Het altijd mooi om te zien hoe velen de grote zaal van de Effenaar betreden. Ze lopen de trap op naar de zaal en gaan dan eenmaal boven eerst kijken voor een plekje alvorens ze de zaal verder in lopen. Het was deze avond gezellig gevuld, druk wil ik het niet echt noemen. Op het programma stond een band die niet in één hokje te plaatsen is. Vintage Trouble speelt namelijk een lekkere mix van rock, blues en soul. Dat zorgde dan ook voor een gemengd publiek.
De taak om dat publiek op te warmen kreeg het Zwitserse Bonnie & The Groove Cats. Ty Taylor, de zanger van Vintage Trouble, kwam het podium op om de band aan te kondigen en om zich vast te verontschuldigen voor de wervelwind aan energie van straks. Ze mochten namelijk na ruim tweeënhalf jaar weer. Bij de start van Bonnie & The Groove Cats was de zaal nog lang niet vol, de muziek paste wel op de avond en ondanks een hoorbaar Duits accent in het Engels kreeg de band de zaal leuk mee. De zangeres had haar mic standaard aangekleed door middel van een kleedje met lichtjes. De performance was vrij statisch, ze hield zich namelijk grotendeels vast aan die standaard. Behalve dan bij de laatste twee songs. Leuke nummers en de inmiddels gezellig gevulde zaal gaf de band dan ook een verdiend applaus.
De zangeres mengde zich voor het optreden van de hoofd act zelf ook in de zaal om van de show te genieten. Vintage Trouble, die ook stipt op tijd begon, had nog geen minuut nodig om de zaal voor zich te winnen. Na een paar ‘’I can’t hear you!’’s van de zanger had hij ze al op zijn hand. Openen deden ze met ‘Strike Your Light’. Na een paar zinnen was Taylor al op elk plekje op het podium geweest en had zijn eerste pirouette gedraaid. Al snel was duidelijk dat heel de band letterlijk stond te springen van enthousiasme. Dat sloeg ook direct over op het aanwezige publiek. Na een vluggere uitvoering van ‘Blues Hand Me Down’ werd het tijd om even wat gas terug te nemen.
Nu kwam namelijk het deel met meer rustigere nummers. Taylor begon een verhaal over hun nieuwste plaat ‘Juke Joint Gems’ en na zijn verhaal vroeg hij aan de band ‘’We’re gonna play 24-7 right?’’ Nee dat komt hierna pas werd hem verteld. ‘’Oh, well remember this speech because that’s for the song after this one’’ Hij moest er zelf ook enorm om lachen. We kregen eerst het prachtige ‘My Whole World Stopped Without You’ voorgeschoteld. Een nummer dat zelfs door niemand minder dan The Temptations is gecoverd. Prachtig gebracht, kippenvelmomentje.
Tijdens ‘Run Like The River’ waren we de zanger even kwijt. Was er wat met zijn oortjes misschien? Integendeel, ineens was hij op een van de bars in de zaal gesprongen om vanaf daar het publiek te dirigeren. Dat deze man de 50 is gepasseerd is aan niets te merken, niks wat rustiger aan doen, gewoon knallen met een hoofdletter K.
Er viel sowieso zeer weinig aan te merken aan de show. Het enige wat niet altijd helemaal goed mee wilde werken was de microfoon van Taylor. Tegen het einde van de set begaf hij het, maar door het enorm snel optreden van de crew was er binnen 10 seconden alweer een nieuwe en ging de show professioneel door.
Na een aantal erg soulvolle nummers was het tijd voor de gitarist om de spotlight te pakken met het bluesy ‘Run Outta You’. Wat een heerlijke, gevoelige solo, luid applaus en gejoel kwam dan ook uit het publiek, met daarbij nog wat kreten van bewondering. Een van de hoogtepunten van de avond. Bij ‘Doin’ What You Were Doin’’ was er een soulvolle variant van Snollebollekes ‘Links, Rechts’ in de zaal. Taylor kreeg het voor elkaar om het gros van de zaal het hele nummer een stap naar rechts en vervolgens naar links te laten doen. Kijkend naar de zaal zie je de mensen genieten, het geeft het gevoel, de sfeer van de hele avond weer. Iedereen had een topavond met Vintage Trouble.
Er was zelfs tijd om de zanger van een Vintage Trouble coverband het podium op te halen. Deze stond in de zaal te genieten en werd herkend door de zanger. Samen met de band mocht hij ‘Total Strangers’ zingen. ‘’It’s happening for real’’ riep Taylor naar hem. Ook hiervan werd gesmuld in de zaal en uiteraard het meest door de coverband zanger.
Helaas komt aan elke show ooit een einde. Na ongeveer anderhalf uur werd de reguliere set afgesloten met ‘Pelvis Pusher’. Dit was het nummer waar de microfoon het begaf. Het drukte de pret zoals gezegd totaal niet. Hierna bedankte Vintage Trouble ons, de lichten bleven gelukkig nog uit. Niemand wilde al naar huis. Het duurde niet lang voor de band weer terugkwam voor de toegiften ‘Can’t Stop Rollin’’ en ‘Knock Me Out’ Na opnieuw een zeer luid applaus verliet de band met een grote glimlach het podium. Hetzelfde gold voor het gehele publiek. Vintage Trouble bewees zich wederom als een must see live band.
