Vorig jaar nam gitarist/ zanger Peter Frampton, die aan een progressieve spierziekte lijdt, afscheid van het Europese publiek met zijn ‘Farewell Tour’. Nog een keer speelde de superster zijn hots en deep cuts. Muzikaal stond het als een huis, maar Frampton kon al niet meer staan en zat gedurende het concert op een kruk. Zijn mede-bandleden deden, uit solidariteit met de maestro, hetzelfde. Het laatste concert op deze tournee, in de Mitsubishi Electric Halle in Dusseldorf, werd door Maxazine verslagen. Een gedenkwaardige avond met top muziek en een hal vol met liefhebbers die zich realiseerden dat dit de laatste keer zal zijn geweest.
Nu brengt Frampton het laatste optreden in Royal Albert Hall van deze tournee als live album uit. Frampton heeft met’ Comes Alive’ al het meest succesvolle live-album uit de rockgeschiedenis op zijn palmares staan en aan dit album kan dit album niet raken maar het is wel erg goed. De productie is voor een livealbum uitmuntend te noemen en de sfeer van een concert komt erg goed over. Daarnaast is Frampton nog steeds een uitstekend muzikant die wordt begeleid door een heel erg goede groep muzikanten.
Op het album staan alle tracks die je van Frampton wil en mag verwachten. Het is geen integrale registratie van het concert, maar een selectie van de meest geliefde en beste tracks van de man. Dat is jammer want de setlist bevat veel meer echt heel goede nummers die ik als liefhebber toch ook echt zeker terug had willen horen op wat wellicht het laatste album van Frampton zal blijken te zijn.
Frampton is goed bij stem. Hij is geen topzanger, nooit geweest, maar zijn stem is wel uit duizenden herkenbaar. Opener ‘Something’s Happening’ is zo’n nummer waarvan iedereen zegt “waar ken ik dat ook weer van?”; Nou van Frampton dus. Een prachtige opener. Top2000 nummer ’Show Me The Way’ met de talkbox solo komt vrij snel in de set voorbij. Een goede keuze, want Frampton heeft zoveel juweeltjes die als afsluiter mogen dienen, dat deze ‘usual suspect’ best wat eerder mag.
Jammer is dat de registratie niet de mooie anekdotes bevat die Frampton tussendoor verteld. Het ongelooflijke verhaal van hoe hij zijn zwarte Gibson ‘Phoenix’ ooit kwijtraakte en weer terugkreeg bijvoorbeeld, maar ook vele mooie anekdotes uit zijn ‘life on the road’. Deze verhalen maakten van het optreden een speciale ervaring. Waarschijnlijk heeft Frampton er meer een soort fan finale opname van willen maken dan een soort van ego project over hemzelf. Voor ons en de liefhebbers was dat echter wel degelijk erg interessant geweest.
Hoogtepunten naast ‘Show Me The Way’? Het kippenvel genererende ‘Georgia On My Mind’ en natuurlijk publiekslieveling ‘Baby, I Love Our Way’. ‘Peter Frampton at the Royal Alberthal’. Is een erg goed livealbum geworden. Een document dat de carrière en de muziek van Frampton, en het niveau waarop hij nog altijd speelt zeker recht doet. Dat gezegd hebbende is het een nostalgische reis naar het verleden, die vooral door de oudere rockliefhebbers gewaardeerd zal kunnen worden. Generatie Z zou er echter goed aan doen ook eens te luisteren hiernaar. Zo deden ze dat in de tijd van opa en oma, rockmuziek maken. Binnenkort misschien ook bij H&M, t-shirts van Peter Frampton? ‘Peter Frampton at the Royal Albert Hall’ is een tijdsmonument, een prachtig album van een bijzondere muzikant. (8/10) (Universal Music Enterprises)
