Bij Chrystabell is niets wat het lijkt. Ze werd bij haar geboorte vernoemd naar een gedicht van Samuel Taylor Coleridge, over mysterieuze vrouwen en bovennatuurlijke krachten. Zo kreeg ze in naam mee wat ze als artiest, en als persoon, later zou worden. Fictie, feiten en personages vloeien bij deze Amerikaanse samen tot een mysterieuze eenheid. Zo ook op haar nieuwe album ‘Midnight Star’, waarin je als luisteraar wordt verheven tot de uitdijende kosmos van Chrystabell: “There is more, there is more, there is more …”.
Op 22 januari verschijnt ‘Midnight Star’, de natuurlijke opvolger van ‘Feels like love’ uit 2019. “Ik voel me echt bevrijd met dit nieuwe album. Niet nadenken wat het publiek verwacht, geen terugblik.” Chrystabell oogt relaxt, aan de koffie op de vroege morgen, ergens in LA. “Er waren geen grenzen voor het album, er was complete artistieke vrijheid. Een soort avontuur dat het beste in mij naar boven heeft gehaald. Misschien vreemd om te zeggen, maar in elke song zit wel iets nieuws dat ik in mijzelf heb ontdekt.”
Je voelt je als gesprekpartner meteen aangetrokken tot haar stem en haar mimiek. Het woord femme fatale lijkt nooit ver weg. “Op de voorafgaande albums vind je natuurlijk ook bepaalde aspecten van mij terug: mijn spiritualiteit, mijn esoterische interesses. Maar op ‘Midnight Star’ wordt dat wat minder versluierd, ligt dat meer aan de oppervlakte. Het is daarom misschien ook wel mijn meest persoonlijke album. Ik voer je mee in de zaken waarin ik geloof, hoe ik dingen zie en ervaar, mijn spirituele realiteit… “
Wie Chrystabell zegt, zegt ook meteen David Lynch, en zegt ‘Twin Peaks’. Ze was als actrice, muzikant en als haarzelf de muze van de grote regisseur. Ze zong de slotsong in zijn film ‘Inland Empire’ en samen maakten ze enkele singles en albums, zoals het indrukwekkende ‘This Train’(2011). Wie de films, de serie en de albums kent (wie niet?), krijgt in een gesprek met Chrystabell zowel een kijkje in haar eigen ziel, als in de scripts van haar grote voorbeeld, inspirator en mentor David Lynch. Alsof persoon en personage niet zonder elkaar kunnen bestaan en als in een continuïteit eeuwig om elkaar heen blijven draaien.
In ‘Twin Peaks’ en in de meeste Lynch films voert het mysterieuze de boventoon, het bovenaardse. Zo ook bij de persoon en zangeres Chrystabell: “Er is veel meer dan alleen het leven op deze planeet. Zoals we nu leven kan toch niet het doel zijn waarom wij hier zijn?” Ze regisseert zelf de bijbehorende beelden: “Er is een kosmos met oneindige horizonten, met oneindige mogelijkheden. Ver buiten onze eigen beperkte universum, ons mondaine leven, ons werk, onze basale overlevingsdrang.“ Ze lacht en neemt nog een slok koffie. “In mijn muziek probeer ik je steeds te voeden met “There’s more, there’s more, there’s more…”
In haar nu 43-jarige leven zijn het aardse en het spirituele steeds meer met elkaar vervlochten. “Als in een video game, kom je steeds op een hoger level. Ik geloof dat we nu in een tijd komen waarin je jezelf kunt verlichten en ontwikkelen. Door naar jezelf te kijken, naar je innerlijk en naar je eigen rust.” Haar ongebreidelde fantasie sterkt haar daarin. “Ik verzin een eigen, persoonlijk universum, waar ik zelf in leef. En dat voelt goed. Alsof ik dingen kan aanraken die ik vroeger niet kon aanraken. Ik voel me daarin beter dan in die andere wereld, waarin het leven zwaar is en wanhoop op de loer ligt.”
Deze levensfase, dit gamelevel, heeft ze verwerkt in haar nieuwe plaat ‘Midnight Star’. “We fucked up earth and what do we gonna do now?”, vraagt ze zich hardop lachend af. Om dodelijk serieus verder te gaan: “Dan kijken we naar de verre, oneindige kosmos, die toch dichtbij kan voelen. En nee, het is geen escapisme. Oké, de plaat richt zich meer op het daarbuiten, maar dat is omdat ik voel dat daar zoveel meer is.” Je waant je soms in een plotwending van Twin Peaks. “Ik weet dat mijn verzinsels niet zo logisch zijn…. Maar het echte leven is zo saai. Ga op zoek naar grotere hoogten, verdiep je in het absurde, de details en het fantastische. En wees niet bang om daar te leven.”
Zowel ‘Feels like love’ als ‘Mindnight Star’ werden samen geschreven met producer Christopher Smart. Na ‘Somewhere in the Nowhere‘ (2016), haar (voorlopig) laatste album met David Lynch, werd hij een bijna natuurlijke opvolger. “Ook met Christopher was er meteen die klik. Hij was ook beïnvloed door Hans Zimmer en kon uren kijken naar de film ‘Dunkirk’. En ook hij las al die sci-fi dingen die ik aan het lezen was, en over verdwenen, oude beschavingen. Het was een natuurlijke alchemie dat ons samenbracht. Het was gewoon wat er moest gebeuren.”
De muzikale relatie met haar nieuwe producer is vergelijkbaar met die met David, zegt ze zelf. “Het is hun achtergrond en de manier waarop ik door hen wordt gestimuleerd, als het ware wordt geïntrigeerd. En ze geven me het vertrouwen. Ik ben er ook klaar mee om niet in mezelf te geloven. ”Ze lacht en bouwt een donkere, onzichtbare brug naar de andere zijde… “Ik voel dat ik dicht bij het personage van ‘Midnight Star’ kom….”
‘Midnight Star’: personage, album, de persoon Chrystabell? De waarheid lijkt in nevelen gehuld, maar wordt door de hoofdpersoon lijfelijk ontrafeld. “Voor het album wilden we gewoon de beste songs. Het concept kwam pas later. Plots ontstond iets waarvan we al snel beseften dat we daar naar op zoek waren. We noemden haar ‘Midnight Star’. Aanvankelijk was het zo’n hemelse entiteit waarmee je als sterveling in contact kunt komen. Later werd haar karakter ook gewoon heel aards en fragiel. Beide zijden werden als het ware in haar verenigd. En zo werd het personage ‘Midnight Star’ de paraplu van het album… En in onze fantasie werd ‘Midnight Star’ ook nog de naam van een TV show, waarvoor het album de soundtrack vormt. Elke song was een aflevering van de TV show. En ‘Midnight Star’ is natuurlijk de held.” Fantastische fantasy…
In een gesprek met Chrystabell is het haast onvermijdelijk om ook David Lynch in het script te schrijven. Zo ook hier. “Ik heb veel respect voor David. Zijn invloed is er nog steeds en gaat heel diep. Hij was mijn mentor en gaf me een geweldige toolkit.” Haar gezicht gloeit op aan de andere kant van de oceaan. “David brengt bij mij iets naar boven dat alleen David kan. Als ik nog meer albums met hem kon doen, dan zou ik geen moment daarover twijfelen. Maar je komt op een punt dat de mentor zijn protegé los moet laten. Ik moest mijn eigen vleugels uitslaan, op mezelf vertrouwen. Hij heeft me geleerd om mijn eigen intuitie te volgen en geen compromissen te sluiten.” Meer kosmisch gezegd: “Ik wil mijn eigen poolster te zijn.”
Als een lichtpunt, een baken boven het duistere Twin Peaks. “De relatie die onze personages Tammy Preston en Gordon Cole daarin hadden, is ook de relatie die David en ik hadden, in real life. Ik kon mezelf spelen door onze natuurlijk dynamiek.” En in de slotscene zoomt ze nog even in op haar persoon en personage: “Tammy is echt een deel van mezelf. Het deel dat wil leren en vragen durft te stellen. Met de overgave aan de geheimzinnigheid, aan het mysterieuze. Wetende dat iets nooit helemaal opgelost kan worden, dat er altijd meer is…” Dat weet Tammy. En dat weet ook Chrystabell: “There is more, there is more, there is more…”
