Beach House is al jaren lang de vaandeldrager van de dreampop. Sinds hun gelijknamige debuut in 2006 hebben ze met hun speelse, hypnotiserende en melancholieke sound al menig concertzaal betoverend, als een blue hour, een twilightzone tussen licht en donker.
Vanavond loste het tweetal uit Baltimore alle hemelhoge verwachtingen moeiteloos in. Muzikaal en qua entourage. In de mooiste zaal van België, De Roma in Antwerpen, leken muziek en ruimte elkaar op te stuwen tot alle uithoeken van de art nouveau tempel, met alle pluche en speelse ornamenten. Om uiteindelijk samen te smelten tot een eenheid, een parallelle wereld. Waar de art nouveau aan het begin van de twintigste eeuw gracieuze vormen uit de natuur gebruikte om emoties uit te drukken, daar is het Beach House ruim honderd jaar later gelukt dit ook te streven en te volbrengen in de muziek. Tenminste, al je er voor open staat, als je het gevoel kunt toelaten tot in je ziel. Anders veroorzaakt Beach House een vloedgolf waarvan je warm noch koud wordt, laat staan nat.
Maar vanavond was er alleen publiek dat zich graag liet onderdompelen door de twee-eenheid op het podium: zangeres Victoria Legrand achter de keys en Alex Scally, soms zittend, soms staand met zijn gitaar. Voor deze tournee aangevuld met drummer James Barone, die frivool zijn live partij mocht bijdragen aan de vaak heerlijk vintage klinkende drumcomputers.
Voor een bomvolle zaal werd geopend met ‘One Twice Melody’, tevens opener en titelsong van hun nieuwste album. Een album dat vanavond vaak voor het doorgaans paars-blauwe voetlicht werd gebracht. Keuze te over, met liefst achttien tracks. Sommige uitvoeringen bleven wat achter, maar ‘Superstar’, ‘Only You Know’ en het duister-fluffy ‘Pink Funeral’ werden prachtig neergezet. Waarschijnlijk nummers die voor een volgende tour in de setlist zullen blijven.
Zoals ‘Silver Soul’ en ‘Take Care’ er ook al opstaan sinds hun doorbraak album ‘Teendream’ (2010). En niet alleen nog steeds prachtig zijn, maar eigenlijk nog aan kracht lijken te winnen. Niet alleen muzikaal, maar ook visueel. Waar de nummers in eerdere tournees visueel slechts spaarzaam werd ondersteund, is er in deze tour gekozen voor mooie projecties en visuele effecten. Abstract, minimalistisch, niet overdadig, maar perfect passend bij de sfeer. Zo ook de live projectie van de bandleden, in een toepasselijk vintagefilter. Ook de sterrenhemel bood menigmaal een blik in het oneindige. We misten alleen het nummer ‘Norway’ dat hier doorgaans patent op heeft.
Ook het iets gladdere ‘Bloom’ (2012) leverde uiteraard een bijdrage in de set. ‘Lazuli’ vrij vroeg en het onvolprezen ‘Myth’ helemaal op het einde, als afsluiter. En na al die jaren, al die concerten: nog steeds kippenvel, letterlijk… Zoals waarschijnlijk bij het gehele publiek dat dan aan de hand van zestien songs was meegenomen door de droomwereld van Beach House.
Zoals gezegd, als je het voelt, die golf die je zo prettig nat maakt. Anders lijkt het allemaal een beetje op elkaar en kijk je verbaasd naar het publiek om je heen, introvert meedeinend, met ogen dicht. Stelletjes die gedurende de set dichter op elkaar kruipen (of zijn het geen stelletjes?). Vanaf het podium is er ook weinig verbaal contact. Hoewel, Victoria’s one liner: “What a beautiful theatre… with beautiful people” werd met luid applaus binnen gehaald. Deze mooie mensen mochten met toegift ‘Over en over’ weer genieten van een toepasselijke afsluiting, maar eerlijk gezegd geen hoogtepunt van de avond.
Tekstueel natuurlijk wel goed gekozen. Steeds opnieuw, over and over… Je wilt dat het nooit eindigt. Maar zelfs met Beach House in de Roma eindigt een sprookje. Als je ’s avonds in de prachtige art nouveau foyer nageniet van het moois van muziek en ruimte. En als je vervolgens de deur van De Roma achter je dichtdoet en via de aardse Turnhoutse Baan terug naar huis toe loopt. Een illusie rijker.
