Een balans, een weegschaal: twee zijden, twee armen die precies in evenwicht zijn. Precies genoeg van de één, precies genoeg van de ander. In een openhartig gesprek met Nina June worden de contouren van een balans steeds duidelijker, zowel in haar persoonlijke als muzikale leven. “Er bestaat geen balans, het is balanceren, en dat blijft ook altijd.”
De aanleiding voor het gesprek was de release van haar single ‘Rainbow Ashes’. “Een single waar ik heel tevreden over ben, jazeker.” Het nummer ontstond geheel in Corona tijd. Onverwacht bood dit haar juist nieuwe, onverwachte kansen. “Dit is het eerste nummer dat ik op afstand heb gemaakt met andere muzikanten. Ieder in een eigen studio, met een beeldscherm. Ik had niet verwacht dat zoiets zou kunnen werken, dat je ook echt diep kon gaan.“ Het bracht Nina rust en vertrouwen voor de toekomst. “Ik ben nu bezig met artiesten van over de hele wereld,” vertelt ze enthousiast.
Dat internationale, dat is zeker niet nieuw voor Nina June, die haar werk uitbrengt op een Canadees label. “Mijn focus ligt nog steeds wel een beetje op Nederland; Hier heb ik veel gespeeld en iets opgebouwd. Maar mijn muziek wordt nu over de gehele wereld beluisterd en daar wil ik me meer op gaan richten. En Nederland is toch een klein landje, zeker voor mijn soort muziek.” Die ook niet als typisch Nederlands is te bestempelen. “In Londen, waar ik de single heb opgenomen, dacht men aan een Engelse regio, of aan Scandinavië.” Zweden en omstreken is een voor de hand liggende lokalisering. “En het is ook een compliment, want ik luister zelf ook vaak naar muziek uit die regionen. Het heeft een bepaalde sfeer, melancholie. Ik hou wel van een beetje donker, maar toch dat het je niet neerslachtig maakt. Zo greep bijvoorbeeld Ane Brun me meteen aan.” Daarnaast draagt ze nog altijd haar muzikale roots vanuit het ouderlijk huis, ergens langs de Nederlandse kustlijn. “Mijn moeder luisterde veel naar singer-songwriters, iets melancholisch. Mijn vader was meer van The Beatles. Daarvan heb ik het catchy aspect meegekregen. Dat vind ik belangrijk, dat iets goed beklijft in een mooie popsong. Maar het moet wel een bepaald verdriet in zich hebben,“ zegt ze lachend, “een donkere rand.”
Nina June is een rasmuzikante met ervaring. Ervaring die ze meeneemt en uitbouwt op haar muzikale en persoonlijke reis. ”Muziek is voor mij een manier om het leven van een afstandje te beschouwen en het daardoor ook beter te begrijpen. Het is geen therapie, het gaat niet om mij persoonlijk, maar om iets groters.” Waar haar songs tot nu toe met name relaties tussen mensen beschreven, is ze ook al een tijdje bezig met de staat van de wereld, met de natuur, gezond eten. “Ik ben vegetarisch en nu ook veganistisch. En juist in de Corona tijd voelde ik dat ik ook daar iets over wilde zeggen.” Daaruit is ook een aantal nieuwe songs gekomen, voor een EP die later dit jaar verschijnt. “Eerst dacht ik dat het niet sexy was om daarover te schrijven. Maar in iedere fase van je leven is er iets anders dat je bezighoudt.” Haar repertoire is nu volgens haar zelf “een mengelmoes geworden van onderwerpen: op microniveau over liefde, relaties met mensen, en op macroniveau over hoe we met de wereld omgaan.”
De Nederlandse zangeres omschrijft haar muziek graag als filmisch, en terecht. “Ik merk zelf dat ik zowel auditief als visueel sterk ben ontwikkeld. Als ik geen muzikant was geweest dan zou ik misschien wel regisseur zijn, misschien ook wel fotograaf. Maar het mooiste vind ik juist die gebieden bij elkaar te brengen.“ De muziek is van Nina. En zo zijn ook haar beelden. “Ik zie de locatie, de sfeer, de tijd, alles.” Voor de uitwerking van haar beelden werkt ze graag samen met anderen. “Met mensen die ik vertrouw en mijn beelden echt kunnen visualiseren in een video, zoals met Rui Reis Maia, die nu ook alle foto’s maakt.” Samen een eigen wereld creëren. ”Ja, dat wil ik, waar je in kunnen stappen, zodat je even ergens anders bent.”
Zo ook in de met Rui gecreëerde wereld van ‘Rainbow Ashes’, haar nieuwe single. “In de video is er een schil van uiterlijke schoonheid, een beetje glamour. Daar houd ik wel van, een gestileerde schoonheid. En daar doorheen schijnt de pijn. De pijn van iemand met een enorm gebroken hart en is blijven hangen aan het verleden, aan een oude liefde.” Nina houdt van die contrasten “en dat je juist met heel kleine gebaren, kleine bewegingen, heel veel kunt doen, kunt laten voelen, zowel in muziek als video.”
Het gesprek ontspint zich als een inspirerende reis naar de kern van Nina June, in muziek en persoon, een reis in ontwikkeling en balans. “Ik hou van een bepaalde tijdloosheid in muziek en probeer zelf ook een soort nieuwe klassiekers te maken. Nummers die tijdloos zijn, maar ook tegelijk ook iets van de tijdsgeest uitademen. Daarom houd ik ook van het combineren van klassieke elementen zoals piano en strijkers, met modernere elektronica.” De nummers voor de nieuwe EP zullen minder elektronisch, meer organisch, zijn dan op haar laatste full- album ‘Bon Voyage’ uit 2016. “Ik had nu meer behoefte aan de warmte van echte instrumenten.”
In de reis naar balans lijken persoon en muziek elkaar nu te overlappen. Dat is niet altijd zo geweest. “Bij ‘Bon Voyage’ voelde mijn voorafgaande werk als een soort voorwerk; Nodig om dit te kunnen maken.” Nina gaat bedachtzaam verder. “Ik wilde de luisteraar altijd een ervaring geven dat ze in mijn wereld konden stappen en ook daarin konden blijven. Bij mijn voorafgaande materiaal had ik het gevoel dat het die ervaring zou kunnen breken.” Ze nam een dapper besluit door de oude nummers offline te halen. “En met een schone lei te beginnen. Het voelde meteen als een wedergeboorte: Dit is waar ik heen wil als artiest, dit is wat ik wil uitdragen. ”Ze twijfelde zelfs even of ze een nieuwe naam moest kiezen. “Maar dat voelde ik juist helemaal niet: Nina June, mijn eigen naam, en deze muziek, dat voelde juist als een match. Ik ben nu helemaal mezelf in mijn muziek. Muziek waar ik ook zelf naar zou luisteren.”
Een knap resultaat van haar reis; naar haarzelf, naar haar muziek, naar de match tussen beide. Een reis die niet alleen mentaal, maar ook fysiek was. ” Ik heb ook de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella gelopen, in mijn eentje, in mijn eigen tempo. Een mooie tijd. Het voelde als een slang die zijn huid loslaat en vernieuwt.” En ze is nog steeds onderweg. “Nu niet naar Santiago, maar bijvoorbeeld naar Londen voor mijn single, of met mensen online uit andere landen.” En het bracht haar ook commercieel succes. “Een prettige paradox: Toen ik echt losliet of een nummer succesvol moest worden, werd het succesvoller dan het ooit was geweest. Mijn muziek wordt over de hele wereld beluisterd, ik leef ervan en ik kan de muziek maken waarin ik mijzelf ben.”
Aan het einde van een enerverend gesprek gaan we terug naar ‘Rainbow Ashes’, de directe aanleiding voor dit gesprek. “Ik wilde dat nummer als eerste uitbrengen van de EP. Het is melancholisch, maar ook groots en meeslepend. Het is drama, maar ook opbeurend. Het heeft een bepaalde rauwheid, maar is ook gestileerd. Klassiek, maar ook modern. Dit is wie ik nu ben; precies in het midden waar ik hem wil hebben.” Als twee zijden, twee armen die precies in evenwicht zijn. Een balans. Een balans voor nu. De muzikale en persoonlijke balans van Nina June.
