Alweer 10 jaar geleden dat alt-J het debuutalbum ‘An Awesome Wave’ uitbracht en daarmee hoge ogen wisten te gooien. Met het album waarmee ze folk, triphop en indie met elkaar vermengden sleepte de Britse band de ene na de andere prijs binnen. Ook de drie albums, waarvan ‘The Dream’ in februari dit jaar verscheen, werden positief ontvangen. Het is een grote band geworden die toch alternatief wist te blijven. Ze hebben er grote zalen mee weten te bereiken. In 2015 bleek de Ziggo Dome echter een maatje te groot voor hun sound te zijn. Gelukkig deden ze het deze avond om de hoek van de Ziggo een maatje kleiner in de AFAS Live. Een zaal die meer passend is bij een band als alt-J.
Hoewel bij support act De Toegift te betwijfelen viel of ook de AFAS ook niet te groot zou zijn. De Zeeuwse band met Nederlandstalige indie schuwde net als de hoofdact het experiment niet, maar voor het grootste deel van de zaal was het achtergrondmuziek voor gesprekken over vakanties, werk en operaties. Voor de band zelf, die vertelde de avond ervoor nog voor slechts 30 mensen te hebben gespeeld, was het een grote eer deze support te mogen verzorgen, maar helaas ook een ondankbare taak. Het verzoop onder de welbekende ‘Dutch disease’.
Hoe anders was het bij alt-J zelf. Toen vlak voor 21:00 eerst ‘Hey Boy Hey Girl’ van The Chemical Brothers luid werd afgespeeld, en vervolgens de drie bandleden op een verhoging op het podium begonnen met ‘Bane’ van hun recente album. Om daarna één van hun bekendste nummers ‘Every Other Freckle’ in te zetten. Ondanks de verhoging op het podium was het enige showelememt het geweld aan lichtshow. Maar verder werd het sober gehouden. Meer was ook niet nodig, want de nummers bleken voor zichzelf te spreken.
Opvallend was dat niet zanger Joe Newman, maar toetsenist Augustus Unger-Hamilton vooral het woord tussen de nummers door deed. De band was donderdagavond echter allerminst afstandelijk. Zo werden het ook 10 jaar oude ‘Tessellate’ en ‘Mathilda’ onder begeleiding van Newman meegezongen alsof het een Top 2000 klassieker was (al heeft alt-J daar nooit ingestaan tot nu toe. Wel in de alternatievere Snob 2000). Het recente ‘U&Me’ daartussen zorgde niet voor een dip. De nummers van hun debuut en het meest recente album waren de kern van de setlist. Het vorige album ‘Relaxter’ kwam er wat bekaaid vanaf met slechts twee nummers; ‘Deadrush’ en ‘In Cold Blood’. Maar het was dan ook alsof er naast een promotietour voor het nieuwe album ook het 10 jarige jubileum van ‘An Awesome Wave’ werd gevierd. Unger-Hamilton benadrukte dat ook wel door er bij stil te staan hoe dankbaar ze zijn wat er sindsdien met de band is gebeurd. Vlak voor de toegift werden na dit dankwoord ‘Taro’, ‘Dissolve Me’ en ‘Fitzpleasure’ van hun debuut dan ook luid onthaald door de zaal. Er was geen enkele sprake meer van de ‘Dutch disease’ waar het voorprogramma last van had. Ook de toegift van ‘Left Hand Free’, ‘Hard Drive Gold’ en ‘Breezeblocks’ deed vermoeden alsof alt-J een rockband van stadionformaat was.
Maar juist doordat ze dit keer niet in een Ziggo Dome stonden kwam alt-J dit keer wel tot z’n recht. AFAS Live wisten ze moeiteloos om te toveren in een intieme zaal, en schotelden ze ons een oprechte spontane band voor die een anderhalf uur durende sterke show weet te brengen die voorbij vloog. Anderhalf uur mag tegenwoordig voor een band in zo’n zaal aan de korte kant zijn, maar alt-J haalde met deze kort maar krachtige set misschien wel de titel ‘Beste concert van 2022’ binnen.
