Dreampop is in Nederland een ondergeschoven kindje. Terwijl het genre zoveel moois te bieden heeft, op de grens van droom en werkelijkheid, van verdriet en blijdschap. Een subtiele grens die voer kan bieden voor prachtige, intieme popsongs. Gelukkig heeft Maida Rose nu hun debuutalbum ‘Tales of Adolescence’ uitgebracht: hun eigen, intieme, verhaal naar de volwassenheid. Maida Rose brengt de Nederlandse dreampop naar hogere sferen.
Ze komen net uit de mixruimte gestapt. Al druk bezig met hun tweede album, terwijl hun debuut pas op 25 maart jl. is verschenen. Een album dat lang de tijd had om te groeien, te bloeien en te rijpen, parallel aan het leven van de beide bandleden: Roos Meijer en JavieÌr den Leeuw. “Het voelt haast surrealistisch dat het album er nu is. De eerste song dateert al van zo’n zes jaren geleden.”
De debuutplaat ontstond uit een langzaam, maar gestaag proces. Volgens JavieÌr ook een bewust proces: “Wij deden er al die tijd ook andere projecten bij. Deze plaat was eigenlijk onze escape. Als we een weekendje met zijn tweeën nummers wilden schrijven die we zelf heel tof vonden. Er lag geen druk op. We namen de tijd om uit te vinden hoe het moest klinken. Gewoon heerlijk experimenteren met sounds.” Net als in het hele gesprek vullen beiden elkaar ook hier prima aan: “We waren in het begin nog echt zoekende: wat komt er uit als wij met z’n tweeën schrijven? We hebben de tijd genomen om dat te laten rijpen.” En eigenlijk had het tweetal nog niet het plan om echt iets uit te brengen. “Tot 2020 hadden we alleen demo’s. Maar toen we vervolgens echt gingen opnemen hadden we het gevoel: zo moet het klinken.” En toen ging het snel. “We hebben in januari 2021 de eerste single uitgebracht. En sindsdien elke paar maanden nog één. “
Roos en JavieÌr komen beiden uit Den Haag. “Een levendige, maar kleine scene waar iedereen elkaar wel een beetje kent. Tien jaar geleden leerden we elkaar beter kennen bij de vooropleiding van het conservatorium. Er was meteen een klik.” Ze zaten eerst in een heel andere muzikale hoek, meer alternatieve rock, bijna stoner. “Maar wel allebei met brede interesses voor andere genres.” Na hun tienerjaren, in de groei naar de volwassenheid, kozen ze voor een meer kwetsbare, intieme kant. ”Dat werd Maida Rose. Noem het dreampop, zo gegroeid vanuit de insteek dat we dit genre beiden te gek vinden.”
‘Tales of Adolescence’ is een natuurlijke blauwdruk van die groei naar volwassenheid, met alle emoties en kwetsbare kanten. JavieÌr haakt in: “Het is geen vooropgezet conceptalbum. We zaten gewoon bij elkaar, praatten over onderwerpen die speelden in ons leven en we maakten muziek. Toen we alle nummers hadden, zagen we dat we eigenlijk een conceptalbum hadden over opgroeien.”
Ze zijn inmiddels ruim volwassen, beiden midden twintig. De ervaringen op de plaat, zijn Roos’ ervaringen, die ze met ons wil delen. “Ik kan pas iets in een tekst verwerken als ik het al letterlijk verwerkt heb.” Haar ervaringen gaan terug naar de leeftijd van achttien tot drieëntwintig jaar en werden als thema’s in een nummer verwerkt. “En dan wist ik: Ok, blijkbaar heeft het een plekje kunnen krijgen. Voor ons past juist dit genre bij dat intieme, bij het delen van de allerdiepste gevoelens, zeker in die levensfase.”
JavieÌr: “Op deze eerste plaat zijn het de ervaringen en emoties van Roos, maar we hebben wel alles samen gedeeld. Zo schreven we ook de muziek. Bij de tweede plaat verwerken we ook mijn ervaringen.” Roos’ ervaringen op ‘Tales of Adolescence’ zitten volgens haarzelf “in de nostalgische, melancholisch en donkere kant van het leven. Maar om het contrast op te zoeken, hebben we de muziek soms juist minder donker gemaakt. ‘Every Day Is Blue’ gaat over bijvoorbeeld over depressie, maar daarbij zochten we toch een soort speelsheid, in de muziek en woordkeuzes.” Het thema depressie komt vaker voor bij Maida Rose. “Ook bij dierbaren en hoe je je daar tegenover kunt voelen. Maar natuurlijk gaat het ook over de classic ‘liefdesverdriet’.” Roos zegt het bijna verontschuldigend. “Dat hoort er natuurlijk bij en zeker in die fase…” Ze neem even een pauze… “En ja, je mag het schrijven van teksten en muziek zeker therapeutisch noemen. Het is onze uitlaadklep. Zelfs al zou niemand er naar luisteren, we zouden die muziek toch maken.” JavieÌr beaamt dat met een hoofdknik. “Daarom konden we ook zo lang de tijd nemen voor de plaat. Al die weekenden op mijn zolderkamertje waren letterlijk therapie. We konden ons afsluiten van de wereld.” Gevraagd naar de relatie tussen beiden, lacht Roos: “We zijn gewoon hele goede vrienden. Dat samen praten en muziek maken is gewoon heel belangrijk voor ons…”
Het album ‘Tales of Adolescence’ bevat elf nummers. Pure dreampop. Logisch dat referenties als Beach House op de loer liggen. Niets mis mee, om met deze grootheden uit het genre te worden vergeleken. Roos is duidelijk: “Natuurlijk hoor je aan onze muziek dat we grote Beach House fans zijn. We zitten in diezelfde sound wereld. In ‘I Remember’ waren ons daar ook heel bewust van. Maar bij andere songs zitten we daar echt ver vandaan. Dus we hebben zeker iets toe te voegen aan de sound van Beach House.”
Het debuut is amper uit of er wordt al geestdriftig gesproken over de volgende plaat. Met een visie. “Drie jaar geleden hadden we al nummers voor die volgende plaat. Toen voelden we al dat we in een nieuwe fase kwamen.” Roos en JavieÌr besloten de levensfase naar de volwassenheid muzikaal af ronden. Dat werd dan ‘Tales of Adolescence’ . “En voor de nieuwe plaat beschrijven we een volgende levensfase, als een nieuw hoofdstuk uit je leven.” Een mooie visie, maar praktisch gezien ook noodzakelijk. “Anders waren we eindeloos doorgegaan met de eerste plaat en was die nooit afgekomen. Ja , we beiden perfectionistisch… “
De laatste single ‘Fallen’ lijkt het schakelpunt te zijn tussen beide albums. “Het nummer belichaamt wie we zijn, de blueprint van ons hele project Maida Rose.” Terwijl ‘Harmony of Heartache’, de eerste single, juist een goede samenvatting is van hun debuutplaat: “Een beetje Beach House sfeer, maar zeker ook de geheel eigen sfeer: dromerig maar toch ook een popsong.” Roos vult aan: “En met een zwaar thema, terwijl het refrein best licht aanvoelt voor mij.” Een grensvlak dat vaak wordt opgezocht. “Dat je tegelijk blij en verdrietig wordt. Een moeilijk te plaatsen gevoel, ergens daar tussenin. Dat is voor mij de mooiste emotie.” Een emotie die prachtig is vastgelegd op het haast on-Nederlandse ‘Tales of Adolescence’. Maida Rose brengt de Nederlandse dreampop naar hogere sferen.
Foto’s:
Gele achtergrond (c) Sabine Verbs
Tuinfoto (c) Anne Lieke Heusinkveld
Trapfoto (c) onbekend
Alle foto’s zijn aangeleverd met dank aan Maida Rose
