Het laatste album van Racoon, ’Spijt is iets voor later’, was al geruime tijd klaar, maar release werd steeds uitgesteld vanwege de corona pandemie. Wat heeft het voor zin een album uit te brengen als je het niet met live optredens kan promoten? Toch is inmiddels gebleken dat de populariteit van Racoon zich niet laat vangen in een dergelijk dogma. Gaandeweg werden een aantal singles uitgebracht en zonder ook maar een noot live gespeeld te hebben leverde het album de band hun grootste hit tot nu toe op, ‘Het is al laat toch’.
Nu is het moment dan daar dat de band het album live kan gaan presenteren. De 1071 zitplaatsen in de prachtige Rabozaal in het Parkstad Limburg Theater waren op een zeer zeldzame lege plek na allemaal bezet door mensen die door het personeel eerder allemaal soepel op hun QR codes waren gecheckt. Praktisch gezien heeft deze extra voorzorgsmaatregel, ook vanavond weer, geen enkele invloed op de beleving van het publiek.
Even na acht uur trapte de vijfkoppige band af met ‘2014’ van het album ‘Liverpool Rain’. Wat meteen opviel was dat het geluid in de zaal van uitstekende kwaliteit was. Zeker niet te hard en lekker transparant. Als je zou willen zeuren zou je kunnen vinden dat de drums wellicht wat overheersten in de mix en dat de toetsen er iets te karig vanaf kwamen, maar dan ben je echt spijkers op laag water aan het zoeken. Het geluid was meer dan prima.
De band speelde losjes en zanger Bart van der Weide verontschuldigde zichzelf meteen voor het feit dat hij wellicht teveel ging praten en vertellen. Dat viel gelukkig de hele avond mee, temeer omdat gitarist Dennis Huige hem goed bij de les hield door de volgende nummers gewoon in te zetten, zodat er niet veel van lange verhalen kwam. De mannen moesten er zelf om lachen.
De band ging meteen door met een aantal nummers van hun laatste album, die allen erg goed ontvangen werden en eigenlijk op het lijf geschreven zijn van een dergelijke theater setting. Ik ben benieuwd hoe deze toch meer naar kleinkunst dan naar poprock hellende nummers het zullen doen in een zaal als Ahoy. Lukt het de band die zaal dan ook zo bij de les te houden als deze avond in Heerlen, dan horen ze bij de hele groten. Alle liedjes van ‘Spijt is iets voor later’ kwamen tijdens het concert voorbij, aangevuld met een aantal ‘greatest hits’ en een enkele ‘deep cut’.
Gitarist Dennis Huige heeft het hele optreden geen elektrische gitaar in de handen gehad en heeft waarschijnlijk zijn laatste distortion-pedaal al jaren geleden op internet voor een goede prijs verkocht. Zijn gitaarspel is inmiddels een van de unique selling points van de band geworden want instant herkenbaar. Bassist/gitarist Maarten van Damme hanteerde naast de bas ook de telecaster, akoestische gitaar en hier en daar zelfs de lap steel gitaar zoals op ‘Geef je hart niet zomaar weg’. Een echte aanvulling op het live geluid van de band. Doordat het volledige nieuwe album, waar de drums geen grote rol op spelen, werd gespeeld had drummer Paul Bukkens een vrij rustige avond.
Toetsenist Manu van Os verdiend extra aandacht, want de muzikant speelde niet alleen toetsen maar nam ook de basgitaar ter hand op momenten dan Maarten een ander instrument bespeelde. Als toetsenist verdiende van Os misschien wel de gouden medaille voor het ‘in dienst spelen van’ en het ‘smaakvol’ spelen. Zonder zijn bijdragen zou de band anders zijn en klinken en het is dan ook onbegrijpelijk dat hij nergens wordt opgevoerd als bandlid. Hij is veel belangrijker voor de band dan zomaar een hired hand.
Voor de pauze lag het zwaartepunt van het gespeelde materiaal op het nieuwe album, terwijl in de tweede set meer teruggegrepen werd naar het rijke oeuvre van hits en publiekslievelingen van de band. Een gedenkwaardig moment was de publieksparticipatie op het nummer ‘Love you more’, dat de band zichtbaar verraste. De zaal nam het over van Bart. Alsof de Godin Polyhymnia haar sterrenstof vanaf het tweede balkon over de zaal strooide. Pure magie en kippenvel niet alleen bij het publiek maar ook bij de band.
Als een geoliede machine bracht Racoon vervolgens de songs waarvoor de mensen gekomen waren. ‘Oceaan’, ‘Shoes of Lighting’, ’No Mercy’, en ‘Liverpool Rain’ brachten ons aan het einde van de set. Als toegift volgde nog ’Boy breaks Heart’. Na voor de laatste toon weg stierf stond het publiek als 1 op om de band met een langdurige, staande ovatie te bedanken voor een mooie avond.
Foto’s (c) Paul Dizy
