Zondagavond was het dan eindelijk zover. Wishbone Ash stond nu écht weer op het podium in één der oudste zalen van Nederland, De Pul te Uden. Hun meest succesvolle album ´Argus´ vierde afgelopen jaar het 50-jarig bestaan en dat zou vorig jaar gevierd worden met een tour en dus ook een bezoekje aan Uden. Helaas was de welbekende reden oorzaak van de verplaatsing.
Er was geen voorprogramma deze zondagavond, dus toen de lichten uitgingen om 20.30 uur was het gezellig druk. Geopend werd met het instrumentale ‘In The Skin’ uit de jaren ’80. Wat hierdoor gelijk opviel was dat eigenlijk vanaf moment één het geluid dik in orde was. Na deze fijne opening wende oer-lid Andy Powell zich tot het publiek om het volgende nummer aan te kondigen. ‘We Stand As One’ van het sterke, laatste wapenfeit ‘Coat Of Arms’ droeg hij op aan Oekraïne. De titeltrack van dat album volgde. Een nummer van zeven minuten wat zo uit de jaren ’70 zou kunnen komen, de hoogtijdagen van de band.
Uit die hoogtijdagen volgden twee nummers van ‘Wishbone Four’ alvorens de rocker ‘Strange Affair’ uit de vroege jaren ’90 volgde. Heel sporadisch stond iemand even te dicht bij de microfoon wat voor zo’n luid hoog geluid zorgde, maar dat was na twee nummers ook gefixt en niet meer voorgekomen. De mannen hadden er overduidelijk zin in en waren ontzettend blij om weer te mogen touren. Het plezier en vooral ook de dankbaarheid van Wishbone Ash vulde samen met de bewondering van het publiek de zaal.
Toen was het moment daar. ‘Argus’ sttond op het punt te beginnen. Ook hier nam Powell even de tijd om het in te leiden. ‘’Now it’s time to go back 50 years, 51 years… Life was simple back then, there were no cellphones, no social media. There was no Donald Trump, no Poetin.’’ Hij moest er zelf ook een beetje om lachen. ‘Time Was’ werd ingezet en het publiek ging dit deel van de set het meest los. Het duo gitaarwerk was van wereldniveau en ook veel mensen in het publiek hadden hun luchtgitaar meegenomen.
Het enige waar een klein puntje van kritiek over te melden was, al ga ik die ook meteen nuanceren is zijn de vocalen van Powell. Bij de hogere partijen van ‘Argus’ was toch te merken dat de beste man 72 is. Daarmee dus gelijk het tegenargument. Op je 72e nog zo kunnen zingen is al een dikke pluim en diep respect waard. Dan mag je best er een klein beetje naast zitten in de hoogte. Zolang het overtuigend klinkt en het ook weer niet zo opvalt dat de mensen mekaar aan gaan kijken met verontwaardigde blik, is het allemaal vergeven en vergeten. Zijn gitaar bespeelt hij nog altijd als jonge hond.
‘Blowin’ Free’ en ‘The King Will Come’ konden deze avond op het luidste applaus rekenen. Het publiek zong goed mee, maar deed bij deze twee nummers het toch net een tikje harder. Met ‘Throw Down The Sword’ kwam er een einde aan de legendarische plaat. Powell zei ‘’and that was Argus’’. Zullen we er nog eentje doen? Het aanwezige publiek had daar nog wel zin in en dus werd dat eentje niet een vlugge encore, maar werd het ruim negen minuten durende instrumentaal ‘F.U.B.B.’ ingezet.
Hierna leek het toch echt gedaan. Powell & co namen de tijd om de aanwezigen te bedanken en vertelde hoe fijn het was weer ‘’on the road’’ te kunnen zijn, om weer terug in Nederland te zijn. Echter, de lichten bleven uit. Dit had niet iedereen door omdat er al een x aantal mensen richting de uitgang liepen. Wishbone Ash kwam toch nog een keer terug het podium op voor een heerlijk uitgerekte mengelmoes van ‘Jail Bait’ en ‘Phoenix’. Iedereen op het podium genoot met volle teugen van dit slotoffensief en ook het publiek ging heerlijk op in het slotstuk. We kregen zelfs nog de kans om met Powell mee te zingen, dat werd natuurlijk gedaan.
Na een show van twee uur was het einde er dan echt. Iedereen, inclusief band heeft van deze avond in de Pul enorm genoten. Ook het personeel van de zaal vond het een ‘’vet’’ optreden zo overhoorde ik. Wishbone Ash mag dan al meer dan 50 jaar meegaan. Zoals we de band deze avond zagen kunnen ze nog zo 50 jaar mee.