De Amerikaanse zanger/gitarist John Mayer werd een grote ster in 2006 na het verschijnen van zijn doorbraak album ‘Continuum’. Mayer ging hier qua commercieel succes vervolgens overheen met het album ‘Battle Studies’ uit 2009 alweer. Op het album staan grote hits als ‘Heartbreak Warfare’, ’Who Says’, ‘Half of my Heart’ en ‘Perfectly Lonely’. De twaalf jaren sindsdien zijn eigenlijk voorbijgegaan zonder dat we opzienbarend nieuw werk van Mayer hebben gehoord.
Dat gaat met zijn nieuwste album ‘Sob Rock’ helaas ook weer niet gebeuren. Mayer zegt zelf over zijn nieuwste boreling, dat het idee achter het album, het concept zogezegd, is dat hij in 1988 een album heeft opgenomen, dat op de plank is gegaan en nu dan wordt uitgebracht. Als dat het concept is, en niet de waarheid, dan is hij in die opzet erg goed geslaagd.
‘Sob Rock’ klinkt inderdaad gedateerd. Dat is zeker geen toeval, we zien wel meer artiesten die teruggrijpen naar de plastic era van de tachtiger jaren op hun laatste albums. Denk bijvoorbeeld aan ‘Pink Noise’ van Laura Mvula dat een grote knipoog naar de tachtiger jaren is.
Duidelijk is dat Mayer toe was aan een nieuw album, maar er zich best met een Jantje van Leiden af heeft gemaakt. ‘Sob Rock‘ is een gemakzuchtig album, dat nergens het niveau van zijn illustere voorgangers ook maar kan benaderen. Dat gezegd hebbend is het ook zeker geen slecht album. Het klinkt inderdaad als een mengeling van een solo album van Glenn Frey, Bozz Scaggs, Don Henley en Steve Winwood. Voorwaar een prestatie van jewelste. Het album duurt geen drie kwartier, dringt zich nergens op, irriteert nergens, roept geen emoties op, maar kabbelt lekker voort. Niks aan de hand dus.
Qua materiaal zijn er geen echte uitschieters op dit mellow pop-rock album, dat best te degusteren is op de late avond met iets lekkers sterks te drinken erbij. Mooiste track is ‘I Just feel like’, dit vanwege de mooie, typisch Mayer klinkende gitaarsolo die het nummer naar een iets hoger niveau tilt. Voor de rest is het album gevuld met nummers die zeker tekstueel erg zwak zijn, en vaak een puberaal “Ik verklaar de liefde” niveau niet ontstijgen.
Mayer lijkt zichzelf erg bewust van de kwaliteit van dit album. Op internet is een interview te zien met Zane Lowe, de Nieuw Zeelandse DJ en producer waarin Mayer zegt: “I want to get in trouble. I want someone to tell me this is shit.” Welnu, dat zal ik niet zeggen. Het album is goed gemaakt en met mede producer Don Was, had hij de ideale producer om een album te maken dat klinkt alsof het in 1988 is gemaakt. Artistiek stelt het inderdaad weinig voor. Een grote hit zal hij er niet mee scoren, en als hij live er niet teveel van op zijn tracklist zet zal het publiek ook wel blijven komen.
Kortom: ‘Sob Rock’ is alleen voor de die hard Mayer adepten. Voor mensen die Mayer nog moeten leren kennen, luister dan veel liever naar ‘Continuum’ of ‘Battle Stories’. (6/10) (Columbia)
