Steven Wilson is een van de meest gerespecteerde en invloedrijke musici en componisten van de afgelopen decennia. Zijn werk, dat zich uitstrekt van progressieve rock tot elektronische muziek, wordt gekenmerkt door een steeds evoluerend, eclectisch en innovatief geluid, zijn aandacht voor detail, gevoed door zijn diepgaande kennis van muziekgeschiedenis.
Wilson’s nieuwste soloalbum, ‘The Harmony Codex’, is wederom een ambitieus en veelzijdig album dat een synthese vormt van zijn muzikale carrière. Het album is een muzikale durende reis door een reeks verschillende genres en stijlen, van progrock tot ambient tot elektronische muziek. Daarmee is dit nieuwe album, in tegenstelling tot de thematisch sterk op synth pop gebaseerde voorganger ’the Future Bites’, een grote ontdekkingsreis. Zijn meest experimentele album tot nu toe.
‘The Harmony Codex’ is een muzikaal hoogstandje. Wilson’s productie is haarscherp en zijn arrangementen zijn ingenieus. Het album is enorm ‘breed’ gearrangeerd, andermaal een blijk van de welhaast onbevattelijke muzikaliteit van de maker.
De muziek op het album is zowel toegankelijk als uitdagend. Wilson weet de luisteraar te verleiden met zijn melodieuze hooks en pakkende ritmes, maar hij daagt de luisteraar ook uit om na te denken over de betekenis van zijn muziek.
‘The Harmony Codex’ is een album met een aantal verschillende thema’s. Een centraal thema is de zoektocht naar betekenis in een wereld die vaak onbegrijpelijk en absurd lijkt. Wilson verkent dit thema in nummers als ‘Inclination’ waarop hij in de verte klinkt als Marl Hollis met zijn ‘Talk Talk’ en op ‘Time Is Running Out’.
Een ander thema is de kracht van muziek om troost en inspiratie te bieden. Wilson verkent dit thema in nummers als ‘What Life Brings’ waarop duidelijk invloeden te horen zijn van de klassieke Pink Floyd, Daardoor misschien wel een van de meest toegankelijke nummers op het album. Wilson’s muziek is beïnvloed door een breed scala aan artiesten, van Pink Floyd tot King Crimson tot Radiohead. Deze invloeden zijn duidelijk te horen op ‘The Harmony Codex’.
Het album bevat een aantal duidelijke verwijzingen naar de progrock van de jaren 70. Nummers als ‘Economies of Scale’ en ‘Rock Bottom’ zouden zomaar op een album van Yes of Genesis kunnen staan.
Wilson’s liefde voor elektronische muziek is ook duidelijk aanwezig op het album. Nummers als ‘Impossible Tightrope’ en ‘The Harmony Codex’ zijn voorbeelden van zijn experimentele kant.
‘The Harmony Codex’ is een meesterwerk dat een synthese vormt van Steven Wilson’s muzikale carrière. Het is een album dat zowel toegankelijk als uitdagend is, en dat een breed scala aan thema’s en invloeden verkent. Het album is een must-have voor fans van progressieve rock, elektronische muziek en alle muziekliefhebbers die op zoek zijn naar iets nieuws en innovatiefs.
Het is Wilson dus andermaal gelukt om een album te maken dat evenveel vragen oproept als dat het beantwoordt. Zijn enigmatische imago zal hierdoor zeker versterkt worden en er zullen andermaal fans afvallen en nieuwe bijkomen. Wilson durft te innoveren en heeft de muzikale en compositorische kwaliteiten dit experiment op het allerhoogste muzikale niveau uit te kunnen blijven voeren. Daardoor is elk album weer een nieuwe stap op een onbekende muzikaal pad. Binnen de kunst is innovatie een voorwaarde om van kunst te kunnen spreken. Zonder innovatie spreken we hooguit van reproductie. Wilson heeft innovatie tot zijn handelsmerk verheven. Kunst dus. ‘The Harmon Codex’ is wederom een kunstwerk. Een dat mooier wordt elke keer dat je ernaar luistert.
(9/10) (Steve Wilson Productions)
