Pop punk legendes, zo mogen we The Offspring toch wel noemen. In de jaren 90 was deze band een hele grote naam en hadden ze zeer succesvolle albums en hits. In de 00’s kreeg de band het wat lastiger tot daar in 2008 verandering in kwam met dikke hit ‘You’re Gonna Go Far Kid’. Daarna ging het weer wat minder. Kunnen ze het tij weer keren?
Iedereen wordt ouder en zo ook de band The Offspring. Ik lees in vele artikelen over de band dat zanger Dexter Holland niet meer zo goed bij stem is als in de gloriejaren. Ja zijn stem is anders geworden, maar is het daardoor gelijk slecht? Hij is nog altijd direct te herkennen aan zijn stem.
Eigenlijk zou dit album al vorig jaar uit moeten komen, maar de corona pandemie zorgde voor uitstel van de release. Ook over dit nieuwe album ‘Let The Bad Times Roll’ lees ik aardig wat artikelen die niet al te positief zijn. Een van die artikelen ging zelf zover dat daar als tip aan de band werd gegeven om een einde te maken aan het hoofdstuk The Offspring. Ik spreek dit tegen. Het is bijna niet mogelijk om de successen van weleer opnieuw te bereiken in tijden dat de punk niet zo populair meer is.
Daarbij opent het album op een prima niveau. Neem albumopener ‘This Is Not Utopia’ waar een goede riff en catchy refrein het tot een goed geheel brengen. Uptempo punk zoals we die van The Offspring kennen. De titeltrack daarentegen is wat meer richting de poppy kant, maar zo ontzettend pakkend dat we dat geen minpunt vinden. Deze blijft lang in je hoofd zitten, fijn nummertje. Dan is er ook nog het eerder uitgebrachte ‘Coming For You’, die toen al prima werd ontvangen.
Vanaf daar gaat de kwaliteit echter een stuk achteruit. ‘We Never Have Seks Anymore’, die titel voorspelt al niet veel goeds. De basis is nog wel leuk, maar is niet des Offsprings. Dan komt de tekst… Nou daar kan ik echt geen goed woord over zeggen. Zelfs Steel Panther zou die lyrics niet tot een succes weten te brengen. Daaropvolgend is de één minuut durende ‘In The Hall Of The Mountain King’ die Ritchie Blackmore met Rainbow in de jaren 90 veel beter en completer bracht. Nu lijkt het even vlug tussendoor gedaan.
Na twee degelijke nummers volgen er weer twee met vraagtekens die het album afsluiten. Hun herbewerking van ‘Gone Away’ komt niet zo goed uit de verf. Ze probeerden eenzelfde versie te maken als Five Finger Death Punch, met een piano het nummer op een gevoeligere manier te brengen. Over afsluiter ‘Lullaby’ ga ik kort zijn, die had beter weggelaten kunnen worden.
‘Let The Bad Times Roll’ is dus een album met ups en downs. Degelijke nummers worden afgewisseld met aparte liedjes, zo zullen we ze maar noemen. Vier van de twaalf nummers met veel vraagtekens of gefronste wenkbrauwen, de rest is prima te doen en echt niet zo slecht als andere beweren. Vermijd die vier nummers en je hebt gewoon een prima plaat, maar voor deze review kunnen we niet om die nummers heen. (6/10) (Concord Records)
