Yerra Yerra lijkt het momentum te hebben. Na de naamsverandering, de wisseling van gitarist en het prachtige debuutalbum, speelde het drietal Nederlandse zalen plat zoals de Melkweg, Paard en Tivoli. Weliswaar als voorprogramma van Vive la Fête, maar met zeer goede respons van zowel publiek als pers. En het kan niet lang meer duren voordat de Limburgers als hoofdact worden geprogrammeerd in deze zalen en de podia mogen bespelen van de betere, alternatieve festivals.
Vanavond was het dan ook extra speciaal om de band juist in de intieme setting te beleven van Café Café in hometown Hasselt. Met een set die bestond uit nummers van hun zeer goed ontvangen debuutalbum, aangevuld met songs uit de tijd dat ze nog als Candle Bags door het leven gingen. Waar de plaat al heel breed en heel sterk is, daar voegt een live optreden nog extra dimensies toe: nog meer energie en een ongelooflijk sterke performance van frontvrouwe Inge Henrotay. Oké, ze is zeer ervaren in de wereld van toneel en acteren, maar je gelooft haar. Je gelooft haar als ze zingt over pijn, als ze zingt over verlangen. Je gelooft haar als ze plezier wil hebben, als ze wil dansen op hun zomersingle ‘Swimming’. Je gelooft haar…
De set openende waar het album eindigde, met het atmosferisch instrumentale ‘Rainforest’ . Met Inge met haar bijna karakteristieke dwarsfluit, Robson Mangelschots bezwerend op drums en de nieuwe gitarist Evert Nicolaï als natuurlijk rustpunt, links vooraan. Je ziet er drie, maar je hoort er meer. Waar de band lang heeft afgewogen om extra muzikanten in te brengen voor de bas- en synthsounds, worden deze nu vakkundig door de technicus verweven in de nummers. Als een soort extra bandlid, en dat werkt prima. In drie kwartier kwamen in hoog tempo allerlei stijlen langs die door het drietal (of moeten we toch eigenlijk viertal zeggen?) bij elkaar worden gevoegd tot één nieuw geheel… heel organisch en oprecht en uitgaande van de eigen kracht. What you see is what you get, into the face, love it or hate it… Zoiets dus… We loved it en zo ook de goed gevulde zaal. Punk? Wave? Stoner? Rock? Dance wave? Geen idee… En wat maakt het uit? Het is Yerra Yerra!
Vanavond waren ze zeer sterk in zang en instrumentatie, een grote sprong voorwaarts sinds hun vorige optreden alhier, een jaar geleden. “De puzzelstukjes zijn op hun plaats gevallen”, zou Inge na afloop zeggen. Met soms een kritische blik zoals in het tweede nummer ‘Hard World’, uptempo met een lekker vuige gitaarsound. Of juist sensueel in het opvolgende ‘Fountain of Love’. Of met de hang naar vrijheid in ‘Swimming’. Of, of, of… Het publiek nam het allemaal tot zich en zag, nee voelde, dat het goed was. En zo kon de band met een gerust hart afsluiten met een nummer uit hun pre-Yerra Yerra tijdperk: ‘AEIOU’. Maar vergeet die tijd en kijk naar de toekomst. De toekomst is voor Yerra Yerra. En geloof mij nu ook maar!
Foto’s : Evy Collard
