Lollapalooza had dit jaar gekozen voor een voornamelijk lokale line-up. De Nederlandse DJ Tiësto, Paolo Nutini uit het Verenigd Koninkrijk en het Amerikaanse Machine Gun Kelly waren de enige 3 grote internationale headliners. Dat had met de verschoven timing te maken: laat in september is het festival seizoen al afgelopen en touren veel internationale bands niet meer. Wel had Lollapalooza dit jaar een FLINTA (vrouwen, lesbisch, intersekse, non-binaire, transgender, a-gender personen) podium bij de Weingarten Stage. Het beloofde een divers festival te worden.
Het bezoekersaantal op dag 1 van het festival leek laag, de eerste bands die speelden, waaronder Charlotte Jane en Lyra (beide toevallig niet uit Duitsland) trokken nauwelijks bezoekers. Niks-aan-de-hand-muziek met weinig showelementen, en een niet altijd even vaste stem zullen ook een rol hebben gespeeld.
Heel populair dit jaar was Deutschrap; zo kwamen er op zaterdag hordes mensen af op 1986zig en Apache 207. 1986zig werd bekend met covers op TikTok en Instagram en niemand weet hoe hij in het echt heet. Hij kwam dan ook met bivakmuts het podium op en rapte over een liefde die niet helemaal tot bloei komt in ‘Goldraub’ en over rauw liefdesverdriet in ‘Fliegen’. Het klonk kwetsbaar en authentiek. 1986zig had zijn dochtertje (met bivakmuts) meegenomen: hij wilde dat ze voelde dat “papa zingt zodat mensen een beetje gelukkig worden.” Wat een mooie gedachte.
Anders is het Apache 207, die meteen, onder luid gejoel van de aanwezige vrouwen, zijn shirt uittrok. Apache is ijdel, dat is duidelijk en hij zong alsof de hele wereld Duits heeft geadopteerd als voertaal en hij een wereldster is. Apache zingt over drank, seks en vrouwen…maar ook over onzekerheid, zelfhaat en jezelf blijven, in ‘Brot nach Hause’ en ‘Roller’.
Misschien wel een van de beste bands van de dag speelde in de Weingarten: Mola. “Pop mit Ecken und Kanten” (Pop met een rauw randje) zo werd de band uit München aangekondigd. Het type muziek waar bier bij hoort, en een rokerige kroeg. Mola zong over stemmingswisselingen in ‘Bipolar’: “alles ist gross oder alles egal”, meeslepend en vol overgave en we dansten allemaal mee. We namen nog een biertje en hopen dat Mola nog lang platen mag maken.
We sloten de dag af met Paolo Nutini en Machine Gun Kelly. Paolo Nutini bracht veel instrumenten mee: saxofoon staat in de aanslag. Voor wie Nutini nog kent van ‘New Shoes’ was het Lollapalooza optreden een verrassing: Nutini klonk zowaar rauw wanneer hij ‘Afterneath’ zingt en zette huilende gitaren in (sta ik echt bij Paolo Nutini?).
Wie voor een tandje scherpere rock was gekomen werd gelukkig van Machine Gun Kelly: het veld stond helemaal vol en zanger Colson Baker was er klaar voor – hij rookte op het podium en vroeg of Berlijn klaar was voor “de beste show van je leven.” Een energievolle show met helikopter op het podium en deinende massa volgde. En zo liepen wij moe maar voldaan van de eerste festival dag weg.
Foto’s (c) Armelle van Helden
