Gedurende het achtste decennium van de vorige eeuw vierden de meiden van Dolly Dots het ene national na het andere internationale commerciële muziek succes. Toefje op de pudding was hun eigen Hollywoodfilm ‘Dutch Treat’. Het succes kon niet eeuwig blijven voortbestaan en in oktober 1988 nam de band afscheid van hun immense schare fans. Daarna zijn ze nog wel teruggekeerd op het podium, zoals bijvoorbeeld in 2007 toen ze maar liefst drie grote reünie concerten gaven in een vol Ahoy. Nu, 23 jaar na hun afscheid van de schijnwerpers vieren de Dolly Dots nog een keer dat ze samen Dots zijn, met hun 40 jarige jubileumtour ‘Sisters on Tour’
Het majestueuze Theater aan het Vrijthof in Maastricht had lang moeten wachten om de Dolly Dots dan eindelijk te mogen verwelkomen. In de prachtige ‘Papyruszaal’ werd het publiek, dat al een lockdown te lang op het optreden had moeten wachten, afgelopen Maandag vriendelijk onthaald door het personeel van het theater. De zaal was goed gevuld, al waren er nog een klein aantal stoelen onbezet. Het merendeel van het publiek bestond uit vrouwen, die samen met de Dolly Dots aan het begin van de jaren tachtig volwassen werden en ook toen al fans waren. Veel vriendinnenclubjes. Her en der werden selfies gemaakt van vriendinnen die elkaar al te lang niet meer hadden gezien.
Min of meer vanuit het niets begon de begeleidingsband te spelen en werden de Dolly Dots aangekondigd door bandleider Sven Figee, de knuffel metro-man van Matthijs van Nieuwkerk’s muziekprogramma. De Sven Figee band was de begeleidingsband van de Dolly Dots. De band, met naast Sven een aantal erg jonge muzikanten speelden degelijk, maar ook niet heel veel meer dan dat. Het was niet nodig. De Dots moesten shinen, niet de band.
Afgetrapt werd er met ‘What a Night’ waarmee de Dots in 1987 tot op de 18de plaats van de hitlijsten wisten te komen. De vrouwen zagen er goed gestyled uit, op het podium. Gekleed in het rood leken ze een leven zonder choreografie en zang nog lang niet vergeten te zijn. Na de subtoppers ‘Eastern Way Out’, ‘P.S.’ en ‘Do Wah Diddy’, waarmee het publiek zich makkelijk in de stemming liet brengen, bliezen de Dots vervolgens met de hit ‘Radio’ uit 1979 het dak van het theater af. Het publiek hief zich als ware het een lichaam op uit de stoelen en het was feest in Maastricht. Daar hoefde het vijftal weinig voor te doen. Wat een sfeertje, heerlijk! Op slag vergat men alle corona stress. Hier waren de mensen voor gekomen. Een trip down memory lane met alleen maar mooie herinneringen.
Tussen de nummers door namen de Dots een voor een allen het woord om het publiek te vertellen over hun avonturen als Dolly Dot, of om hun deelgenoot te maken van hun persoonlijke sores, die als een soort van inspirerende testimonials bedoeld waren. Het publiek leefde mee met veel ‘aahhhss’ en ‘awwss’. Door ging het echter de hele avond met hits, hits en nog eens hits. Ook vergeten diamantjes zoals ‘Leila, the Queen of Sheba’, inclusief ‘Walk like an Egyptian’-style dansje gingen er bij het publiek in als ware het Gods woord in een ouderling. Gedurende de hele avond werd er door de Dots regelmatig stilgestaan bij hun in in juli 2009 aan longkanker overleden collega Ria Brieffies. Heel mooi te merken dat de vijf, zichzelf ook nu nog ‘sisters’ noemende zangeressen hun muzikale ‘sister’ ook nu nog bij zich dragen. We hoorden Ria zingen, haar foto in het decor, als was ze er nog gewoon bij. Mooi.
Na de pauze zorgde Dot Angela ‘Sjeel’ Kramers voor een prachtig en verstild moment door haar lied ‘Jij Hoort bij Mij’ (Sam’s song), dat ze eerder al tijdens de reünie in 2007 zong ten gehore te brengen. Het Lied is opgedragen aan haar zoon, die leeft met Down’s Syndroom. Ondanks de overvloed aan eigen hits die de Dolly Dots in voorraad hebben, brachten ze ook nog een medley van de bekendste Doe Maar hits, waardoor het meezingfestijn helemaal compleet was. Het eindoffensief begon met ‘He-la di-la-di-lo’. De dames gingen de zaal in, dansten met en tussen het publiek. De avond kon niet meer stuk. Met ‘She’s a Liar’, ‘Love me Just a Little bit More’ en uiteindelijk ‘Don’t give up’ deelden de Dots ook in Maastricht bij de afsluiting van hun ‘Sisters on tour’ tour een ferme mokerslag uit.
Een heerlijke trip down memory lane was het. Die veertig jaar zijn voorbij gevlogen. Volgend jaar mogen we nog een keer genieten van de Dolly Dots, als ze bij Symfonica in Rosso de tent ongetwijfeld nog een keer op de kop zullen zetten.
