De uit Birmingham afkomstige zangeres Laura Mvula heeft begin deze maand haar nieuwste album ‘Pink Noise’ uitgebracht. Om meteen met de deur in huis te vallen is ‘Pink Noise’ nogal een stijlbreuk met de Laura Mvula die we van haar eerdere werk kennen.
Op het prachtige album ‘Sing to the Moon’ uit 2013 waarmee ze doorbrak horen we een R&B / Jazz zangeres met wat popinvloeden die haar prachtige stem laat dansen op de prachtigste melodieën, mooi geörchestreerd ook. Het album behaalde goud. In juli 2015 liet Mvula ons nog genieten tijdens een gedenkwaardig optreden op het North Sea Jazz Festival waarbij ze optrad samen met het onvolprezen Metropole Orkest.
Welnu, deze Laura Mvula is niet meer. Op ‘Pink Noise’ slaat Mvula een richting in die waarschijnlijk is ingegeven door een hang naar meer commercieel succes. Of dit haar eigen keuze is, daar kunnen we dan alleen maar op hopen; als ze blind de A&R-afdeling van haar nieuwe platenmaatschappij Atlantic volgt, dan is dat erg jammer.
‘Pink Noise’ is een soort geluid waarbij alle toonhoogtes voor het gehoor evenredig vertegenwoordigd zijn. In die zin is de titel van het album goed gekozen. Mvula gaat op dit album voor een sound die doet denken aan de disco van eind jaren 80, begin jaren negentig. Producers als Babyface en Narada Michael Walden hadden toendertijd groot succes met muziek die erg aan dit nieuwe Mvula album doet denken. Uiteraard is er in het beats departement wel een en ander toegevoegd.
Het album bevat 10 nummers en klokt op net geen 40 minuten af. ‘What Matters’ is een duet met Biffy Clyro’s Simon Neil. Een trip diep terug naar de tachtiger jaren. Misschien leuk voor de millennials, maar mensen die oud genoeg zijn om ooit een nieuwe Sony-walkman gekocht te hebben, is dit toch wel heel erg retro. Het nummers is bovendien gewoon saai. Het album gaat volop door met pastiches van 80’s artiesten. De ballad ’Magical’ laat de beste tijden van de helaas overleden zangeres Sam Brown herleven. In ‘Church Girl’ valt het kwartje voor mensen die tot hier nog geen idee hebben waar dit allemaal op lijkt. Het intro met de handclaps, de akkoordjes de bas: Whitney Houston. Er staat zelfs een echt Michael Jackson-nummer op het album, ‘Got me’. Vermakelijk allemaal, maar verre van serieus te nemen.
In de productie hoor je nergens dat er eens gas teruggenomen wordt. Alles is inderdaad ‘Pink Noise’, wat dat betreft is de titel goed gekozen. Er zijn mensen die dit album zien als een come-back van Mvula. Ik zie het als een matig geproduceerd, weinig toevoegend album, waarin Mvula net de verkeerde afslag neemt op de snelweg van haar carrière. Ik zal er waarschijnlijk naast zitten, want het zou me ook niets verbazen als ‘Pink Noise’ haar grootste succes tot heden gaat worden. (6/10) (East West Records Uk Ltd/Atlantic)