Voordat de Corona-crisis ook Nederland en België in zijn greep hield, stond Made in Purple al eens in De Bosuil. Deze Belgische Deep Purple tribute band is opgericht door gitarist Bert Verschueren, docent is op het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Samen met enkele collega’s trad hij zondagmiddag 12 september op in De Bosuil in Weert. Vanwege de Corona maatregelen was het een ‘seated’ concert.
De middag begon met een solo optreden van zanger/gitarist Chris Bay. Eind vorige eeuw richtte deze Duitser de metal band Freedom Call op. Ruim drie jaar geleden lanceerde hij zijn eerste solo album ‘Chasing The Sun’.
Metal is for everyone
De lichten doofden en Chris begon met ‘111’. Zijn stem sloeg een paar keer een beetje over, toch was het een mooie ingetogen versie van het up-tempo nummer van Freedom Call. Regelmatig staat hij met zijn band op grote festivals, zoals ‘Wacken Open Air’. Ondanks de verplichte corona setting in De Bosuil, was het duidelijk dat hij gewend was om op het podium te staan. Tijdens het tweede nummer, ‘Union Of The Strong’ moedigde hij het publiek aan om mee te klappen, en dat deed men. Hij vertelde dat hij met Freedom Call twee keer in De Bosuil had opgetreden. Aansluitend speelde hij ‘Metal is for everyone’, hij vroeg aan het publiek om mee te zingen en te klappen. Het klappen lukte wel, het zingen minder, het publiek kende het nummer blijkbaar niet. Chris maakte er een grapje van en zei: ”You’re so good”, waarop gelachen werd. Af en toe vertelde hij iets, bijvoorbeeld dat hij alles live speelde en er niks van te voren opgenomen was.
Poison
Chris speelde enkele covers, waaronder ‘Run to the hills’ van Iron Maiden, dat deed hij met overtuiging. Nu zongen de aanwezigen iets luider mee met het refrein. Natuurlijk herkende men het intro van ‘Poison’. Chris hield zijn beide handen in de lucht en je hoorde gitaarklanken. Dit soort grapjes zaten in de show verweven.
‘Warriors’ (Freedom Call) is miljoenen keer gestreamd, deze akoestische versie werd emotioneel en vol passie gezongen. Het grootste deel van het publiek luisterde ademloos toe. Behalve achterin, daar werd er vrij veel gekletst. Ook bij ‘Nothing else matters’, deze cover zette Chris zeer goed neer. In zijn eentje wist hij de aanwezigen prima te entertainen.
Made in Purple
‘Made in Japan’ (1972) is één van de beste albums van Deep Purple, en vormt nog steeds een inspiratiebron. Dit album werd integraal gespeeld, dus begon Made in Purple met ‘Highway star’. Pieter Jan De Paepe haalde moeiteloos de hoge noten, ook instrumentaal was alles prima, al was het qua performen nog een beetje voorzichtig.
Pieter van Malderen zorgde met zijn Hammond voor het herkenbare intro van ‘Child in time’. Pieter Jan kroop in de muziek, hij is niet alleen zanger, maar ook acteur. Dat was te zien aan zijn inlevingsvermogen. Het drumwerk van Jean-Philippe Komac was super strak. Bert Verschueren heeft een bescheiden manier van performen, maar zijn gitaarspel is fenomenaal. Het instrumentale, uptempo deel leverde tussentijds applaus op. Ook het rustige deel werd fantastisch gezongen en gespeeld.
Smoke on the water
Tijdens het intro van ‘Smoke on the water’ klapte het publiek mee. Onder aanmoediging van
Pieter Jan zong men het refrein mee. In ‘The Mule‘ trakteerde Jean-Philippe de fans op een zeer uitgebreide drumsolo. Vooral nu viel de mooie klankkleur van alle drums op, zeker in het zachter gespeelde deel. Deze versie werd extra lang, de totaalduur was bijna 10 minuten. Het album werd dan wel integraal gespeeld, maar het was zeker niet op de “automatische piloot”. Het plezier en de passie was te zien bij dit vijftal. Ze waren duidelijk op elkaar ingespeeld, en er was voldoende interactie. Bijvoorbeeld in ‘Strange kind of woman’. Bert improviseerde en Pieter Jan zong hem met woordeloze klanken na, daarna werden de rollen omgekeerd. Hier zaten ook enkele grapjes in verwerkt.
Space truckin’
Tijdens het gave Hammond intro van ‘Lazy’ werd Pieter mooi in het licht gezet. Tijdens het zachte, meeslepende gitaarspel van Bert waren bijna alle bezoekers muisstil. De tonen die Pieter Jan op zijn harmonica speelde kwamen goed naar voren. Met het ingetogen gitaarspel wist Bert een gevoelige snaar te raken. Het instrumentale grapje was misschien een beetje vreemd. Maar de opbouw naar het einde van dit nummer was geweldig.
Natuurlijk was bassist Christophe Devisscher de hele tijd al duidelijk te horen, zo ook in ‘Space truckin’. Ook hier waren er extra’s, zoals gaaf en zeer gevarieerd Hammondspel. Het minimalistische deel was indrukwekkend en het publiek was muisstil. Hierna pakte Bert een andere gitaar, waarmee deze bescheiden man diverse “stunts” uithaalde. Hij speelde met zijn voeten, zo toverde hij allerlei bijzondere geluiden uit zijn gitaar. Als een showman gooide hij zijn gitaar een aantal keer in de lucht, en ving hem op. Dit laatste nummer werd extra lang en extra speciaal, de mannen kregen een welverdiende staande ovatie.
Speed King
De toegift bestond uit ‘Black Night’ en ‘Speed King’. Hier was er een leuke wisselwerking tussen Pieter Jan en Pieter. Waarbij Pieter enkele noten speelde, en Pieter Jan ze nazong. Terecht kregen de mannen weer een staande ovatie, want Made in Purple maakte ‘Made in Japan’ nog specialer. Hoewel het publiek moest blijven zitten, kan men terug kijken op een zeer geslaagde show, inclusief goed licht en geluid.
