Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Stein – The Lost Horse
Stein is een Israëlische rockband die al in 2016 debuteerde met het album ‘ the Magister’. Onder liefhebbers verwierf de band toen een cultstatus. Onder leiding van oprichter Tal Rubinstein ( hence de bandnaam Stein) komt de band met ‘ the Lost Horse’ , een nieuw album met 14 nieuwe tracks. Een blik op het artwork maakt al duidelijk waarmee we hier te maken hebben. Stein brengt op dit album een eerbetoon aan de muziek uit spaghetti -westerns. Alle stijlfiguren en cliches die je kan bedenken komen voorbij van romantische Spaanse gitaren tot surf gitaarsounds en mariachi blazers Dit alles samen leidt tot een een heerlijk ‘ tongue-in-cheek’ album. Serieuze muziek met een enorme knipoog. Erg goed gemaakt en erg vermakelijk. Het album sluit af met een cover. Een bewerking van ‘Suffer the Children’, dat je kan vinden op ‘ the Hurting’ van Tears for Fears’. ‘ The Lost Horse’. Is een heerlijk album. (Jan Vranken) (8/10) (2446286 Records DK)
Paramore – This is Why
Paramore bestaat al sinds 2003, toen de band in Nashville werd gevormd door een aantal high school vrienden. Nu is er dan ‘This is Why’ , hun zesde album. Na hun album ‘ Paramore’ uit 2013 zijn de verwachtingen hoog gespannen, want de band werd toen door velen de hemel in geprezen alsof ze de terugkeer van de here Jezus op aarde zelf aangekondigd hadden. Met ‘This is Why’ wordt deze belofte echter opnieuw maar zeer ten dele ingelost. De 10 tracks zijn uitstekend geproduceerd, het laag klinkt erg lekker. Complimenten daarvoor. Gitaartjes liggen heerlijk in de mix. Dat is allemaal erg goed voor elkaar. De band drijft echter steeds verder weg van de ruwe sound van de eerste albums, de sound die hun net zo gewild maakte. Nu klinken ze als een band die meelift op de nieuwe post-punk wave. Maar daar zijn er velen die het veel frisser en beter doen dan Paramore. Ik verwijs naar een album als dat van Dry Cleaning, een van de beste albums van vorig jaar. Dat niveau haalt Paramore niet met ‘ This is Why’ . ‘ C’est comme Ça’ , de laatste single verraad al waar de band heen wil. Schoenmaker blijf in godsnaam bij je leest. (Jan Vranken) (7/10)( Atlantic Recording Group)
Margo Price – Strays
Margo Price is een Amerikaanse country zangeres die in 2016 haar debuut uitbracht. Destijds werd ze ‘’country’s next star’’ genoemd. Nu is onlangs haar vierde album ‘Strays’ uitgekomen. Ze heeft een degelijk aantal streams op Spotify en ook een aantal prijzen op haar naam, maar om te zeggen dat het inderdaad de volgende ster is in de country weet ik nog zo net niet. Wellicht heeft dat nog even tijd nodig. Het zou zomaar kunnen, want ook op dit nieuwe album staat voldoende vermakelijk materiaal. Het gros van de nummers heeft ze zelf samen met haar man Jeremy Ivey geschreven en daar zit ook het puntje van kritiek wat ik heb op deze plaat. De nummers waarbij andere songwriters mee hebben geschreven halen het geheel naar beneden. Die zijn wel erg, lees te, gelikt. Neigen meer naar dertien in een dozijn popsongs. Gelukkig blijft dat aantal dan wel weer goed beperkt en heb je in de overige songs een mooie variatie tussen de rustige country/folk nummers en de meer roots country rock à la Larkin Poe. Potentie genoeg, lekker zelf blijven schrijven. (Guido Timmermans) (7/10) (Loma Vista Recordings)
The Arcs – Electronic Chronic
The Arcs zijn ontstaan uit sessies voor wat aanvankelijk was bedoeld als een nieuw soloalbum van The Black Keys’ singer-songwriter-gitarist Auerbach, met Leon Michels,de man achter het soulvolle El Michels Affair dat in 2010 deel uitmaakte van de tourende editie van The Black Keys, en zijn jeugdvrienden en oude bandgenoten Homer Steinweiss en Nick Movshon als ondersteuners. Met ‘Electrophonic Chronic’ komt de band na acht jaar met een opvolger van hun debuutalbum. Twaalf rocktracks, zwaar leunend op drums en ‘ psychedelisch’ bedoelde vintage electronica, die mede daardoor een soort van vintage hippie-feel over zich hebben. Heel erg wereldschokkend is het allemaal niet. Beetje makkelijk ook, niet erg orgineel. Na een tijdje raak je ook wel uitgeluisted op de overstuurde gitaar en het orgeltje. Wat mij betreft mag het derde album ook wel weer een jaar of acht op zich laten wachten (Jan Vranken) (5/10) ( Concord Records)
