Het persoonlijke eindejaarslijstje. Een mooi moment om het muziekjaar 2021 van een afstandje te bekijken, te wikken en te wegen. Om te ontdekken dat een persoonlijk lijstje wel héél persoonlijk kan worden: zes bands heb ik mogen interviewen, twee heb ik onverwacht ontdekt en meteen maar gerecenseerd… Trumpiaans narcisme? Misschien wel. Maar ook het bewijs, míjn bewijs dat muziek verder gaat dan luisteren alleen. Het gaat om een totaalbeleving, het samensmelten van muziek, optredens en mooie gesprekken. Doe er je persoonlijke voordeel mee, zou ik zeggen.
1. Low – ‘Hey What’
Onbetwist de nummer 1. Dit album overstijgt het begrip ‘muziek’ nog meer dan zijn voorganger ‘Double Negative’ waarin de band vanuit de slowcore zichzelf en het begrip muziek opnieuw heeft uitgevonden. De nummers gaan verder dan songs, het zijn pure klank-kunstwerken. Je moet er even doorheen, maar dan ontdek je de ware schoonheid van klanken en arrangementen. Bloedmooi.
2. Lost Horizons – ‘In Quiet Moments’
Lost Horizons is een verlengde van mijn jeugd, een projectie van mijn pubergevoelens naar het heden. Geen wonder: Lost Horizons is het project van gitarist Simon Raymonde en drummer Richard Thomas. De eerste vertegenwoordigde in Cocteau Twins de gevoelige en melancholieke ik, de ander als lid van The Jesus en Mary Chain de snoeiharde kant van distortion en reverb. Beide invloeden zijn terug te horen op 16 songs, die worden uitgevoerd door een hele batterij gastmuzikanten, van het ambient-artistieke C. Duncan tot de postpunk van Porridge Radio, mijn nummer 1 van 2020.
3. Efterklang – ‘Windflowers’
De Denen van Efterklang brengen met hun zesde een nog beter album uit. Iets dat na alle voorafgaande bijna niet mogelijk leek. Nog altijd artistiek verantwoord en met een verdere verschuiving van Deens naar Engels, van akoestisch naar elektronisch. En gelardeerd met een bijna perfecte productie: verfijnd met de juiste touch, zonder overdaad. Als een bloem die mee wordt geblazen door de wind, over het golvende landschap van een intiem Deens eilandje.
4. Japanese Breakfast – ‘Jubilee’
Een plaat komt pas tot zijn recht als hij (of is het een zij?) helemaal is ingedaald, tot in de diepste vezels van je lijf. Zo klonk ‘Jubilee’ bij de eerste luisterbeurt heel teleurstellend: glad, vrolijk, oppervlakkig. En dat na die twee voorafgaande prachtalbums, waarmee ik een echte fan werd van de muzikale alter-ego van Michelle Zauner … Maar zoals ‘Jubilee’ voor deze zangeres een bevrijding was na een donkere periode, zo begreep ik haar na elke luisterbeurt ook steeds beter. Ik ging haar opluchting steeds beter voelen en zag wat zij zag: de zonnige kant van het leven. Een album dat niet beter is dan haar voorgangers, maar wel anders. En ook heel goed.
5. Rats on Rafts – ‘Excerpts From Chapter 3’
Soms sluimert een bandnaam ergens in je brain, maar kom je er niet toe om je erin te verdiepen. Totdat het toeval je een handje helpt. Als je op een festival, tussen de andere namen, overrompeld wordt door de inventieve songs van… Rats on Rafts. Met een puik optreden op Bruis brachten de Rotterdammers hun vernieuwende en originele versie van Talkings Heads meets Feelies ten gehore. En dus ook de songs van hun nieuwste en tot nu toe beste album. Natuurlijk gecheckt, want meteen na het optreden heb ik al hun albums gekocht…
6. Julian Baker – ‘Little Oblivions’
7. Lucy Dacus – ‘Home Video’
Hoe kan ik hier een catfight voorkomen? Wie is beter? Julian Baker of Lucius Dacus? Samen met Phoebe Bridgers komen ze uit de supergroep Boygenius en hebben ze elk ook een solocarrière. Het laatste album van Phoebe Bridgers stamt uit 2020 en mag dus niet in dit lijstje. Een zorg minder… Voor 2021 zet ik de meer uitbundige Julian Baker dan toch één treetje hoger dan de meer ingetogen Lucy Dacus…. Of toch maar niet… Help, ik weet het niet meer!
8. Torres- ‘Thirstier’
Ze wordt nog steeds onderschat, de openhartige persoonlijkheid Mackenzie Ruth Scott. Die na haar liefdesalbum ‘Silver Tongue’ nu haar rockalbum ‘Thirstier’ heeft uitgebracht. Dorstig naar het leven, en naar de vrouwenliefde die ze ook hier weer heel mooi bezingt. Met veel pijn, met veel liefde en twijfel. Rock n’Roll dus. Een nieuw, maar interessant pad voor deze indiequeen Torres.
9. Pays P – ‘Ça v aller’
Een totaal onbekende Parijse band die verzeild is geraakt op het Maastrichtse Bruis festival, op een achterafpodium, tussen twee groten op de mainstage. Forget the mainstage!!! Het publiek werd weggeblazen door het innemende drietal, met hun ondefinieerbare noise en ongeremde energie. Zelfs zonder de Franse taal machtig te zijn voel je en begrijp je wat zangeres Laura Buillic zingt, fluistert en schreeuwt. Met een podiumact zo puur en eerlijk, dat je alles meteen gelooft. En vervolgens lukt het ook nog om deze bom emotie en energie in de groeven van de debuutplaat te persen. Chapeau!
10. Claw Boys Claw – ‘Kite’
Doe eens gek: Claw Boys Claw in het eindlijstje van 2021. Enerzijds op te vatten als een oeuvreprijs voor deze eigenzinnige Amsterdamse band rond Peter te Bos en John Cameron. Maar anderzijds ook als een eerbetoon aan dat ene nieuwe album ‘Kite’, met 16 rete-afwisselende en steengoede rocksongs. Waar ik vroeger alleen naar hun fabuleuze, chaotische optredens ging, koop ik nu ook hun albums. Gewoon omdat de Boys hebben geleerd hoe ze hun podiumkunst ook prima op plaat kunnen vastleggen.
