Parijs, Mexico, de Cevennen… een Romaans kerkje en een architectenbureau. Ingrediënten die hebben geleid tot de prachtige debuut EP ‘A Few Notes’. Alsof de Franse zangeres Aure niet anders kon, alsof het was voorbestemd. Aure schetst met de EP ‘A Few Notes’ haar eigen muzikale wereld.
Aure oogt trots, gezeten achter de laptop in haar huiskamer, ergens in Parijs. “De EP is mijn eerste muzikale project. Iets waar ik heel lang naar uit heb gekeken. Het zijn mijn eigen songs, het is mijn eigen muziek. En ik heb het op míjn manier gedaan. Ik ben dan ook heel benieuwd wat anderen ervan vinden.” De eerste reacties zijn heel goed, en terecht.” Ja, fijn hé ? Dat doet mij echt iets….”
De EP opent met de song ‘The Line’. Daarin zingt Aure, met haar warme, ietwat donkere stem: ‘Life is not an straight line, and that is fine’. Een strofe die zeker ook geldt voor haarzelf, en voor haar carrière. “Ik ben niet echt muzikaal geschoold, ik heb geen conservatorium of zo. Maar ik kom wel uit een artistieke familie. Mijn moeder, oma en vader waren allemaal kunstschilder. Mijn vader schreef ook liedjes. Toen ik klein was hebben we vaak samen gespeeld. Van hem heb ik het muzikale meegekregen.” Maar toch koos Aure voor een studie architectuur. Ook creatief, maar toch iets heel anders. “Ik heb ook mijn eigen architectenbureau, met veel verschillende opdrachtgevers. Maar ik ben wel altijd muziek blijven maken, voor mezelf. Omdat ik dat leuk vond, maar ook omdat het mij goed deed. Ik voelde een soort noodzaak om mij uit te drukken in mijn muziek.”
En die noodzaak leek met het verstrijken van de tijd steeds groter te worden. “Ik speelde al gitaar, maar op mijn dertigste ben ik ook op zangles gegaan. Want ik wilde meer doen met mijn muziek. En ik ontdekte al snel dat zingen me heel veel vrijheid gaf.” Juist die vrijheid die zij nodig had. “Als architect ben ik ook creatief bezig, maar altijd binnen bepaalde grenzen: de eisen van een cliënt, of de mogelijkheden die een bouwplaats je biedt. Muziek heeft voor mij juist geen grenzen. Er is creatieve vrijheid, waarin ik mijzelf kan uiten.” Aure vertelt enthousiast en warm, met een mooi Frans accent. “Let wel, ik houd van beide, van zowel muziek als architectuur. Maar het is moeilijk te combineren in tijd. Voor nu heb ik me meer toegelegd op de muziek. En hoe het verder gaat, dat weet ik echt nog niet.”
Haar wieg stond vele kilometers zuidelijker van Parijs, in de Cevennen. Een regio met een prachtige, woeste natuur en verstillend kleine dorpjes. “Mijn familie woont er nog steeds. Zodra ik tijd heb, ga ik weer even naar het zuiden. Het is er heerlijk rustig. Ik kan er weer op adem komen. Daar gaat ook het nummer ‘Suddenly’ over.” Het bruggetje is snel gemaakt, want in die rustige, landelijke omgeving zijn ook de nummers voor de EP opgenomen. ”In een Romaans kerkje aldaar. Niet dat ik dit per se in mijn geboortestreek wilde doen. Dat is meer toeval. Ik wilde gewoon geen studio. Ik wilde een speciale akoestiek. Iets organisch, niet toegevoegd door technische snufjes. Misschien komt het ook door mijn werk, maar een plek, een gebouw, is voor mijn heel belangrijk. Ik wilde de sound van de kerk terug horen in de songs.”
Daarbij gaan ook veel credits naar Patrick Jauneaud. “Hij is een sound engineer uit die streek. Ik vertelde hem hoe ik mijn songs wilde opnemen: zo natuurlijk mogelijk, met goede akoestiek. “Waarom doe je het niet gewoon in het kerkje voor je ouderlijk huis? Ik geef je alle apparatuur die je nodig hebt en laat je zien hoe het werkt.” En van de parochie kreeg ik voor een paar dagen de sleutel.” Dat had Patrick goed voorzien. “Ja, hij voelde heel goed aan dat ik alle rust en ruimte nodig had… Om zelf mijn nummers op te nemen, zonder dat iemand over mijn schouder meekijkt. Gewoon op mijn intuïtie… Ik heb uiteindelijk alle nummers live opgenomen, met alleen mijn stem en mijn gitaar. Tegelijk, om het zo natuurlijk mogelijk te laten klinken.” Om daarna met de tapes weer terug te keren naar Parijs. “Ik heb de opnames verder afgewerkt met Ambroise Willaume. Hij is ook bekend onder zijn muzikantennaam Sage, maar ik ken hem al van mijn architectuur opleiding. We hebben nog wat subtiele dingetjes toegevoegd, maar wilden het tegelijk zo natuurlijk mogelijk houden.”
Parijs, Cevennen… Maar daarmee hebben we nog niet alle plaatsen gehad die bepalend zijn voor de muziek van Aure, voor de EP ‘A Few Notes’. Daarvoor moeten we de oceaan over, naar Mexico… “Daar heb ik een paar jaar gewoond. Ik heb er ook familie. Daar, in Mexico, ben ik eigenlijk echt begonnen om mijn droom te verwezenlijken. Dat is nu zo’n drie jaar geleden. In Parijs was ik altijd heel druk met mijn architectuuropdrachten, met deadlines en zo. In Mexico heb ik een paar maanden gewoon geen nieuwe klanten meer aangenomen. ‘Als ik nog iets met muziek wil doen in mijn leven, dan is het nu of nooit…’ Zo voelde het voor mij. Ik ben daar songs gaan schrijven, waarvan sommige nu op de EP staan. Niet helemaal, maar In Mexico zijn de zaadjes geplant, die ik in Frankrijk verder heb laten groeien en bloeien.”
De mindset van Aure begon heel geleidelijk, maar ook heel duidelijk, te veranderen. “Ja, ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Eerst wilde ik gewoon nummers schrijven, meer voor mezelf. Toen die er waren, wilde ik ze eigenlijk wel gaan opnemen. En pas dan dacht ik erover om ze echt uit te brengen. En ook om ze live te spelen, natuurlijk. Ik wil mijn songs graag delen met de mensen. Dat vind ik heerlijk. Als je een gebouw hebt ontworpen, dan is er een opening, soms vergezeld van een feest. Het gebouw is af. Het leeft voort via de bewoners of de gebruikers. Misschien nog heel lang, maar je bent er niet meer persoonlijk bij betrokken. En bij muziek kun je je nummers steeds weer opnieuw uitdragen voor het publiek. Dat delen in het moment, dat is juist heel krachtig.”
De songs op de EP zijn heel persoonlijk. “En misschien zijn ze ook een beetje droevig. Maar daarnaast stralen ze ook hoop uit. Dat niet alles perfect hoeft te zijn. Het is juist die dualiteit in leven: niet alles gaat zoals je had gepland. Maar ook dat is oké. Je kunt nieuwe wegen bewandelen. Zoals verwoord in ‘The Line’. Of in ‘Dans La Plaine’, waarin het gaat over relaties. Ook daar gaat soms beter en soms slechter, bijna tegelijkertijd. Je weet niet hoe het verder gaat. En dat is ook een deel van het leven. Het is allemaal niet zwart-wit.”
Op de EP ‘A Few Notes’ staan uiteindelijk zes nummers: vier in het Engels, één in het Spaans en één in haar ‘moedertaal’: het Frans. Die variatie is heel bewust gekozen. “Ieder taal heeft zijn eigen muzikaliteit. Die gebruik ik als een soort extra instrument. Door van taal te veranderen, krijg je ook een ander gevoel, of waan je je in een andere omgeving. Dat is de kracht van taal. Die heeft niet alleen een betekenis, maar ook een klank. En soms klinkt dezelfde tekst beter in het Frans, of juist in Spaans of Engels. ‘Todo Lo Que Busco’ gaat daar ook over. Ik ben daarin een Française en zing: “Ik kan de juiste woorden niet vinden in het Frans, hoe kan ik het je anders vertellen?” En het is niet alleen dat ik de woorden niet kan vinden, maar in het Spaans klinkt het ook nog mooier, dat wat ik je zeggen wil…”
Aure maakt dan ook bewust nog geen keuze voor de ene taal of voor de andere. “Ik heb eigenlijk überhaupt nog geen duidelijk plan voor de toekomst. Maar ik neem in ieder geval de tijd om aan nieuwe nummers te werken. In de hoop dat er ooit een album gaat komen. Want dat weet ik wel heel zeker: Hier wil ik mee doorgaan, dit is wat ik altijd wilde… En ik sta pas aan het begin. Zo voelt het… ”. En zo voelen wij het ook: Aure schetst met de EP ‘A Few Notes’ haar eigen muzikale wereld.
Foto’s (c): (header) & Gregory Vliege, Anaïs Ramos Gala Colette / Anna Ostasenko Bogdanoff (top-down in article)
