Lael Neale is een innemend persoon en muzikante. Die je nieuwsgierig maakt, als je haar nieuwe album ‘Acquainted with Night’ beluistert, laat indalen en een plaats geeft in je eigen hersenspinsels. Het geeft hoop om te zien dat er voor deze muzikante, voor deze muziek in haar puurste vorm, nog plaats is in onze wereld, juist nu er onderhuids waarschijnlijk zoveel behoefte aan is. De behoefte aan de simpele puurheid van Lael Neale.
Lael zit ontspannen achter haar laptop, een aantal tijdzones verwijderd. Ver weg, maar toch voelt het warm en openhartig. Ze raakt meteen een snaar die haar typeert als oprecht, op zoek naar de mens achter de mens. “Of ik tevreden ben met het album ‘Acquainted with Night’? Is iemand ooit echt tevreden? Maar buiten die boeiende vraag, voel ik dat het album een mooie weergave is van een periode in mijn leven.” Ze was een soort nanny bij een familie in LA, “die ook voor mij een familie is geworden. Ik was zes jaar lang onderdeel van hun wereld.” Ze ging hun huis uit en per toeval, als toeval bestaat…, ontdekte Lael de omnichord, een elektronisch instrument met geprogrammeerde baslijnen en ritmes. Op het kruispunt van deze twee gebeurtenissen ontsproot het zaadje voor dit album. ”Ik kon mezelf redden in mijn eentje en ging op mezelf wonen. Het was soms moeilijk, maar soms moet je door het moeilijke heen om het juiste pad te ontdekken. Dat was mijn mindset bij het schrijven van dit album.”
We schrijven voorjaar 2019. “Door de omnichord ging er echt een hele wereld voor mij open. Ik had opeens een open mind bij alles wat ik deed. Alles om me heen voedde me, muzikaal. Ik schreef de nummers in een hele korte tijd, als in een stortvloed. Ze waren echt anders dan die ik ooit had geschreven, maar toch voelden ze meteen heel natuurlijk, bij mij passend.” Lael denkt veel, filosofeert, maar laat vooral haar gevoel spreken. Ook bij de liefde voor ‘haar’ nieuwe instrument. “Bij het bespelen van de omnichord voelde het alsof ik op een podium stond. De songs ontstonden alsof ik iets wilde overbrengen op het publiek. Nee, niet preken, want daar geloof ik niet in.” En het gaf haar ook een podium om naar haarzelf te kijken. “Wat wil ik eigenlijk zeggen na al die jaren? Hoe voel ik me, over de dood, dag en nacht, zomer en winter?” Maar ook: “Hoe kan ik daar iemand anders mee helpen? Zo helpt het nummer ‘Let me live by the side of the road’ je om na te denken over de persoon je eigenlijk wilt zijn. En ‘Blue Vein’ houdt me zelf op de been, bij twijfel aan mezelf. Misschien helpt het jou ook. Het album is een soort hulp, een dienst aan een ander. Ik hoop dat het voor jou zo voelt. Dat is het hoogste dat ik kan bereiken.”
Lael Neale is een allround artieste, hoewel ze zichzelf niet zo durf te noemen. “Dat is te veel eer”, vindt ze. “Maar naast musiceren ben ik inderdaad ook heel geïnteresseerd in schilderen en filmen. Maar ik ben me ook bewust dat ik een beginner ben. Ja, ook in de muziek.” Ze ziet het niet als een nadeel. “Dat is juist spannend en houdt het werk fris. De kinderlijke kwaliteit, zonder te begrijpen wat je technisch doet. Nee, Ik hoef daarin ook niet volwassen te worden. Dat is een leugen die de maatschappij ons influistert. Je kunt de kinderlijke kijk op het leven en de wereld ook gewoon proberen vol te houden. Dat wil ik in ieder geval, door steeds nieuwsgierig te zijn, mijn ogen open te houden en dingen te willen leren. Er is nog zoveel te ontdekken voor mij.”
Het is een levenswijsheid die ze graag toepast in haar werk. “Het is zo puur, als een kind schildert of zelfs maar praat. Het ontstaat zonder er te veel bij na te denken. Ik probeer dat ook, alles zo simpel mogelijk te houden, maar wel net genoeg om mijn gevoel of idee over te brengen.” Ze hoopt hierin een soort community te creëren. “Zoals ik word geïnspireerd door wat anderen met me delen, zo wil ik mijn werk ook graag delen, zodat anderen ook dat gevoel krijgen.” Zonder marketeer te worden van haar eigen ik, want “er wordt al zoveel over ons heen gestrooid, elke dag weer.”
Maar is mijn mening, als luisteraar, als kijker, belangrijk voor de artieste en de persoon Lael ? “Ik zou graag willen zeggen dat ik gewoon doe wat ik wil, maar natuurlijk, ik word net als eenieder beïnvloed door de mening van anderen. Het is een dunne lijn tussen puurheid in wat je doet, maar tegelijk ook rekening houden met wat nodig is, in deze tijd.” Daarin ziet ze een rol voor haar, en voor muziek. “We hebben elkaar nodig, een connectie, samen zijn. Zoals bij een concert, samen met anderen, met vreemden, maar wel samen die fantastische ervaring delen.” Juist nu? “Jazeker, tussen alle technische vernieuwingen en sociale media wil ik de menselijkheid behouden, de integriteit. Die wordt bedreigd. Maar misschien ben ik daar wel een beetje paranoïde in….”
Menselijkheid, integriteit. Ze absorbeert de wereld om haar heen. “Ik ben altijd op zoek naar nieuwe dingen. Daar ga ik dan helemaal in op: artiesten, dichters, schilders, muzikanten.” Typerend is haar fascinatie voor de Ethiopische non én pianiste Emahoy Tsegué-Maryam Guèbrou. “Ze maakt instrumentale muziek, ze communiceert zonder te spreken. Dat fascineert mij. Want woorden zijn juist heel belangrijk voor mij en ik zou niet weten hoe je zonder dit zou kunnen communiceren. Zij riep meteen beelden, kleuren en ideeën bij mij op. Zonder een woord te zeggen. Geweldig.” Misschien is dit ook de verborgen link met de omnichord, een simpel, puur instrument. “Het sluit aan bij mijn filosofie, het minimalisme.” Haar album is haar statement: “Je hebt niet veel nodig om iets over te brengen dat van heel diep komt. Je hebt niet veel nodig om een rijk leven te hebben.”
‘Acquainted with Night’ is niet onopgemerkt gebleven bij muziekliefhebbers en de pers. “Ja, mensen zijn blijkbaar bereid om te luisteren naar nummers die niet meteen een pophit zijn. Dat vind ik geweldig, maar het verrast me wel.” ‘Blue Vein’ is haar sleutelnummer. “Dat is mijn persoonlijke hymne en biedt de context voor het hele album: Je wordt je bewust van je omgeving, de mensen om je heen. Je brengt ze samen en creëert iets nieuws voor de wereld. Niet dat ik pretendeer je wijsheid te bieden, maar het is mijn eigen kleine reis en dit is wat ik je wil schenken.”
Zoals ons gesprek heel menselijk, heel warm was, zo staat in Lael Neales wereld de mens centraal, met al haar relaties. Haar muziek is een manier om daar aandacht aan te besteden. Maar vormt slechts een onderdeel van haar eigen universum, haar eigen performance. “Ken je The Philosophical Research Society in Los Angeles? Ik heb daar een behoorlijke tijd gestudeerd, toen de bibliotheek op vrijdag open was voor het publiek. Ik ontdekte daar zeer interessante theorieën over geluid en muziek… En die ruimte is zo geweldig mooi. Ze organiseerden daar ook multimediale shows met muziek en schilderijen. Als ik een persoonlijke presentatie zou verzorgen, dan zou dat ook daar zijn, in die ruimte, tussen alle boeken en alle denkers. Het samensmelten van geluid, beeld en smaak, een kunstsynergie. Het lijkt me een geweldige wereld om te creëren.” En een geweldige wereld om in te vertoeven. Het voedt datgene wat we nodig hebben, juist nu. De behoefte aan de simpele puurheid van Lael Neale.
Foto’s (c) Guy Blakeslee
