1. Fontaines D.C. – Skinty Fia
Waar drie jaar geleden ‘Dogrel’ nog een ‘gewoon zeer goed postpunkdebuut’ was, werd in ‘Heroes Death’ de sound met succes verbreed. Met ‘Skinty Fia’ duiken de Ieren in de derde dimensie, verdieping, gelaagdheid. Maar ook nog verder de grenzen oprekkend met enerzijds rustige, anderzijds meer hypnotiserende nummers. Zeer knap.
2. Yeah Yeah Yeahs – Cool It Down
‘Cool It Down’ neemt je mee een verhitte, soms ietwat bombastische trip. Maar prettig bombastisch, haast geschapen voor de prachtige stem van Karen O. Helaas bevat de plaat slechts acht nummers en heeft het ook maar twee echte uitschieters: ‘Spitting off the Edge Of The World’ (ft. Perfume Genius) en ‘Burning’. Maar die blazen je zo omver, dat het de hoge positie van plaat ruim rechtvaardigt.
3. Porridge Radio – Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky
Ging het debuut ‘Every Bad’ meteen al door merg en been, de opvolger neemt daar wat langer de tijd voor. Subtieler, hoewel dat waarschijnlijk een woord is dat zangeres Dana Margolin niet kent. Maar haar teksten, kreten en mantra’s snijden nog even diep in je ziel.
4. Sorry – Anywhere But Here
Niet zo openhartig als hun debuut ‘925’, maar meer gedoseerd geeft ‘Anywhere But Here’ zijn geheimen prijs. In speelse samenzang beschrijven Asha Lorenz en Louis O’Bryen cynisch en onverbloemd hun eigen leven in deze vreemde wereld. Met catchy en vrolijke muzieklijnen die het geheel wat lucht lijken te geven. Maar trap daar niet in.
5. Sharon Van Etten – We’ve Been Going About This All Wrong.
Sharon kennen we uit het verleden als een typische singer-songwriter. Zang, gitaar, minimale instrumentatie en productie. Daarmee brak ze resoluut op voorganger ‘Remind Me Tomorrow’: een letterlijk en figuurlijk groots album, tegen de bombast aan. Op ‘We’ve Been Going About This All Wrong’ lijkt ze het evenwicht te hebben gevonden tussen beide stijlen. Hoewel geen echte uitschieters als bij de vorige, is het gewoon een heel uitgebalanceerd en sterk album.
6. Suede – Autofiction
Sommige bands hebben na dertig jaar niets meer toe te voegen. Blijven uit artistieke armoede hangen in de tijd van succes. Gelukkig hebben de Londenaren geaccepteerd dat ze ouder, en wijzer, zijn geworden. Uitgaande van de energieke kracht van de nineties, gevoegd bij de levenswijsheid van nu, heeft dat de waarschijnlijk beste plaat uit hun historie opgeleverd. De pracht van ouder worden, als mens en muzikant.
7. Glitterpaard – Glitterpaard
Sterk debuutalbum van de Antwerpse vriendenclub, een supergroep, opgebouwd uit leden van vijf verschillende bands. Begonnen als tribute aan Sparklehorse (hebt u hem?) zijn ze gelukkig ook eigen muziek gaan maken, gewoon, ongedwongen. Het is alles wat de Belgische Indie zo mooi maakt: eigenzinnig, tegendraads, maar het ligt ook zo heerlijk in het gehoor. Je herkent de hand van Philip Bosschaerts (Mintzkov) en Johan Verckist (Wardrobe), maar het totaal levert ontegenzeggelijk toch een heel eigen, heerlijke sound. Cult á la Dead Man Ray, die andere supergroep.
8. Black Country, New Road – Ants From Up Here
Kon hun debuut ‘For the First Time’ goed gedijen onder het label postpunk, bij hun opvolger is etiketjes plakken zinloos. Muzikale structuren en instrumentaties lopen zo uit en door elkaar, dat het soms even naar adem happen is. Maar eenmaal op je ingewerkt blijft er altijd iets hangen, vaak een kleine, maar geniale vondst, dat zo verdomd eenvoudig lijkt en misschien daarom juist zo knap is.
9. And Also The Trees – The Bone Carver
Na veertig jaar noeste, eigenzinnig arbeid, vol trots je eigen ding blijven doen en dan je allerbeste plaat uitbrengen. Opgegroeid als plattelands tegenhangers van de The Cure hebben de Britten een zeer trouwe fanbase opgebouwd die wereldwijd probeert de slechts sporadische optredens bij te wonen, gefascineerd door de melancholieke, impressionistische sfeer en poëtische teksten. Heeft meerdere luisterbeurten nodig, maar dan gaat het steeds dieper, tot in je vezels.
10. Warpaint – Radiate like This
Na ‘Heads Up’ uit 2016 had Warpaint tijd en ruimte nodig voor andere muzikale speeltjes en huislijke beslommeringen. En had ik de hoop opgegeven dat de Californische dames de prachtige, melodieuze en melancholieke sprookjessfeer van hun life-optredens eindelijk ook zo op plaat zouden krijgen. Maar het is gelukt. ‘Radiate’ like this’ is zo subtiel in instrumentatie en productie dat geluid en sfeer versmelten tot één geheel, alsof het gewoon zo hoort. Maar dat is juist zo bijzonder.
