Denk je aan hedendaagse rockbands, dan is de kans groot dat Muse voorbij schiet. Al bijna 30 jaar staat het rocktrio aan de top van de muziekwereld. Van ultieme rocknummers tot prachtig, visuele liveshows. Maar helaas zorgt de muzikale doorontwikkeling van de band van de laatste jaren voor achteruitgang. De nummers zijn niet zo rockend meer, er wordt minder gebruik gemaakt van de gitaar, bas en drums die de mannen bespelen en meer op elektronische muziek geleund, bovendien zijn de futuristische teksten steeds vaker over de top. Maar op ‘Will Of The People’ heeft de band de weg terug toch weer gevonden. Deels dan.
Na ‘Simulation Theory’ uit 2018 kreeg Muse bakken kritiek over zich heen. Het album zou te futuristisch klinken en het originele rockgeluid zijn verloren. Live bleef de band dan ook met name hits als ‘Plug In Baby’, ‘Knights of Cydonia’ en ‘Uprising’ spelen. Die grote hits werkten wel. Niet raar dan ook dat platenmaatschappij Warner de band vroeg om een greatest hits album. En dat is precies wat Muse nu heeft gedaan. Maar dan wel op hun manier: een album met nieuwe nummers geïnspireerd op hun grootste hits. Het levert een terugblik op naar de oude Muse met vleugjes van het nieuwe geluid.
Openings- en titelnummer ‘Will Of The People’ pakt je meteen vast. Het aanstekelijke nummer barst van de drums en gitaren en doet terugdenken aan het ‘Drones’-tijdperk. En dan met name grote hit ‘Psycho’. Maar ook ‘Compliance’, ‘Won’t Stand Down’, ‘Kill Or Be Killed’ en ‘We Are Fucking Fucked’ mogen in het rijtje sterke nummers op ‘Will Of The People’ geplaatst worden. De gemene deler in deze nummers is dan ook de aanwezigheid van echte instrumenten. En met name de afwezigheid van synthesizers. De rockband is terug van weggeweest!
Toch kan ‘Will Of The People’ niet tot een van de beste albums van Muse worden gerekend. Is ook moeilijk als je ‘Origin of Symmetry’, ‘Black Holes and Revelations’ en ‘Resistance’ al op je naam hebt staan. Maar de meeste minpunten op ‘Will Of The People’ komen van ‘You Make Me Feel Like It’s Halloween’. Het nummer heeft een ouderwets, filmische Halloween-sfeer, maar schreeuwt aan alle kanten “huh” en “waarom”. Waarschijnlijk een soort rare fantasie die zanger en liedschrijver Matt Bellamy naar een nummer heeft vertaald. Het past totaal niet op het album. En zeker niet net na een sterk, gevoelig nummer als ‘Ghosts (How Can I Move On)’. Het enige dat je met deze Halloween-plaat kunt doen, is heel snel doorspoelen naar de gitaarsolo. Die is nog wel redelijk.
Bellamy en co zijn flink bezig geweest hun oude geluid te reproduceren. Soms lukt het wel, soms niet. Maar ook nieuwe geluiden krijgen een plek op ‘Will Of The People’. Zo is de gevoelige pianoballad ‘Ghosts (How Can I Move On)’ een leuke verrassing. Tussen het gitaar- en drumgeweld weet de falsetto stem van Bellamy de gevoelige snaar te raken. Samen met ‘Liberation’ (wat heel wat weg heeft van Queen’s meesterwerk ‘Bohemian Rhapsody’) en ‘Verona’ (lijkt erg op het intro van ‘Bliss’) verzorgen deze nummers de rust die dit album af en toe nodig heeft. Het ene rustnummer is beter dan het ander, maar allen passen ze prima in het sterke Muse-oeuvre.
De langverloren ‘echte’ Muse is weer eens terug te horen op ‘Kill Or Be Killed’. Zonder twijfel het beste nummer op ‘Will Of The People’. Met elementen die op hun album ‘Absolution’ uit 2003 niet hadden misstaan, is dit opnieuw de Muse die pure rock met ultieme gitaarsolo laat horen. Een van de beste nummers die ze de afgelopen jaren hebben uitgebracht. Zonde dat dit niet de nieuwe single is geworden. Maar wat niet is kan nog komen.
Live blijft Muse een van de beste bands. Ook op afsluiter ‘We Are Fucking Fucked’ is dat te horen. Een nummer dat niet meer waarschuwt voor de toekomst, maar de hoop al heeft opgegeven. Het begint met een live-element. Zo wil je Muse horen. Inclusief andere nummers die op een groot festivalveld niet misstaan, zoals ‘Will Of The People’, ‘Kill Or Be Killed’ en ‘Won’t Stand Down’, zal Muse als headliner volgende zomer gewild zijn. Het is afwachten wat ze met hun intieme show in oktober in Carré gaan doen, maar de festivalvelden zullen ze vol krijgen met oude en nieuwe muziek. Sowieso hebben ze muzikaal gezien een positieve vooruitgang geboekt vergeleken met cyber futuristische voorloper ‘Simulation Theory’. Op ‘Will Of The People’ staan niet hun greatest hits, maar het originele Muse-geluid begint zijn weg terug te vinden. (8/10) (Warner Records/Helium-3)
