Andrew Roachford, voorman van de band Roachford wordt door velen ten onrechte gezien als een eendagsvlieg. Iedereen kent de band wel van hun culthit en floorfiller ‘Cuddly Toy’ van hun debuutalbum uit 1988 alweer.
Toch heeft de band niet stilgezeten in de afgelopen dertig jaar. Het succes van ‘Cuddly Toy’ heeft de band nooit weten te evenaren maar inmiddels is er een oeuvre opgebouwd dat bestaat uit 12 albums en een inmiddels zeer solide live reputatie.
Een optreden van Roachford meemaken is een waar feest van groove, muzikaal vakmanschap en toch verrassend veel nummers die ergens wel zijn blijven hangen. Onlangs kwam dan dus het twaalfde studio album van Roachford uit onder de titel ‘Twice in a Lifetime’.
Dertien nummers, allemaal in de prima Roachford traditie. Uiterst vakkundig gecomponeerd en geproduceerd. Roachford is en blijft instant herkenbaar. Dat komt in de eerste plaats door de prachtige stem van Andrew. Soul, met blues, met een randje rook eraan, waardoor alles net wat intenser klinkt. De muziek van Roachford is uiterst Engels maar leunt zwaar op de soul uit de zuidelijke staten van de U.S.A. Dat maakt het instant herkenbaar.
Op het album staat geen nieuwe ‘Cuddly Toy’, dat is duidelijk na de eerste draaibeurt. Het zal ook Andrew’s bedoeling niet zijn geweest. Wat opvalt is dat vocale arrangementen dit keer mooi rijk zijn gearrangeerd. Roachford zelf noemt het album, misschien wel zijn beste. Begrijpelijk dat je dat zegt, maar helemaal waar is het niet. Voor degenen die het oeuvre van Roachford wat beter kennen, zal deze schijf het toch af moeten leggen tegen het enorm avontuurlijke debuutalbum, maar zeker ook tegen het misschien nog wel betere ‘Get ready’ uit 1991. Persoonlijk vind ik ook ‘Permanent shade of Blue’ nog beter, maar ‘Twice in a Lifetime’ kan zich qua stijl en niveau zeker meten met dat laatstgenoemde album.
Prijsnummer op de nieuwe release is het duet met Beverly Knight: ‘What we had’. De stemmen van beiden mengen mooi. Ook Knight heeft een mooi randje in het hoog. Een soulful resultaat dat staat als een huis. Meest bijzondere track moet wel ‘Are you Satisfied’ zijn. In opbouw en arrangement doet het soms zelfs aan Marvin Gaye denken. Ja natuurlijk Andrew Roachford is geen Marvin Gaye, niet by far, maar toch.
Al met al is ‘Twice in a lifetime’ een album van constant niveau, zonder grote uitschieters naar boven. Roachford gaat gewoon door met wat hij al meer dan dertig jaar doet. Erg goede albums maken die een prima reden zijn om hem live te gaan zien. wanneer het virus dat weer toelaat. Roachford blijft live het beste. Misschien eens een live album uitbrengen? (7/10) (BMG)
