De Australische zangeres Tones and I veroverde in 2019 de wereldwijde hitlijsten met haar hit ‘Dance Monkey’. Het is daarna niet stil gebleven rondom Tones and I, de stage-name van Toni Watson. Na meerdere succesvolle singles en een EP te hebben uitgebracht, brengt ze nu haar eerste album uit: ‘Welcome to the Madhouse’.
Voordat we Tones and I leerden kennen, was ze een straatmuzikant in Australië. Met enkel haar loopstation en drumcomputer kreeg ze het publiek makkelijk mee. Zo ook op haar debuutalbum ‘Welcome to the Madhouse’. Het album is flink digitaal geproduceerd. Er zijn dan ook nauwelijks akoestische klanken te horen. Maar dit is ook precies wat je van Tones and I moet verwachten. Met haar typische stemgeluid erbij, heeft de zangeres haar eigen unieke sound die voor een leuk en goed album heeft gezorgd.
Titelsong ‘Welcome to the madhouse’ opent het album. De dansbare drum, catchy zang en het unieke stemgeluid van Tones and I komen allemaal voorbij. Daarnaast wordt ook het thema van het album geïntroduceerd: een madhouse van stijlen en klanken met haar eigen persoonlijke en soms aparte teksten. Heel goed gedaan. Naast het openingsnummer is de ‘Madhouse’ dit met name te horen op het griezelige ‘Child’s Play’ en afsluiter ‘Bars (RIP T)’.
Na de opening komen er meerdere vrolijke, dansbare nummers voorbij. Onder andere de eerder uitgebrachte singles ‘Won’t Sleep’ en ‘Fly Away’ zorgen hier voor een goede sfeer. Dit is toch wel het sterkste gedeelte van het album, alhoewel de tweede helft daar zeker niet veel voor onder doet.
Dat Tones and I een unieke stem heeft, was al bekend. Dat ze hier ook een ongelooflijk bereik mee heeft, is minder bekend. Vocaal is ze erg sterk op dit album. Zeker op ‘Just a Mess’ waarop ze laag en hoog zingt en de uithalen heel makkelijk lijkt te halen.
Verscholen tussen de vrolijke deuntjes, zingt Tones and I over haar beleving van de realiteit waar ze zich nu in bevindt. Haar plotselinge wereldwijde bekendheid lijkt haar tol te eisen op Tones and I’s mentale gezondheid. Als je haar teksten moet geloven, kan ze er nog niet zo goed mee om gaan. Neem bijvoorbeeld de tekst van ‘Westside Lobby’. Ze bezingt hierop dat ze niet meer kan doen en laten wat ze zelf wil, want ze moet nu een voorbeeld zijn voor anderen. Dit is ze helemaal zat. Ook de opmerking dat ze niet het juiste uiterlijk heeft om een popster te zijn, geeft ze een goede sneer terug: “My song went number one in over 30 fucking countries and I’m sorry if that offends you, my dear”. Alles wat ze opgekropt had zitten, laat ze los. En dat alles op een vrolijk deuntje dat invloeden heeft vanuit Hawaii en de Caraïben.
Naast haar gevecht met haar plotselinge bekendheid, komt depressiviteit ook vaak terug op het album. Zo verschuilen heftige teksten zich achter de vrolijke deuntjes van ‘Lonely’ en ‘Cloudy Day’ en heeft Tones and I dit ook verwerkt in power ballad ‘Dark Waters’.
De verrassing op het album, komt helemaal op het einde. Met ‘Bars (RIP T)’ sluit Tones and I haar album af met een nummer dat grote hiphop invloeden heeft. Met snelle teksten die wat weg hebben van rap, hadden deze ook door een rapper als Cardi B of Nicki Minaj ingezongen kunnen worden. Maar verrassend genoeg is het allemaal Tones and I.
‘Welkome to the Madhouse’ is een goed en leuk debuutalbum van Tones and I. Nadat we haar geluid al met andere singles hebben leren kennen, heeft ze nu haar ideeën in een compleet album verwerkt. De ‘madhouse’ die ze heeft gecreëerd zit vol muzikale creativiteit waar Tones and I nog jaren mee vooruit kan. Haar veelzijdigheid spat van dit album af! (8/10) (Bad Batch Records)
