Met een uitverkocht optreden in de ‘Hertz’ zaal van muziekcentrum TivoliVredenburg in Utrecht begon voor de Algerijnse singer-songwriter Souad Massi een korte serie van drie optredens in Nederland. Haar laatste album ‘Sequana’ kwam half oktober van vorig jaar uit. Het album dat alom lovende kritieken kreeg en als een van drie albums genomineerd is voor de titel ‘beste wereldmuziek-album’ bij ‘Les Victoires du Jazz’ van Francetv, had in Nederland nog geen live promotie gehad, en de zaal zat dan ook vol met liefhebbers die reikhalzend uitgekeken hadden naar dit optreden. Mensen uit de Algerijnse diaspora, die enthousiast met de Algerijnse vlag in het publiek hadden plaatsgenomen, en toch ook een behoorlijk aantal mensen waarvoor deze avond een eerste kennismaking met de muziek van Souad Massi zou zijn.
Nadat een klein, fancy, ‘Maghrebijns’ kwartiertje later dan aangekondigd de lichten in de zaal doofden, kwam de 4 koppige begeleidingsband van Massi het podium op, even later gevolgd door de, in stemmig en stijlvol zwart geklede zangeres zelf.
De meer dan uitstekend spelende gitarist begon aan een uitgebreide intro van album opener ‘Dessine moi un Pays’ en het wachten was op de inzet van de stem van Massi, die op het album zoveel belofte inwisselt. Live, in Utrecht deed de zangeres dat ook. Haar zang gaat recht naar het hart. Souad Massi is een zangeres die, ook al is de luisteraar wellicht de Arabische taal niet machtig, toch haar weg weet te vinden naar het hoofd en hart van de luisteraar. Emoties als liefde, heimwee, en reflectie zijn universeel en Souad kan als geen ander de toon van het hart raken. Kippenvel.
‘Une Seule Étoile’ volgde. Het nummer is quintessential voor het album ’Sequana’. Massi treedt buiten de haar gekende paden en incorporeert hier ook latin ritmes en Moorse muziek in haar muzikale vocabulaire. Een erg sterke opening van het concert. De nadruk van de setlist van vanavond lag met nadruk op het meest recente album, maar Souad trakteerde het publiek ook op bijvoorbeeld ‘Oumniya’ van haar vorige album, een meesterwerk van singer- songwriter vakmanschap in een doorvoeld en prachtig gearrangeerde versie.
Gaandeweg het optreden ging de band losser spelen en het was duidelijk dat Souad de teugels verder liet vieren. Het spelplezier was duidelijk op het podium. Misschien dat het kwam door de onbekendheid van het materiaal voor het Nederlandse publiek, maar het publiek kwam nog niet echt los. Natuurlijk kreeg Souad haar verdiende applaus na elke nummer, maar de vonk sprong niet echt over, tot wat later in het optreden. Als de band hun versie van Johnny Cash’ ‘Hurt’ inzet gaat er een golfje van herkenning door de zaal, en het is voor de band als een teken om een tandje bij te zetten. Het spelplezier is groot en duidelijk is dat er meer en meer geïmproviseerd wordt op het podium, hetgeen resulteert in grotere dynamiek en gedrevenheid. Souad Massi weet een nieuwe dimensie aan de van haar zo bekende optredens toe te voegen. Dit is wat een rockband ook zou doen. Het staat Souad goed.
’Twam’ is natuurlijk in de basis gewoon een rocknummer, en het werd met verve gebracht. Het zet de deur open naar de vraag hoe Souad Massi zou klinken als ze dit met een traditionele rock bezetting zou brengen. Ze begon ooit als leadzangeres van rockband Akator, en het is duidelijk dat ze diep van binnen nog steeds een rocker is.
Er is echter ook toch nog tijd voor een retrospectief moment als ze het bloedmooie ‘Victor’ speelt dat is opgedragen aan Victor Jara, de Chileense activist, dichter, singer-songwriter en communist, die in de jaren zeventig, toen Souad Massi nog een peuter was, werd vermoord door de Junta van Pinochet. Prachtig hoe Massi de naam van de man laat voortleven en het publiek laat kennismaken met haar muzikale inspiratiebronnen.
Een staande ovatie met hier en daar een Algerijnse vlag vielen Souad en haar band ten deel, en het Utrechtse publiek wilde meer, hetgeen ze kregen. Souad Massi kwam nog een keer terug. Het optreden was volgens velen te kort, een goed teken als mensen niet genoeg van een artiest kunnen krijgen. Het Utrechtse publiek zag een Souad Massi die haar materiaal losser interpreteerde en die met zichtbaar spelplezier eerder rockte dan binnen haar eigen lijntjes te kleuren. Een avontuur dat voortzetting verdient.
Foto’s (c) Eric van Nieuwland
