Harmonicaspeler, zanger, componist Grant Dermody mag een vaste waarde worden genoemd in de hedendaagse blueswereld. Behalve op zijn eigen albums is zijn mondharmonica te horen op platen van onder meer Eric Bibb, Corey Ledet, Dirk Powell en vele anderen te horen. Ook zelf weet hij topmuzikanten om zich heen te verzamelen en dat is te horen op zijn albums. Nu is de kwaliteit van de individuele muzikant geen garantie op zich, maar als de samenwerking klopt dan is men al een flinke stap op weg om een topproduct te maken.
En dat is te horen op Dermody’s nieuwe album ‘Behind The Sun’, volgens mij zijn vijfde soloalbum. Hierop staan vijftien nummers, waarvan negen originals. Hiervan vijf van Dermody zelf. Hij wordt begeleid door gitarist Dirk Powell, die ook drie nummers schreef, accordeonist Corey Ledet, bassist Lee Allen Zeno, drummer Gerard St. Julien en achtergrondzangers Teka Briscoe en Ahyris Navarre. En zo te horen, met die eerder genoemde samenwerking zit het wel goed. Er is duidelijk een klik tussen de muzikanten, die samen ongetwijfeld al veel vlieguren gemaakt hebben. Dat is al meteen duidelijk vanaf het begin, Muddy Waters’ ‘Trouble No More’ en Rick Estrins ‘Don’t Boss Me’, die meteen de richting aangeven.
Boogie, blues, ballads en uptempo nummers wisselen elkaar op een fraaie manier af. Nummers die wat mij betreft een bijzondere vermelding verdienen zijn het droevige ‘Forgive Me’, het vlotte ‘Tell Me’ en de a capella gospel ‘Time Ain’t Due’. Met een geheel eigen versie van de aloude Otis Rush song ‘So Many Roads’. Een prima album, die met veel hoorbaar speelplezier is gemaakt. Een absolute aanrader. (8/10) (Eigen productie)