Lucy Kruger and The Lost Boys hebben een nieuw album uit: ‘Heaving’. Volgens Lucy “Een onderzoek naar het menselijk lichaam. Om de vergankelijkheid te accepteren en zo te leven in het moment.” Zwaar, maar tegelijk ook verlichtend. Lucy Kruger biedt je op ‘Heaving’ een heftige, maar helende bodyscan…
Lucy oogt kalm, als haar gelaat opdoemt op mijn laptopscherm. En dat is ze ook, in een gesprek waarin ze heel rustig en weloverwogen haar verhaal vertelt. Over ‘Heaving’, het eerste album na de ‘Tapes Trilogy’. Een trilogie met opmerkelijke titels en met een werkwijze die de basis legde voor haar huidige album. “Ik begon met de ‘Sleeping Tapes for Some Girls’. Ik had toen nog geen album in gedachte, laat staan een trilogie. Maar na een paar songs werd me duidelijk waar het album naar toe zou gaan: Ik was blijkbaar op zoek naar aangename songs die je ’s avonds gezelschap houden, zacht en teder.” Een intuïtieve werkwijze die ze ook volgt op ‘Transit Tapes (For Women Who Move Furniture Around)’ en ‘Teen Tapes (For Performing Your Own Stunts)’. “De drie ‘Tapes’ waren een reis om mijn muzikale ruimte verder te verkennen, om te groeien en mijzelf uit te dagen. Ik wilde sterker worden door dingen uit te proberen. En ze hebben me geholpen om me te focussen, om dingen een plaats te kunnen geven. Ze zouden toch wel gebeurd zijn, maar het is mooi om iets te observeren dat intuïtief gebeurt en daar een naam aan te koppelen.”
Iets dat ze op het nieuwe album ‘Heaving’ verder heeft geperfectioneerd. “Na de trilogie voelde ik dat ik zo ver was om dit album te maken. Ik kon mijn eigen kleine kamer verlaten en de echte wereld ingaan, zo voelde het. ‘Heaving’ is niet geheel autobiografisch, maar mijn verhaal vormt wel de basis. Vervolgens ben ik het gaan kneden, wringen en uitrekken… Tot het uiterste, waardoor het iets anders werd, iets nieuws.” Volgens Lucy staat het lichaam centraal, zowel abstract als realistisch. “Een onderzoek naar je eigen lichaam… een observatie. Een levend iets dat ontstaat, groeit, verandert en uiteindelijk vergaat… uiteenvalt naar de dood. Door zo naar jezelf te kijken, kun je ook de wereld, de natuur en de mensen beter plaatsen. En kun je beter in het heden leven. Het klinkt misschien groots en abstract, maar…”
Ze verontschuldigt zich haast voor haar eigen diepzinnige teksten. Een heel ander beeld dan wanneer je haar deze lyrics zelfbewust ziet en hoort zingen, op plaat en zeker ook live op het podium. “Er zijn verschillende manieren om te proberen de wereld te begrijpen, om te gaan met tegenslagen. Voor mij werkt het om zo naar mezelf te kijken, in mezelf te kijken zelfs. Je lichaam is zo persoonlijk. Dat je van zo dichtbij ziet groeien en veranderen. Je observeert alleen, je hoeft het niet te begrijpen. Maar wat je ziet geeft je wel informatie en daar kun je van leren. Ik probeer zo ook de relatie te begrijpen tussen het fysieke, het object zoals je lichaam, en het etherische, het vluchtige.”
In de teksten van ‘Heaving’ vind je deze filosofische inslag ook duidelijk terug. Kijk al eens hoe vaak de woorden skin en body worden gebruikt. Maar hoor je het ook in de muziek, de sound? “Kun jíj het horen? “legt ze de vraag terug… toch gaat ze erop in: “Het heeft me wel geïnspireerd, maar ik durf niet te zeggen of het voor een ander ook hoorbaar is in de sound. Natuurlijk heb ik wel getracht om de lyrics en de sound te koppelen tot één geheel. Liefst nog zo dat ze elkaar versterken.” Daarbij lette ze goed op de mogelijkheden die haar stem kan bieden. “Zo heb ik vaker vocal loops gebruikt. Een stem is iets natuurlijks, maar door de loops wordt de stem ook iets fysieks, als een instrument… Ik ben niet muzikaal geschoold. Maar ik weet welk gevoel ik wil bereiken. Ik probeer dan zolang te spelen met geluid dat ik dat gevoel te pakken heb. Ook de computer gaf me de afgelopen twee jaar meer creatieve onafhankelijkheid.”
Lucy legt op deze avontuurlijke wijze de basis voor een song. “En dan gaat het naar ‘The Lost Boys’.” De volledige naam ‘Lucy Kruger en The Lost Boys’ verraadt al de creatieve hiërarchie. “Het is wel duidelijk mijn project. Maar ik werk wel veel samen met Liú Mottes,” één van de Lost Boys. “Zeker op dit album. Zij is ook mijn levenspartner en we wonen samen. Het album heb ik eigenlijk apart van The Lost Boys opgenomen. We zijn nooit echt allemaal samen geweest, behalve dan met Liú natuurlijk.”
Tijd om even terug te gaan naar Lucy’s roots, en van ‘haar’ Lost Boys: Zuid-Afrika… . Waar in 2014 ook hun titelloze debuut EP verscheen. “We zijn daar inderdaad met de band begonnen. Maar ik wilde zelf graag iets anders, iets meer individueel. Zoals dit album uiteindelijk ook is geworden.” Daarvoor trok ze in 2018 naar Berlijn. “Ook omdat ik daar muzikaal meer mogelijkheden zag in samenwerkingen, inspiratie en optredens. Maar ik kon natuurlijk niet alle Lost Boys meenemen. Dus de band is veranderd. Maar alle Lost Boys blijven wel betrokken, hoor. Ze werken mee aan de opnames of spelen live mee. Zoals laatst in Zuid-Afrika, toen de ‘oude’ leden weer mee op het podium stonden.”
Terug naar nu, terug naar Berlijn, en vooral terug naar Lucy Kruger, de singer songwriter… “Als ik nummers schrijf, dan leer mezelf beter kennen. Maar ook nog daarna. Als ik het nummer later weer terug hoor, van een afstand… Dan voel ik weer wat ik voelde toen ik het schreef. Dat gevoel kan ik niet anders uitleggen dan in mijn muziek. Die zegt dus ook zeker iets over mij…
Zoals in titelsong ‘Heaving’, exemplarisch voor hetgeen ze vertelt.
I trace the line of love
Just above the river of blood
On the body
Baby
There’s death and there’s dawn
And I can’t stop it at all
And I don’t want to always be
Dreaming of more
“Voor de ander gaat het misschien over heel intense zaken, maar voor mij voelen ze als gewoon. Het is mijn manier om me uit te drukken.” Zoals ze ook doet op de andere negen songs van het uitermate sterk album ‘Heaving’. Songs die, om in de termen van Lucy te blijven, diep onder je huid kruipen. “Ja, er gebeurt heel veel op dit album. Het heeft vele uitersten. Maar grofweg is het een balans tussen een soort uiterlijke woede, zoals in ‘Howl’ en de oprechte kwetsbaarheid van ‘Feedback Hounds’. De hardere en de zachtere kant. Die zitten beide in dit album. Het vuur aanwakkeren, dingen in beweging brengen. Maar ook berusten als het niet meteen lukt. en toch door blijven gaan.” Lucy Kruger biedt je op ‘Heaving’ een heftige, maar helende bodyscan…
Foto’s : Francis Broek
