“Ik ben opgelucht, angstig en overweldigd”. De emotionele reacties van Phoebe Green, een week na de release van haar debuutalbum ‘Lucky Me’. Het gedurfde album was een grote stap in haar persoonlijke en muzikale ontwikkeling. Ze ging heel diep en toonde al haar kwetsbaarheid. Dat was niet alleen therapeutisch, maar leverde ook een pareltje op. Phoebe Green toont kwetsbaarheid in al haar pracht.
De eerste indruk van Phoebe is heel positief. Een vrolijk gezicht met een bos rode krullen. En een mond die graag vertelt. Als een ventiel dat alle emoties en gedachten uit het 24-jarige lijf gedoseerd laat ontsnappen. Voor het gesprek zit ze nog even bij haar ouders in Lancashire, haar geboortegrond. Een uurtje buiten Manchester, waar ze tegenwoordig resideert. Phoebe oogt echt lucky, zelfs zonder de tatoeage op haar linkerhand met ‘Lucky Me’. “Die had ik al voordat ik het album schreef…” Een album waar ze met recht trots op is. “De reviews waren positief. Daarom ben ik zo overweldigd. Natuurlijk hoopte ik hierop, maar ik was er niet geheel gerust op hoe de pers zou reageren.” Maar ook voor haar vaste fans was het even wennen, of misschien zelfs schrikken, want ‘Lucky Me’ laat echt een ander geluid, en een andere persoon, horen dat de voorafgaande twee EP’s. “Ik ben zelf ook veranderd, gegroeid als artiest en als persoon. En het is mooi te zien dat dat wordt geaccepteerd.” Die acceptatie is juist heel belangrijk voor haar. “Dat betekent dat ik vrij mag zijn in wie ik ben en welke muziek ik maak.”
De veranderingen in muziek zijn duidelijk te horen als je de drie albums achter elkaar beluistert. “Het is echt een verandering in identiteit. Vroeger vond ik het belangrijk dat anderen mij leuk vonden. Ik stelde mensen tevreden met een beeld dat zij wilden, dat zij bepaalden.” Het beeld van de EP ‘02:00 AM” uit 2016.’ “Indie met gitaar, dat vond ik cool.” De EP ‘I Can’t Cry For You’ uit 2020 is een spreekwoordelijke stepping stone naar haar eerst fullalbum van nu. “Nu geeft ik de mensen een beeld dat ik zelf bepaal. Ik ben wie ik ben. Voor mijn muziek ben ik dan ook steeds dieper in mijzelf gaan kijken.” Muziek die ze zelf ‘pop’ noemt, een begrip waarmee ze vroeger absoluut niet geassocieerd wilde worden. ”Toen moest het anders, alternatief. Dat was voor mij indie, ver verheven boven de pop. Daarom speelde ik ook gitaar. Terwijl ik het eigenlijk een vreselijk instrument vond. Maar het was cool, indie, vond ik, dus…” Phoebe vertelt monter verder. “Maar nu ik mezelf veel meer open stel, is mijn muziek ook veel interessanter, vind ik. En of je dat pop noemt… ‘It doesn’t really matter to me anymore.’ Pop is gewoon wat en wie je wilt zijn, wanneer dan ook. En het is toch niet erg als je muziek alom wordt gewaardeerd? Dat is juist positief.”
Op ‘Lucky Me’, een pop album dus, leer je Phoebe Green steeds beter kennen. “Ja, het vertelt en analyseert mijn gedrag, mijn gedachtegang. Wat ik heb meegemaakt en hoe ik reageer op gebeurtenissen. Het vertelt als het ware mijn mentale staat.” Dat kan natuurlijk beangstigend zijn. ”Voor mezelf, maar zeker ook voor anderen. Zelfs mijn vrienden weten nu meer van mij dan ooit tevoren. Maar daar dacht ik niet bij na, toen ik het album maakte.”
Het concept voor ‘Lucky Me’ ontstond in Corona lockdown. “Het was toen gewoon ‘ik in mijn kamertje…’ Ik wilde aan de verwachtingen van anderen voldoen, mijn publiek iets moois geven. Maar ook een soort gat in de markt vullen. Met muziek die emotioneel diep gaat, misschien zelfs wat ongemakkelijk aanvoelt. En met een boodschap: Dat er niets mis is met het delen van diepe emoties. Dat het zelfs heel goed is.” Het uitwerken van het concept werd voor Phoebe uiteindelijk een soort therapie. “Toen ik die boodschap ging invullen voor mijn eigen leven, met mijn eigen lyrics, heb ik heel veel over mezelf geleerd. En ben ik er sterker uitgekomen.” Zo leerde ze dat kwetsbaarheid geen teken van zwakte is. “Maar dat het juist kracht geeft om naar jezelf en je gedrag te kijken. Ik kan nu praten over zaken die me raken, die me dwarszitten. Dat kon ik eerst niet. Toen wilde ik alleen anderen pleasen.”
De lyrics op ‘Lucky Me’ bestrijken de afgelopen drie jaar. Een periode van grote verandering, van groei naar volwassenheid. Haar producer Dave McCracken, bekend van werk voor o.a. Stone Roses, dEUS en Depêche Mode, ondersteunde haar. “Ik heb samen met hem vijf albumtracks geschreven. Maar hij heeft me vooral gemotiveerd, én geholpen, om die diepere emoties op te zoeken. Hij bood me die veilige omgeving die ik nodig had.” En het bleek voor Phoebe zelfs noodzákelijk om juist zo diep te gaan. “Alleen dan kan ik anderen raken. Ik kan er niet omheen draaien of veilig aan de oppervlakte blijven zweven. Dan maak ik geen connectie. Als anderen die kwetsbaarheid zien dan kunnen ze dezelfde emoties voelen.”
Het is daarom niet vreemd dat Phoebe zich verbonden voelt met artiesten als Billie Eilish en Phoebe Bridgers. “Ik luister veel naar hen. Dan voel ik me veilig en geborgen. Dat zij diezelfde onzekerheden kennen, en delen met anderen.” Ook vanuit Nederland en Vlaanderen kunnen we artiesten toevoegen aan dat rijtje. Die vaak zingen in het Nederlands, hun moerstaal, om zo dieper bij de emotionele laag te komen. En is het toevallig dat het, net als Eilish, Bridgers en Green veelal jonge vrouwen zijn? “Nee, de ervaringen die vrouwen nu meemaken zijn toch wel typisch voor deze samenleving in deze tijd. En er is een persoonlijke behoefte om die te delen met de wereld.”
Op ‘Lucky Me’ deelt ze deze in dertien tracks. “Dertien is het ongeluksgetal, het moesten er gewoon dertien worden, Lucky Me…” Humor en relativering als wapen tegen zware onderwerpen en emoties. “Ik heb verschrikkelijk dingen doorgemaakt, maar ik ben er nog: Lucky me. Maar ik ben ook ‘gewoon lucky’: ik heb een dak boven mijn hoofd, wordt gewaardeerd door de mensen om mij heen, heb geen echt grote zorgen…”En met een glimlach: “Of die spelen alleen in mijn eigen hoofd.”
De titel vat het album goed samen. Om vervolgens op trackniveau te ontspinnen in een wirwar van stijlen. De diepe baslijn op ‘DieDieDie’, de electro-pop beats op ‘Make It Easy’, de eighties vibe op ‘A Game’ of de shoegaze invloed op ‘Clean’. Maar overall overheerst de hiphop, en met reden. “Mijn teksten zijn het belangrijkst, zondermeer, altijd. En bij hiphop kun je die heel gedetailleerd brengen. Je hoeft geen melodielijn toe te voegen, dus je hoeft teksten niet aan te passen. Je kunt gewoon alles zeggen wat je wilt zeggen. Zo heb ik ook de meeste nummers geschreven, als één lang gedicht op een baslijn.” En dat terwijl ze zelf geen gedichten leest. “Nee, vreemd he?” Ze lacht. “Ik denk dat mijn hoofd zo vol zit me alles dat ik eerst ruimte moet maken, voordat er iets anders in kan.”
Het album start bewust met ‘Break Your Heart’. “Het zet de toon: niemand kan mij méér pijn doen dan ik zelf. Ik ben the ‘queen of self sabotage’… Gedurende het album worden de lagen eraf gepeld om uiteindelijk de kwetsbaarheid te ervaren. De muziek wordt steeds donkerder en de lyrics steeds kwetsbaarder. En uiteindelijk ben ik eerlijk tegen mezelf…” Zoals op het nummer ‘DieDieDie’: ‘I don’t wanna die… Well, not right now anyway… I don’t know if I wanna get old… I know I’ll wish I would’ve shown off my youthful body.” Tsja…
Phoebe Green heeft het duidelijk aangedurfd om zichzelf te ontdekken. En om haar zeer persoonlijke ervaringen te delen. Het leverde de muziekwereld een pareltje van een album op. ‘Lucky’ Phoebe Green toont kwetsbaarheid in al haar pracht.
Foto’s (c) Lewis Vorn
