Britse singer-songwriter Sam Fender brengt zijn tweede studioalbum uit genaamd ‘Seventeen Going Under’. Geschreven en opgenomen terwijl hij in zijn thuisstad North Shields in lockdown ging na een gecancelde tour. Een album over zijn geliefde stad en haar inwoners. Invloeden van grote artiesten zijn duidelijk hoorbaar, maar Fender’s eigen, unieke geluid is ontwikkeld en sterk aanwezig. Een goed, persoonlijk album waar menig indierock liefhebber van zal genieten.
Het platte Engelse accent van Fender siert hem en zijn muziek. De teksten over zijn leven in een arbeidersdorp worden er geloofwaardig van. Titelnummer ‘Seventeen Going Under’ is de opening van het album. Op dit sterke nummer beschrijft Fender de worstelingen die hij had toen hij zeventien was. Na een moeilijke jeugd kijkt hij nu terug. Op een positieve en hoopvolle manier. Het is het begin van een album over de reis van het opgroeien en volwassen worden.
Afkomstig uit een arbeidersdorp zingt Fender veel over de worstelingen die hij en zijn vrienden tegen zijn gekomen. Grote thema’s als zelfmoord gaat hij niet uit de weg. Het is dan ook niet altijd een vrolijk en hoopvol album. Het afsluitende nummer, ‘The Dying Light’, is een ode aan zijn vrienden die het alleen zijn tijdens de lockdown niet hebben overleefd. De heftige allerlaatste zin van het album beschrijft dit maar al te goed: “Ffor all the ones who didn’t make the night”.
De eerlijke teksten van Fender komen het best naar voren op ‘Aye’. De rijke elite, de 1%, heeft de macht over de wereld en kijkt overal naar, maar grijpen niet in. Of het nu gaat om politieke macht of de macht die de rijken over de armen uitoefenen. Iets wat Fender al langer onder de aandacht wil brengen met zijn eerdere nummers ‘Play God’ en ‘Hypersonic Missiles’. Enorm eerlijke en persoonlijke teksten die worden verbloemd in een licht punk-rocknummer.
De verwachte gitaarsolo is te horen op het prachtige ‘Mantra’. Een lang outro wordt verzorgd door een rustige solo. Dit nummer wijkt sowieso al licht af van de rest van het album, door de aanwezige saxofoon. Een afwijking die het album wat speelser maakt. Tussen de nummers die af en toe hetzelfde klinken, is ‘Mantra’ een welkome afwisseling.
‘Seventeen Going Under’ is een indierockalbum waarin muzikaal gezien met name de drums en gitaar centraal. De gitaar uiteraard bespeeld door Sam zelf, op zijn eigen Fender (nee, dit is geen artiestennaam, maar zijn echte achternaam). Al op zijn EP ‘Dead Boys’ en eerste album ‘Hypersonic Missiles’ werd duidelijk dat Fender een grote fan is van onder andere Jeff Buckley en Bruce Springsteen. Zijn gitaarspel en politieke, persoonlijke teksten leverden hem de bijnaam Geordie Springsteen op, naar de Engelse streek waar hij vandaan komt. Zelf vindt hij het een eer vergeleken te worden met The Boss, maar hoopt toch als meer dan een Springsteen ‘sound-a-like’ bekend te worden. Buckley en Springsteen zijn aanwezig op zijn tweede album, maar Fender weet goed zijn eigen geluid naar voren te drukken.
Voor een opkomende artiest die net zijn debuutalbum uit heeft, is de lockdown in 2020 een grote tegenvaller geweest. Gelukkig heeft Sam Fender zijn tijd goed gebruikt en een sterk album geschreven. Een album over de hoogte- en dieptepunten van het volwassen worden. Een eerlijk en persoonlijk album met zeer sterke teksten en Fender’s goede gitaarspel. (8/10) (Polydor)
