Vranken)(9/10)(E2 music)
Everything Everything – Mountainhead
Met de kenmerkende falset van Jonathan Higgs die door de lucht klieft als een scherp mes door zachte boter, en een verfrissende aversie tegen het herkauwen van een en dezelfde muzikale formule, boog Everything Everything vroeger invloeden van grootheden zoals Michael Jackson, Ezra Pound, Steve Reich, de Beatles en Bowie om tot een klank die zowel toegankelijk was als het intellect prikkelde. Dat vernieuwende kan je gerust vergeten als je hun nieuwste album ‘Mountainhead’ beluisterd. Synthpop zoals die in de jaren ’80 van de vorige eeuw gemeengoed was. Nu te vinden in de ramsj van de enige cd winkel in een verder verlaten winkelcentrum. En toch is het wel leuk. Nietszeggend, maar toch. Nostalgie noemt men dat. (Jan Vranken)(5/10)(BMG)
Faye Webster – Underdressed at the Symphony
In de wirwar van indie pop die zich als een sluier van eentonigheid over ons muzikale landschap drapeert, poogt Faye Webster met ‘Underdressed at the Symphony’ een frisse bries te zijn. Haar Atlanta-roots en avonturen binnen een rapcollectief kleuren de achtergrond van dit audioschilderij, waarop ze kwetsbaarheid paart aan speelsheid, een artistieke echo van haar familiale muzikale erfgoed. Webster, ooit de folkloristische verrassing op Billboards Folk Albums, duikt dieper in het orkestrale bad met dit album. Toch, waar de intentie tot vernieuwing en creatieve grensverlegging onmiskenbaar is, verzandt ‘Underdressed at the Symphony’ in een zee van gelijkgezinde muzikale expressies die ons tijdperk tekenen, artiesten als Soccer Mommy en Phoebe Bridgers ten tonele voerend. Het is een album dat, ondanks de warme textuur en Websters ontegenzeggelijk charismatische vertellend vermogen, niet geheel ontkomt aan de val van de middelmatigheid. Een waardige poging, maar in een wereld waar de indie pop zichzelf maar al te vaak herhaalt, is het niet genoeg om enkel goed te zijn. Webster’s ‘Underdressed at the Symphony’ krijgt een weloverwogen zeven uit tien. (Jan Vranken)(7/10)(Secretly Canadian)
