Waar het optreden op 21 mei 2021 zou moeten plaatsvinden, gooide corona roet in het eten voor de bezoekers van het concert van Frank Boeijen in Muziekgebouw Eindhoven. Op enkele dagen na een jaar later, vond het concert van de inmiddels 64-jarige Nijmegenaar dan toch plaats. Een geluk voor wie in 2021 niet kon.
Met een carrière die Frank als frontman van zijn Frank Boeijen Groep, zijn samenwerking met Wout Pennings alsmede een indrukwekkend aantal jaren als solo-artiest, zijn de hits van Boeijen niet meer in een paar minuten op te noemen. Knap, zeker voor een artiest die muzikaal nooit wilde meegaan in eigentijdsere stijlen. Knap, omdat Frank Boeijen in ruim 40 jaar altijd zichzelf is gebleven. Geen ego, geen air, geen kapsones. Boeijen doet wat hij wil en Eindhoven was daar woensdagavond getuige van.
Strak in het pak en begeleidt door een voltallige band, trapte Frank stipt om kwart over acht af. Met het nieuwe ‘In tijden van stilte’ trapte Boeijen af, snel overgaand naar het verre verleden, Frank’s eerste solo-single ‘Koud in mijn hart’, uit 1991. Het nummer liftte wellicht nog wat mee op het grote succes van de Frank Boeijen Groep, waar mee hij in de tien voorafgaande jaren furore maakte. Maar toch, een duidelijk en herkenbaar sterk Boeijen-nummer. En dat gold ook voor ‘Twee mannen zo stil’, een muzikale herinnering aan vrienden en bekenden die aan AIDS gestorven zijn.
Gedurende de avond kwamen er uiteindelijk ook wat nummers uit die periode met zijn ‘groep’ tevoorschijn, zoals Boeijen eigenlijk altijd wel doet. Een slim en doordacht trucje om de setlist zo op te krikken voor de mensen die hem alleen kenden van zijn jaren 80 repertoire. Maar dat heeft Frank niet nodig, gezien hij reeds 30 jaar een indrukwekkend solo-repertoire heeft opgebouwd, met meer herkenning dan menig ander artiest. Toch kwam een nummer als bijvoorbeeld ‘De Beloning’ goed binnen, ondanks dat het nummer amper op de setlist heeft gestaan.
Een eerbetoon aan Rob de Nijs kwam in de vorm van een respectvol praatje, dat vooraf ging aan ‘Afwezig’, van Frank’s eerste plaat met Wout Pennings, destijds geproduceerd door Rob de Nijs. Een klein en ingetogen nummer, dat de kracht van een van Neerlands sterkste woordkunstenaars nogmaals weergaf. Dat bleek bij ‘Als geen ander’ zelfs nog sterker.
Frank was spraakzaam en bracht geduldig en met humor tussen ieder nummer een epistel met uitleg. Zijn liefde voor Brabant, zijn relatie met Eindhoven, waar een van zijn broers nog op het Stratumseind woonde, en zijn liefde voor Nederland; maar voor om er naar terug te keren. Zijn ‘Vaderland’ was dan ook een teken om even te pauzeren, om na een rust weer terug te keren naar het podium, zijn vaderland.
Het tweede deel opende met een ode aan Bob Dylan, ‘Robert Zimmerman’ gevolgd door een net zo mooie ode aan Liesbeth List, ‘Juliëtte’ en een ode aan de artiesten door de eeuwen heen, die ondanks hun talent in armoede moesten sterven. Het was een eervol blok, waar mee Boeijen nogmaals aantoonde tekstueel verder te zijn dan vele muzikale liefdesdichters. Zijn vorm van poëzie rijkt verder dan het “Hou van jou en ik blijf je trouw”, waarin veel artiesten van begin tot eind van hun carrière in vast blijven hangen.
Boeijen mijmerde over het Kronenburg Park in ‘Het Park’ en over ‘De Piano van Beethoven’ alvorens aan te komen aan het prachtige ‘Zeg me dat het niet zo is’, waarbij je in de zaal een speld kon horen vallen. Die kon je met gemak laten vallen bij ‘De zelfbedachte hemel’, met haar door dreunende drumspel van Mark Stoop. Met ‘De Verzoening’ leek Frank zich echter niet te verzoenen met het feit dat het nummer het laatste nummer van de officiële set was, maar om het Eindhovense publiek niet in spanning te laten, kondigde Frank al vooraf een toegift van de grootste hits aan.
‘Zwart Wit’, ‘Kronenburg Park’, ‘Hier komt de storm’ en publieksparticipatiecursus ‘Paradijs’ zorgden ervoor dat het toegiftendeel een grote flashback naar de jaren ’80 werd. De tijd dat Frank Boeijen nog regelmatig in Eindhoven op schoolfeesten speelde. Die tijd kwam weer even terug, en het publiek kon de stoelen uit om te dansen, alvorens ‘Zo mooi voor mij’ dan toch het einde van de avond betekende. Frank Boeijen was in Eindhoven al populair in de jaren ’90, zijn populariteit is sindsdien niet verminderd.
