Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Karmamoi – Strings From The Edge of Sound
‘Strings From The Edge of Sound’ is het nieuwe album van Karmamoi (Italië). De cd bevat vier nieuwe en vijf tracks van “oude” albums. In de kalme, nieuwe tracks zijn er soms heel wat laagjes. De (gestapelde) zang is in balans met de muziek. Zowel in zang als muziek hoor je de emotie. De meeste wendingen verlopen geleidelijk. Er zijn licht rockende, maar ook minimalistische delen. De balans tussen de licht klassieke en de overige instrumenten is zeer goed. Dat geldt ook voor de afwisseling en/of samenspel tussen akoestisch-en elektrisch gitaarspel. De “koorzang” is mooi toegevoegd. Van de oudere nummers is ‘Room 101’ misschien wel het indrukwekkendst. Ook in de nummers die volgen is de blend/afwisseling tussen klassiek en rock subliem. De vernieuwde nummers passen goed bij elkaar. ‘Strings From The Edge of Sound’ is een fantastisch licht klassiek georiënteerd prog-rock album. (Esther Kessel-Tamerus) (9/10) (Eigen productie)
Ricky Koole – Altijd Iemand
Zangeres en actrice Ricky Koole heeft haar zevende album alweer uitgebracht, ‘Altijd Iemand‘. Nederlandse popmuziek met een vleugje Americana. Licht en makkelijk verteerbaar. Koole schreef twee nummers samen met Paul De Munnik en een van de nummers, ‘Volhouden’ staat er twee keer op, waarvan een keer als duet met Dave von Raven. Nou ja, die is vast en zeker gevraagd door producer Marcel Flakkers, die ook the Kik produceert. Het is al heel fijn dat er een serieus popalbum wordt gemaakt in Nederland en Koole heeft een heel prettige stem. Leuk album! (Jan Vranken) (6/10) (Coolhouse Records)
Frankie and the Witch Fingers – Data Doom
Stevige pysch rock met invloeden uit de proto-metal/punk. De gitaarriffs zijn sterk en springen er ook het meeste uit tijdens het beluisteren van ‘Data Doom‘. Denk een beetje aan riffs van bands als bijvoorbeeld Sweet, Grand Funk Railroad, Blue Öyster Cult. Ondanks de spacy stukjes in nummers als ‘Sister System’ ligt de muziek lekker en makkelijk in het gehoor. Variatie is er tussen de nummers genoeg. Wat tragere, heavy nummers worden afgewisseld met up-tempo songs. Veelal is in de nummers zelf ook voldoende variatie, dus denk niet dat je het eerste nummer bijvoorbeeld na drie minuten al wel gehoord hebt, de overige vier minuten wisselt het lekker door zonder de samenhang te verliezen. Ja dit is wel een lekker plaatje hoor! (Rik Moors) (8/10) (Greenway Records)
Bombino – Sahel
De West-Afrikaanse Shara blues blijft onverminderd populair bij de wereldmuziekliefhebbers en begint ook steeds meer zijn weg naar de mainstream popliefhebbers te vinden. Lekkere muziek bij een barbecue :). Alle gekheid op een stokje, met het album ‘Sahel‘ springt gitarist-zanger Bombino uit Niger precies op tijd op de populariteitstrein die de laatste tijd vooral wordt getrokken door Vieux Farka Toure en Mdou Moctor, en dit album is wel heel erg goed in het genre. Geproduceerd door veteraan David Wrench, die ook het nieuwste album van The Pretenders voorzag van een heerlijke sound. Verder geen vergelijking hoor. Een top album voor liefhebbers van de Tuareg sound en voor allen die daar kennis mee willen maken. (Jan Vranken) (8/10) (Partisan Records)
Olivia Rogrigo – Guts
Het tweede album van Olivia heet ‘Guts‘. De naam werd bedacht omdat het vier letters betrof net zoals het album ‘Sour’. Het genre is ietwat meer punkrock dan haar debuutalbum. Dit is bijvoorbeeld te horen op de nummers ‘Bad Idea Right?’, ‘Get Him Back’ en ‘Ballad Of A Homeschooled Girl’. Artistiek gezien is het album meer persoonlijk en volwassener, wat te horen is op de nummers ‘Lacy’ en ‘Teenage Dream’. Haar eerste single ‘Vampire’ is echt een goed voorbeeld van een goed opbouwend nummer, dat klein begint en groot eindigt. Dit album verdient om beluistert te worden omdat elk nummer uniek en persoonlijk is. (Romy van der Lee) (9/10) (Geffen Records)
Yadam – Belamor
Yadam, zanger uit Venezuela heeft zijn debuutalbum ‘Belamor’ uitgebracht. Door een heel bekend muziektijdschrift was hij eerder al uitgeroepen tot de meest belovende latin-artiest van 2023. Deze ‘belofte’ wordt door dit album niet waargemaakt. Op ‘Nada es Segura’ vormt Yadam een duo met zijn Argentijnse collega Zoe Gatusso. Wellicht dat er zo wat meer exposure komt. Het album klinkt dof, slecht geproduceerd en de muziek is gewoon saai. Er is geen andere manier om het te zeggen. Helaas. (Jan Vranken) (3/10) (Nacional Records)
Leon Phal – Stress Killer
Soms kom je als recensent heerlijke pareltjes tegen op je bureau. Dit is er zo een. Phal is een Frans/Zwitserse saxofonist, die de groove aan zijn kont heeft hangen. Wat een heerlijk album brengt hij zo aan het einde van de zomer nog even uit. Je hoort Ray Hargrove en D’ Angelo door zijn muziek heen ademen. jazzy grooves die inderdaad, de titel zegt het al, je zomaar van je stress afhelpen. Ontdekking van de week. (Jan Vranken) (8/10) (Heavenly Sweetness)
Vagabon – Sorry I haven’t Called
Vagabon is het pseudoniem van Leatitia Tamko. Deze van oorsprong Kameroenese Amerikaane singer songwriter bouwt met haar derde album gestaag verder aan haar oeuvre. Als voorprogramma bij de afgelopen toer van Arlo parks door Europa wist ze de aandacht al wat meer op haar persoonlijke te vestigen. ‘Sorry I haven’t called‘ is een verzameling van niets aan de hand popmuziekliedjes die wel intelligent gearrangeerd zijn en Vagabon heeft zeker een mooie stem. Toch ben ik bang dat dit album geen eeuwigheidswaarde zal hebben, daarvoor is het toch teveel een grijze muis tussen een miljard andere grijze muizen. (Jan Vranken) (4/10) (Vagabon Music / Nonesuch records)
