Zó lang geleden is het helemaal nog niet als je erover nadenkt. De grootste rockster der Belgen, Arno Hintjens overleed op 23 april van dit jaar. Nu, komende vrijdag 30 september komt dan het album ‘Opex’ postuum uit op het Pias label.
‘Opex’ is genoemd naar de wijk in Oostende. De Vuurtorenwijk in goed Vlaams is een wat trieste wijk met een steeds meer tanende vissers en maritieme economie. Deze ‘tristesse’ heeft zich ingebed in de genen van de overleden chansonnier en kan nu, in retrospectief terug herkend worden in al zijn werk, van zijn vroegste met Tjens Couter tot aan zijn magistrale ‘Santeboutique’ uit 2019, toen hij al wist dat hij ziek was.
Nu dus ‘Opex’.
De plaat werd in stukjes en beetjes opgenomen, over een periode van één jaar. In het voorjaar van 2021 namen Arno en bassist/producer Mirko Banovic vier nummers op in diens thuisstudio in Gent. Die stemopnames zijn behouden, aan de muziek is in het najaar verder gewerkt in de ICP-studio in Brussel, waar in het voorjaar van 2022 de andere songs gemaakt en afgewerkt werden. ‘Opex’ is een familiealbum. In ‘Grand-père’ figureert Charles Hintjens, Arno’s grootvader die hem destijds meenam naar volksbals en liet zien hoe je vrouwen verleide. ‘I can’t dance’ herneemt een van de beste songs van Tjens Couter, het duo met Paul Couter waarmee hij jarenlang toerde. ‘La Vérité’ is gebouwd op een beat van Felix Hintjens, de jongste van Arno’s twee zonen die ook in de muziek zit. Op ‘I’m gonna whistle’ speelt Arno’s broer, Peter, saxofoon.
Het album kent 10 titels en is productioneel van topkwaliteit. Muzikaal baadt het album een soort van toenemende wanhoop. Zompig, dan weer als een uitgestrekte arm vanuit het moeras naar boven reikend in een soort van gemaakte vrolijkheid horen we Arno langzaam minder goed gaan zingen. Het timbre wordt breekbaar, de intentie staat fier overeind. Het is de tristesse die we zo goed kennen en kunnen plaatsen als typisch Arno. Op ‘Opex’ echter is het geen grap meer. Arno is niet meer. Hier ligt zijn ziel en zaligheid. Een muzikaal testament.
Opener ‘La Vérité’ is al als single uitgebracht. De waarheid ligt in de dag van vandaag bezingt hij. In retrospectief wordt vrijwel alles zwaarder, maar duidelijk is dat Arno hier al met zijn verscheiden bezig is geweest. Samen met zijn geliefden een laatste album maken. Kan het betekenisvoller?
Ik denk me wel voor te kunnen stellen dat Arno er plezier aan heeft beleefd toen het idee opkwam om ‘Paloma’ op te nemen als duet met niemand minder dan Mireille Mathieu. De Franse chansonnière die de jeugd van mening generatie-X kind heeft verpest met haar zoete gekweel heeft helaas nooit samen met Arno in de studio mogen staan. Ze heeft het ingedubbed. Nee, dan is de versie die Arno opnam met Charles est les Lulus te prefereren.
‘Take me Back’ sluit dan weer naadloos aan bij het idioom van ‘Santeboutique’. Dolend over het strand van Oostende, gegeseld door de zandkorrels op een straffe noord-westenwind zie ik Arno voor me terwijl hij andermaal vergeving zoekt bij een vrouw. Prachtig.
Op ’Boulettes’ krijgen we de typsiche Arno zoals we hem kennen van ‘Putain Putain’ weer terug. ‘Ne me dites pas ce que je doit faire’ zingt hij. Anarchistisch het leven vierend, tegen de klippen op als het moet. Arno wordt langzaam groter dan de schaduw die hij achterlaat.
Op ‘Court Circuit Dans mon Esprit’ wordt de samenwerking met pianist met Sofiane Pamart hernieuwd, en meteen herleeft de onheilspellende magische sfeer van het album ‘Vivre’, maar dan nog intenser. Kippenvel
‘Opex’ is het finale adieu van de grootste rockzanger die België misschien wel nooit, maar in ieder geval pas veel te laat de erkenning is gaan geven die hij altijd al verdiende.
Nog eens heeft Arno alles gegeven wat hij misschien wel niet meer had. Het is een magistraal adieu. Je blijft toch verdrietig achter als je dit album hebt beluisterd. Ik luister voor nu met meer gemak naar albums als ‘Santeboutique;’ of ‘Vivre’. ‘Opex’ komt misschien wel te vroeg. Volgend jaar misschien. Dan kan ik er beter van genieten. (8/10) (Pias)
