Op een waterkoude maandagavond, laat in de maand maart, wisten een schamele honderdtal verstokte liefhebbers van live muziek hun weg te vinden naar de kleine zaal van de popmuziek-tempel De Muziekgieterij in Maastricht, nog steeds Nederlands’ mooiste provinciehoofdstad. Maandagavondavond was het de beurt aan We are Scientists, de Californische rockband waarvan je eigenlijk toch zou mogen verwachten dat die meer publiek zou trekken dan een nog niet half gevulde kleine zaal van de Muziekgieterij.
Of het enkel ligt aan de programmering op een maandagavond, een tijdstip waarop menig junior loonslaaf zich liever onderdompelt in een goedkope roes van wijn uit een kartonnen pak en een intellectueel weinig uitdagende romcom a la ‘All About Steve’ met een zeldzaam slecht spelende Sandra Bullock in de hoofdrol op Netflix, of dat we toch moeten constateren dat het hoogtepunt van de roem van We are Scientists, inmiddels al zeker tien jaar achter ons ligt, feit is dat ze de zaal niet vol gespeeld kregen. Aan de kwaliteit van hun meest recente album ‘Lobes’, gereleased in januari zal het zeker niet gelegen hebben want dat hoort tot een van de leukste releases van het eerste kwartaal van dit jaar.
Enfin, het zeer gemêleerde publiek in Maastricht zou eerst nog even geduld moeten hebben, want de avond werd onaangekondigd toch door een voorprogramma geopend in de persoon van singer-songwriter Liz Lawrence, die net als William Shakespeare meer dan 4 eeuwen voor haar, afkomstig is uit Stratford upon Avon. Daar waar we van eerder genoemde Shakespeare al jaren niets nieuws meer hebben mogen vernemen, bleek Liz erg levend aanwezig op het podium in Maastricht waar ze het publiek opwarmde met een erg leuke set van vrolijke pop rocksongs waarbij zichzelf begeleidde op gitaar en drumcomputer/loop station. Voor de mensen die haar ook nog niet kennen is het zeker de moeite waard haar even te checken, ze zal je verrassen.
Even later trapten het duo zelfbenoemde wetenschappers hun set af met op de drums hun amanuensis Andy Burrows, voormalig drummer van Razorlight. Toch zullen weinigen in de zaal het zijn opgevallen, maar we waren allemaal getuige van een live concert met de drummer van de illustere en legendarische begeleidingsband van Ricky Gervais, Foregone Conclusion. Voor degenen die het niets zegt het bindende kijkadvies om op Netflix naar ‘David Brent: Live on the Road’ te kijken, de hilarische mockumentary met daarin classics als ’Native American’ en ‘Please don’t make fun of the disableds’ waarvan Burrows samen met Ricky Gervais co-auteur is.
De band trapte af met het langzaam opbouwende ‘Lucky just to be there’ van hun laatste album. Het in oervorm van bas, gitaar en drums spelende trio gebruikte tijdens het optreden regelmatig opgenomen tracks op zich te laten begeleiden, om zo toch zoveel mogelijk de meer breed gearrangeerde sound van hun albums te kunnen benaderen. De band speelde flink door. ‘No wait at Five Leaves’ bracht voor het eerst de gedachte aan een soort van ‘Weezer’ achtige energie die de band wel met zich meedraagt. Ook opvallend hoe een band waarvan de beide voormannen nu niet meteen virtuozen zijn op hun instrument toch zo’n muur van geluid neer kunnen zetten.
Het was gedurende de avond vooral leuk te zien hoe zanger-gitarist op zijn low budget Kramer gitaar, vol zelfvertrouwen en met veel branie deed alsof hij echt gitaar kan spelen. Opvallend was dat met name de nieuwe nummers van ‘Lobes’ door het publiek goed ontvangen werden. Het album was hier zeker geen onbekende. Nummers als ‘Operator Error’ en vooral het swingend en groovende’ Settled Accounts’ werden met veel enthousiasme ontvangen. De dansvloer werd geopend, en er was plaats genoeg voor iedereen met mobiliteits-issues en motorische uitdagingen.
De set werd in eerste instantie afgesloten met een furieuze versie van ‘After Hours’, die er bij het publiek inging als gesneden koek. Nadat de band het podium verlaten had, met daarop een feedback gevende telecaster als eenzame getuige van hetgeen had plaatsgevonden , werd al snel duidelijk dat het publiek meer wilde. Het feestje moest nog toch nog wel even doorgaan. Uiteraard werd aan deze wens voldaan, en denderde het trio nog drie nummers door, om uiteindelijk af te sluiten met discostamper ‘Less from You’ van hun laatste album.
Deze avond in de kleine zaal van de Muziekgieterij had veel meer publiek verdiend. De band verdiende meer dan ze kregen, al was het publiek meer dan dankbaar en in een erg lekkere zone samen met de band. We are Scientist is eigenlijk een live band pur-sang. Dat lijkt tegenstrijdig, maar ze zijn het levende bewijs dat een live act veel meer is dan alleen goed spelen. We are Scientists brachten humor, energie, rock, en heel veel branie. Dat is meer dan genoeg voor een maandagavond.
