Ze waren lang de ‘meest gehate rockband ter wereld’. En in 2013 verkozen lezers van het muziekblad Rolling Stone het Canadese Nickelback tot de op één na slechtste band uit de jaren 90 (op drie stond overigens terecht Limp Bizkit, op één Creed). Niet dat de band daar erg mee zat, want de hits (‘How You Remind Me’, ‘Photograph’, ‘Rockstar’ onder andere) regen zich aaneen en hun concerten verkochten uit. Maar het is makkelijk om de band te haten: de gelikte dertien-in-een-dozijn-liedjes stralen weinig meer uit dan ‘commercie’. Maar ze zingen lekker mee en er is dus overduidelijk een markt voor.
Een dikke vijf jaar na ‘Feed the Machine’ draait deze ‘Get Rollin’’ zijn virtuele rondjes op mijn computer. Hoewel ik het album wel tien keer heb aangezet, glijdt hij nog steeds net zo gemakkelijk het ene oor in en het andere uit. De gladde, wat overgeproduceerde radiosound, het 3-4 minuten standaardformat van couplet-refrein èn het gebrek aan nieuwe invalshoeken doen de oren zelden spitsen. Maar goed, het is dan ook geen progrock, dus Nickelback moet op zijn eigen waarde worden geschat. En dat is op lekker meezingbare poprockliedjes, geknipt als muzikaal behang tijdens een lange autorit of stofzuigbeurt. En daar staat het album vol mee.
Single ‘San Quentin’ opent het album vrij heavy zowaar. De zware bas ondersteunt de herkenbare zang van Chad Kroeger en het gelikte meezingrefrein doet de rest. Dit is onmiskenbaar Nickelback. De volle productie van vaste kracht Chris Baseford is weer gepolijst als altijd, maar rolt daardoor wel lekker de speakers uit. Het navolgende ‘Skinny Little Missy’ is wat langzamer en heeft wel een catchy, doch niet al te boeiend refrein. Dan hoor ik liever het semi-akoestische ‘Those Days’, welke met zijn country-inslag vast en zeker de volgende hit gaat opleveren. Ook het licht verteerbare ‘High Time’ schurkt tegen deze cowboysound aan en is ook geknipt voor de Amerikaanse huisvrouw.
Het tempo en het aandeel elektrische gitaar gaat wat omhoog in het wat eentonige ‘Vegas Bomb’, waarna de eerste echte ballad volgt middels het weinig opvallende ‘Tidal Wave’, welke aan Def Leppard doet denken. Het akoestische ‘Does Heaven Even Know You’re Missing?’ is ook een ballad, maar beklijft met zijn mooie uitbundige refrein wèl meteen. Heerlijk nummer en een uitschieter! Daarna schaadt de overdaad, want met ‘Steel Still Rusts’ komt er wéér een ballad voorbij, al is deze mij veel te afgezaagd en te glad. In het slot van deze ‘Get Rollin’’ horen we nog het lichte niemendalletje ‘Horizon’, de vlotte en redelijk stevige instant-meezinger ‘Standing In The Dark’ en mag de wederom aan Leppard refererende ‘Just One More’ onopvallend afsluiten.
Tsja, deze fastfoodrock draait allemaal lekker weg en kwalitatief valt er niet zoveel op af te dingen, daarvoor worden alle Nickelback-hokjes wel aangevinkt, maar om nou te zeggen dat het een ambitieus meesterwerk is, nee. Het blijft kauwgomballenrock, best lekker zolang het duurt, maar de smaak is er ook zo weer vanaf. Zoals gezegd, prima achtergrondmuziek. (7/10) (BMG)
