Zanger Bart Schwertmann is al lange tijd geen onbekende meer in Nederland. Het grote publiek maakte voor het eerst kennis met hem tijdens de soundmixshow in 2000 toen hij met de Ian Gillan versie van ‘Ghetsemane’ uit Jesus Christ Superstar zelfs wist te winnen. Daarna maakt Bart de mooiste muziek met de band ‘Vanderlinde’ en inmiddels is Bart het meest gekend als succesvol leadzanger van Kayak, waarmee hij inmiddels twee prachtige albums maakte. Zelf ben ik van mening dat Schwertmann een van de allerbeste Nederlandse rocknummers maakte met het uit 2017 stammende ‘While you Smiled along’, dat gewoon genegeerd werd door het publiek. Schandalig.
Nu brengt hij dus komende vrijdag, 5 november, zijn soloalbum ‘Theatre of Grief’ uit. Het album maakte hij samen met producer/gitarist Niels Lingbeek en ook Kayak-maatjes Ton Scherpenzeel, Marcel Singor, Hans Eijkenaar en Kristoffer Gildenlöw geven acte de presence. Het album bestaat uit 9 tracks en trapt enorm intens af met ‘Panic Mode’. Meteen wordt duidelijk dat Schwertmann solo zijn muziek wat harder aanpakt dan dat we van hem gewend zijn als hij in Kayak zingt. Progmetal is passende beschrijving voor dit nummer. Heerlijke riffs en een stem die zonder twijfel tot de allerbeste in het genre gerekend mag worden. Een heerlijke opener die meteen het adrenaline gehalte van de luisteraar op standje ‘opletten’ zet .
Als je dan verder luistert naar ‘Antelope’ valt de enorm verzorgde productie op. Voorwaar geen makkelijke taak bij dit soort muziek. Mooi transparant geluid waarin de hele mix prachtig te onderscheiden is. Op een of andere manier doet de muziek en de productie denken aan een van de allerbeste progmetal- albums aller tijden ‘Panther’ van Pain of Salvation. Je zou er maar mee vergeleken worden.
Pfoeh, wat een achtbaan is dit album geworden. Denk je even tot rust te komen bij ‘So Tired’ blijk je je te vergissen. Dan komt daar vervolgens ‘Burning Down’ achteraan dat je naar adem snakkend achterlaat. Wat een dijk van een stem heeft Schwertmann. Onwillekeurig zit je in je huiskamer of mancave licht headbangend met je hoofdtelefoon op. Luchtgitaar spelen kan hier ook prima op, of luchttoetsen. Dit is een van de prijsnummers van dit album. Ik ga niet meteen door naar de volgende, maar draai deze track gewoon nog twee keer.
Het volgende hoogtepunt op het album is ‘Rainbow’. Een prachtige showcase voor de stem van Schwertmann die een ongekend mooie melodie zingt over de toetsen. Dit zou zomaar op een Kayak album kunnen staan. Een rustpunt op het album. Pakkend en effectief vocaal arrangement dat puntgaaf wordt uitgevoerd, met dan ook nog een mooie korte akoestische gitaarsolo. Helemaal af.
‘Theatre of Grief’ is een prachtig album geworden, waarmee Bart Schwertmann voor eens en voor altijd duidelijk maakt dat hij bij de internationale top behoort, voor wie dat nog niet wist. Ondanks krakers als ‘Panic Mode’ en ‘Burning Down’ zou ik het album toch niet als progmetal willen typeren. Daarvoor is het te eigenwijs. Nummers als Rainbow en de rockballade ‘No one else can’ zijn erg toegankelijk, ook voor nonferro heads. Het album is een must voor alle prog liefhebbers, en zeker ook voor mensen die een prachtige zangstem weten te waarderen, want daar is Bart Schwertmann zeker mee gezegend. ‘Theatre of Grief’ is een showcase van liefde voor muziek en ouderwetsch vakmanschap. (8/10) (Glassville records)
