Pat Travers heeft een nieuw album uit. De titel: ‘The Art of Time Travel’ moet welhaast sarcastisch bedoeld zijn door de inmiddels 68-jarige Canadese gitarist. De muziek van Travers is al meer dan 40 jaar van hetzelfde laken een houthakkershemd. Om dan nu je nieuwe album ‘De kunst van tijdreizen’ te noemen is wel lachen. Als je maar lang genoeg stil blijft staan, kom je er na veertig jaar achter dat iedereen verder is gegaan, dat kan inderdaad kloppen. ‘ The Art of Standing Still’ was een veel betere titel geweest.
Travers heeft de tijden dat hij met nummers als ‘Snortin’ Whiskey’ en ‘Boom Boom’ (Out Go the Lights) een welhaast magische aantrekkingskracht op wannabe bluesrockgitaristen uitoefende goed doorstaan en komt nu dus gewoon met een nieuw album dat werkelijk helemaal niets toevoegt aan zijn eigen oeuvre of aan de bluesrock in het algemeen.
10 tracks, de een nog saaier en nietszeggender dan de andere, opgeblazen met muzikale clichés, een muzikant van zijn leeftijd en standing onwaardig. Een album gedoemd om meteen in de vergetelheid te raken.
Het titelnummer waarmee het album opent is al meteen raak. Van die achtergrondkoortjes van mannen die als meisjes willen klinken, van die testosteron krijsstemmen, en een wel heel erg cliché solo. Verschrikkelijk. 1977 all over again.
‘Ronnie’ begin meteen met een welgemeend ‘Uh’. Een gitaar wordt omschreven als “six string thunder” en ‘Ronnie’ als “Brother from another Mother”. Met clichés wordt op dit album niet zuinig omgesprongen. Gitarist Ronnie Montrose, aan wie het nummer is opgedragen is inmiddels ook al 10 jaar dood.
Op een gegeven moment krijg ik gewoon Spinal Tap visioenen als ik het album beluister. ‘Breaking up in Lockdown’, alleen de titel al. Nigel Tuffnel had hem niet beter kunnen bedenken. Als je dan naar het nummer luistert. Inderdaad. Spinal Tap all over, maar dan echt. Ongelooflijk.
Beste track is afsluiter en instrumental ‘Nathalie’, als is het maar omdat er niet op gezongen wordt.
De conclusie is onvermijdelijk. Dit is een album gemaakt om vergeten te worden. Als je nu anno 2022 nog steeds van deze ouderwetse bluesrock houdt, luister dan gewoon naar een album als ‘Live! Go for What You Know’ van Travers uit 1979. Daar zit nog adrenaline in. (4/10) (Cleopatra)
