Het afgelopen jaar bracht de Amerikaanse southern-rockband Drive-By Truckers maar liefst twee albums uit. Op 31 januari kwam ‘The Unraveling’ uit, op 2 oktober gevolgd door ‘The New Ok’. Beide albums geschreven en opgenomen ten tijde van een door Trump’s politiek en beleid meer dan ooit verdeelde Verenigde Staten van Amerika. Corona stak een stokje voor de tournee die een heel jaar zou gaan duren. Trump heeft inmiddels plaats gemaakt voor Biden, maar Corona houdt ook de VS nog steeds ferm in haar greep.
Tijd om eens, op veilige sociale afstand, via Zoom in gesprek te gaan met de frontman van Drive-By Truckers, Patterson Hood. Vanuit de muziekkamer in zijn woning in Portland, Oregon kan ik via de glasvezel met Patterson in gesprek alsof hij op anderhalve meter van me zit met zijn grote kop koffie.
Natuurlijk is de eerste vraag in tijden van pandemie hoe het met hem gaat. Patterson kan gelukkig nog lachen: “Het was een verschrikkelijk jaar, maar hey we zijn allemaal gezond dus we kunnen niet klagen.” Patterson steekt meteen van wal: “Ik woon in Portland, Oregon, en hier gaat het gelukkig een heel stuk beter dan in heel veel andere plaatsen in de Verenigde Staten.
Door het ontbreken van enig beleid om de pandemie te bestrijden zijn we inmiddels een jaar verder, en zijn er veel teveel mensen overleden. Ik denk dat Biden nu zijn best doet om het tij te keren. Hij werkt supersnel, zeker als je in ogenschouw neemt dat hij helemaal niets had om op verder te werken. Biden laat de experts hun werk doen, en gooit vervolgens het gewicht van zijn regering achter hetgeen wat er moet gebeuren, dat is wat er al lang geleden moest gebeuren. Ik sta ervan te kijken hoe snel hij zaken oppakt. Verder is het geweldig dat we niet weer elke morgen worden vergast op de Trump Twitter shit show. Biden is zo goed als onzichtbaar op de social media en dat is wel een verademing. Biden is gewoon aan het werk, maakt geen drama en dat is erg verfrissend”.
Als Europeaan is het verbazingwekkend te zien, Amerika is zo gepolariseerd. Aan de ene kant de Make America Great Again-beweging en aan de andere kant Antifa zo wordt het gepresenteerd. Zeg me alsjeblieft dat er meer is dan dat! Hood denkt duidelijk eerst even na voor hij mijn vraag beantwoordt. “Ik woon in Portland, een van de meeste progressieve en liberale steden in de VS, misschien wel ter wereld. Maar als ik vijf mijl buiten de stad kom is het hier ook alsof je in Alabama bent. Als je buiten de stad komt is Oregon ook erg rechts georiënteerd en zelfs wel militant, ook wel om bang van te worden. Wij hebben in de stad Portland het grootste deel van de bevolking wonen, en daarom wordt Oregon als een blauwe, democratische staat gezien, maar overall is dat buiten de stad toch ook echt anders. Wat je zei klopt helaas: onze maatschappij is erg gepolariseerd”.
Ik erken dat we in Europa hetzelfde zien gebeuren. Toch blijft de vraag overeind staan: Wat is er gebeurd met het politieke midden? Waar zijn de hardwerkende Amerikanen uit de Levittowns en de suburbs, die gewoon hard werken en sparen om voor hun kind een auto te kunnen kopen als hij of zij zestien jaar wordt?
Patterson knikt instemmend en hij antwoordt: “Er is nog wel een politiek ‘midden’ maar het is niet populair meer. Maar die mensen stemmen niet meer, die zijn teleurgesteld en herkennen zich niet meer in de politiek. De mensen waar jij het over hebt, de stille meerderheid, die mensen stemmen alleen nog maar heel specifiek tegen een onderwerp of voor het andere. Trump wist die tegenstemmers uit het midden wel voor hem te winnen voor zijn eerste termijn, maar nu zijn die ook allemaal gewoon thuisgebleven. Nu we het erover hebben moet ik denken aan wat er hier net heel actueel is.
Gisteren was de Super Bowl, vandaag staat dan heel internet vol met mensen die voor dan wel tegen Bruce Springsteen ageren die in een reclame voor Jeep zit, waarin hij precies het politieke midden aanspreekt. Ook hij vindt dat het politieke midden terug moet komen. America Re-United, zo sluit de reclame af. Op de social media zie je nu dan weer dat veel mensen, links en rechts, zich daar verschrikkelijk over opwinden. Ik denk dat het heel belangrijk is om een politiek midden te hebben, we hebben nu een aantal jaren gehad waarin de republikeinen ‘bat shit crazy’ waren, dus ja het is wel tijd voor wat meer ‘midden’. Ik ben mijn hele leven een linkse liberale rakker geweest, maar ik denk ook dat het heel gezond is om meer politieke kleuren te hebben dan rood en blauw alleen. Tegelijkertijd denk ik dat er ook veel republikeinen zijn die langzaam genoeg hebben van wat er met hun partij is gebeurd.”
We hebben het nu al een tijd over politiek, door de jaren heen is politiek en maatschappij kritisch engagement echt bij Drive-By Truckers gaan horen. Vind je zelf dat jullie een politiek geëngageerde band zijn? Met een glimlach om zijn mond antwoordt Patterson: “Ik heb echt geen idee. Ik schrijf die nummers niet omdat ik een politiek statement wil maken. Ik schrijf over zaken die mij raken, om welke reden dan ook.
Nu is het mijn beurt te glimlachen, ik vind het een te gemakkelijk antwoord, te gemakkelijk voor een artiest die zich duidelijk over van alles uitspreekt, maar dan toch terugdeinzen voor de geuzentitel politiek geëngageerd? Dat gaat er bij mij niet in. Als we luisteren naar een nummer als ‘The New Ok’ op het nieuwe album, dan is dat toch duidelijk een politiek statement?.
Patterson hapt niet maar blijft geduldig uitleg geven: “Als een nummer dat wij maken ervoor zorgt dat iemand ergens over gaat nadenken op een manier waarop daar eerder niet over werd gedacht, dan ben ik daar gelukkig mee, dan vind ik dat het nummer zijn opdracht heeft vervuld. Ik heb echter geen enkele illusie dat ik ooit een nummer zal kunnen schrijven dat veel zal veranderen aan hoe mensen over de maatschappij denken. Maar gewoon het feit dat iemand ergens over gaat nadenken, als tegengesteld aan gewoon niet nadenken. Dat is al heel wat”.
Ik blijf het een ontwijkend antwoord vinden van een artiest die zo duidelijk stelling betrekt en leg hem de vraag voor of deze dans om de hete brei heen misschien betekent dat hij teleurgesteld is geraakt door de jaren heen? Het ferme antwoord zet mij weer op het verkeerde been. “Zeker! Een Amerikaan zijn staat tegenwoordig gelijk aan teleurgesteld zijn!” zegt hij lachend als een boer die kiespijn heeft.
Ik ga nog even door op deze vreemde contradictio in terminis want ‘The New Ok’ is overduidelijk een album waarop jullie politieke en maatschappelijke issues aan de kaak stellen en nu vertel je me dat je al tevreden bent als iemand überhaupt ergens eens over na wil denken. Ben je dan een teleurgestelde zanger, roepend in een woestijn vol mensen die je niet willen horen? Ik zie dat Patterson zich wat ongemakkelijk voelt bij de vraag. Het tijdperk Trump is pas net voorbij en over wat de nieuwe, democratische president kan betekenen, daar is nog niet veel van te zeggen. Dan maar weer een flinke slok van zijn zwarte koffie:
“Ik zou graag willen dat de situatie nu anders was, maar de Trump-periode is heel zwaar en lang geweest en ik heb me echt wel uit het veld geslagen gevoeld, maar nu begin ik toch weer te zien dat zaken wellicht weer beter kunnen gaan, daar ben ik gelukkig mee. Ik wil alles doen wat in mijn macht ligt om daar een bijdrage aan te leveren”.
Is Patterson nu van zijn politiek geëngageerde geloof gevallen? Of heeft hij zijn dag niet? Ik besluit nog een keer naar een duidelijker antwoord te vragen. “Hier in Europa staan Drive-By Truckers bekend als een politiek en maatschappelijk geëngageerde band. In dit gesprek kom je echter heel gematigd over en klink je bijna als een Nederlandse politicus die aan het polderen is. Ben je gestopt met de kruistocht?”
“Grappig dat je dat zegt. Ik heb onze muziek altijd wel als politiek geëngageerd gezien. Misschien was dat niet altijd even duidelijk maar dat engagement is er wel altijd geweest. Ook mijn muzikale partner sinds 35 jaar, Mike Cooley, kent datzelfde engagement. Toen wij samen begonnen te spelen was Reagan president, kan je nagaan. Toen ageerden we tegen wat Reagan aan het doen was, nu hebben we de afgelopen jaren geageerd tegen Trump die verder ging waar Reagan was gestopt. In 2004 hebben we daar een nummer over gemaakt ‘Puttin’ People On The Moon’ op het album ‘The Dirty South’, dat is de basis van onze politiek engagement dat door Reagan in gang was gezet, waar we nog steeds last van hebben, en dat nummer is nu bijna 20 jaar oud”.
Patterson komt verder op touren en vervolgt: “Toen we ‘American Band’ maakten in 2016, toen stond voor het eerst ons politiek engagement vooraan. Het was onmogelijk dat mensen niet in de gaten hadden wat we wilden zeggen met dat album. Toen het uitkwam kregen we er hoop commentaar op van onze fans. “Fuck you guys!” kregen we te horen vanwege de inhoud van ‘American Band.’ Jammer, maar helaas dan, als je van ons verwacht dat we onze bek houden en lieve liedjes zingen, “Fuck you too”, daar zijn we hier niet voor”. Drive-By Truckers zijn geen zingende aapjes of troostvoedsel voor de gevoelige ziel. We doen ons moeite om een plaat maken die onze gedachten vertegenwoordigt. Dat hoef je niet leuk te vinden. Er zal nooit een duet komen tussen Drive-By Truckers en Cardi- B, get over it”.
Nu zijn we 6 jaar later, en het zijn interessante jaren geweest. De band is beter dan ooit tevoren. We wilden nooit een opvolger maken van American Band’ maar de politieke en maatschappelijke werkelijkheid maakte dat we die songs gingen schrijven die uiteindelijk op ‘The Unraveling’ en op ‘The New OK’ zijn terechtgekomen. In de herfst van 2018 hebben we een week in een studio in Memphis gezeten en hebben we 18 nummers opgenomen. Op dat moment hadden we geen idee dat het nog anderhalf jaar zou duren voordat er iets daarvan zou uitkomen. Toen we uiteindelijk dan ‘The Unraveling ‘ uitbrachten aan het begin van het verkiezingsjaar besloten we om de meest politieke songs op dat album uit te brengen, en dan te zien wat we met de rest gingen doen na de verkiezingen.
We hadden ook geen idee dat corona daar ook nog eens tussendoor zou gaan komen. ‘The Unraveling’ werd gereleast eind januari 2020 en begin maart waren de eerste coronagevallen in de de USA een feit. Nu zijn er inmiddels bijna een half miljoen mensen overleden aan corona, dat is onwerkelijk. Maar het is wat het is, we moeten er samen doorheen. Een ding is zeker, ons volgende album wordt niet corona geïnspireerd. Daar wil ik geen album aan wijden, we moeten er doorheen, we moeten het achter ons laten, ik wil weer terug naar mijn oude leven.
Ik schreef wel een nummer over corona: ‘Quarantine Together; in April 2020, dat hebben we opgenomen, ieder vanuit ons eigen huis en op 1 mei uitgebracht, een leuke poppy song. Maar door zo te werken besloten we wel om de nieuwe tracks voor ‘The New Ok’ ook zo op te gaan nemen. We namen elk onze partijen op en begonnen dus geluidsfiles over en weer te sturen en zo hebben we die tracks uiteindelijk opgenomen, zonder ook maar een minuut bij elkaar in de studio te zijn. Toch bleek dat te werken. Ik ben niet de bandleider of zo, ik spreek het meeste met de pers misschien, maar DBT is een echte band. Ik vertel niemand wat hij moet doen op een liedje, Ik schrijf iets en breng dat als demo naar de rest die er dan mee aan de haak gaan, een heel organische manier van samen werken”.
Jullie hebben al een tijd niet meer live gespeeld, laat staan samen gespeeld. Zie je het er nog van komen dit jaar? “We zouden het hele jaar op tour gaan, maar die werd na drie weken afgeblazen. Ik hoop dat we dit jaar nog aan spelen toekomen, maar dat hangt natuurlijk af van hoe snel mensen gevaccineerd kunnen worden. Ik wil niet dat er iemand doodgaat omdat hij naar concert van een fucking rock band is gaan kijken, weet je”.
Misschien is het dan wel een idee om een streaming concert online te geven? Steeds meer artiesten doen dat, het verdienmodel is solide en ik weet uit eigen ervaring dat het best fun kan zijn. Drive-By Truckers’ & Chill , ik zie het wel voor me, jij ook? Patterson moet lachen; “Drive-By Truckers & Chill nu op de buis! Misschien gaan we in de lente wel iets online doen. Een concert streamen of iets dergelijks, ik heb dat de laatste tijd wel veel solo gedaan, hier vanuit mijn eigen huis. Ik heb denk ik wel 16 of 17 solo-optredens online gedaan. Ons grootste probleem is dat we fysiek zó ver van elkaar zitten. Ik woon hier in Portland en ons hoofdkantoor zit in in Athens, Georgia. Als ik mijn vaccinatie heb gehad, wil ik naar Georgia gaan en de band samenbrengen. Ik mis mijn maatjes, we zijn vrienden; dat zou een mooi moment kunnen zijn om een online show te geven. De band is sowieso de laatste 8 jaar of zo, sinds onze line-updrama’s voorbij zijn, closer dan ooit, we zijn ook een betere band geworden.
Ik heb nog de gouden vraag natuurlijk die we aan iedereen stellen. We moeten toch weten waar je roots liggen, nietwaar dus “Welke muziek luisterde je naar als je op weg was in je eerste auto?” “Ik was altijd bezig met auto’s, reed al auto toen ik 12 jaar was op de boerderij, daar waar ik opgroeide, op het platteland van Alabama kom je nergens zonder auto. Ik had mijn eerste eigen auto in 1980, en ik luisterde enorm veel naar ‘London Calling’ van The Clash of ‘Candy-O van ‘The Cars’, maar ook naar ‘Darkness on the Edge of Town’ van Springsteen, dat laatste is een enorm goed album om in de auto te beluisteren”.
“Logisch vind ik het niet” zeg ik. “De albums die je jeugd definieerden zijn aan de ene kant goed te plaatsen. Aan de ene kant de ‘coming of age’ rock van The Cars, en de boze adolescenten die om zich heen schoppen op ‘London Calling’. Daarnaast het album van de toen 29-jarige Springsteen die op jaren zeventig rock juist het verhaal vertelde van de working class hero uit Alabama. Mannen die Patterson zoveel om zich heen gehad moet hebben”.
Zonder dat ik een vraag stel neemt Patterson het woord: “Ik zou ook graag een ander soort album willen maken, want ik wil niet dat ons publiek denkt dat we alleen maar politiek geëngageerde muziek maken. Ik ben trots op wat we gemaakt hebben, ik ben trots op waar we nu staan, en ik ben trots dat mijn kinderen in ieder geval weten waar ik stond toen die allemaal gebeurde. Uiteindelijk is dat we waar het op neerkomt. Veel van de songs die ik voor ‘The Unraveling’ en voor ‘The New Ok’ heb geschreven zijn als het ware antwoorden op vragen die mijn kinderen mij stelden. Nummers als ‘Thoughts and Prayers’ of ‘Babies in Cages’, daarin heb ik zelfs op mijn taalgebruik gelet zodat mijn kinderen ook kunnen begrijpen wat ik bedoel met deze nummers. Dat is geen politiek. Dat is het leven”.
