Enige tijd later dan oorspronkelijk gepland komt Dilana binnenkort met haar nieuwste EP: ‘Animal’. Op ‘Beautiful Monster’ uit 2013 schreef ze pijnlijk eerlijke liedjes over haar leven die tot de kern van de menselijke ervaring spraken. Met de nieuwe EP gooit ze het over een wat andere boeg.
Verschillende van de nieuwe nummers zijn probleemgericht en proberen een licht te werpen op verhalen die we niet per se willen, maar wel móeten horen. In plaats van weer een album over persoonlijke pijn en verdriet die de ziel doen bloeden, krijgen we deze meer eclectische verzameling aan nummers die de littekens op de samenleving probeert te laten zien. Daarom is het ook logisch dat deze EP alles van slide-gitaar tot world beats, en van croonende zang tot rap, in de mix gooit. Met iedereen praten betekent elke taal spreken (metaforisch). Dilana probeert dat hier te doen. Het is fijn om eraan te herinnerd te worden dat muziek een verschil kan maken in de wereld, en niet alleen op persoonlijk vlak.
Kunst, op haar best, spreekt de waarheid op manieren die we niet kunnen bereiken door alleen gesproken taal. Of het nu gaat om een beeld dat je niet van je netvlies krijgt, of een melodie waarvan de woorden zich in je hoofd blijven herhalen, kunst stelt ons in staat om een boodschap tot ons te nemen waarvoor we anders niet open zouden staan of waar we normaal niet naar zouden willen luisteren.
‘Kids Must Play’ behandelt de toestand van de wereld, wapenwetgeving en de impact die deze hebben op de komende generaties. De zware gitaar groove en de sirene-effecten klinken als stromende adrenaline en de schreeuwen om hulp als de volgende onvermijdelijke schietpartij plaatsvindt. ‘Wie gaat de kinderen redden?’
Titeltrack ‘Animal’ gaat over de exploitatie van de natuur. Een episch nummer, geschikt voor een filmthema, met dramatische snaren en DILANA’s dreunende stem die de wereldleiders op de proef stelt, omdat zij de schoonheid van de dieren met wie wij deze aarde delen niet willen herkennen en beschermen. Het is een pleidooi voor de mensheid om het beter te doen, en de gemakzucht waarmee wreedheid plaatsvindt aan de kant te zetten ten gunste van een meer compassievolle realiteit.
‘Da Big Man’ gebruikt zijn stampende, marcherende beat om ons in een wereld van vals patriottisme te werpen waarin we luisteren naar en alles accepteren wat wordt gezegd door de mensen die zogenaamd aan ‘onze kant’ staan. Loyaliteit is blind geworden, waarheid is een meerkeuzevraag geworden, en macht is alles.
‘Oh Jericho’ tenslotte is een lied over leven, verlangen en hoe geen enkele vorm van liefde het moederschap kan evenaren. Het is die alles beheersende liefde die Dilana ertoe dwingt de problemen van de wereld onder ogen te zien, omdat ze het niet kan verdragen om langs de zijlijn te blijven staan totdat het de verantwoordelijkheid van haar kind is om deze problemen op te lossen. Ze heeft een bijzondere focus, en het willen van een betere toekomst houdt tevens in dat ze haar muziek verandert om te doen wat ze kan om deze betere toekomst te realiseren.
Als traktatie krijgen we ook een cover van Audioslave’s ‘Like A Stone’, dat passend is bij het thema van deze EP. Dilana gebruikt het nummer om haar publiek eraan te herinneren dat psychische strubbelingen echt bestaan, ernstig zijn, en dat veel te veel van ons de gevolgen ondervinden van de rimpeleffecten van zelfmoord. Het is een bijzonder mooie, eenvoudige productie met Jonas Pap op cello.
