Het lijkt een eeuwigheid geleden: het optreden van Portland van 30 augustus 2019 op het Bruisfestival in Maastricht. Op een nieuwe locatie mocht het Belgische viertal het festival openen; niet de meest ideale omstandigheden. Maar ze hielden zich staande. Nee, ze maakten zelfs indruk, op een warme zomeravond, vér voordat een virusje zowel de plannen van de band als een live interview in de weg zou staan.
Via FaceTime zie ik zanger Jente Pironet op een klein schermpje, stralend, enthousiast. “Jazeker herinner ik mij Bruis nog. Dat was afsluiter van het festivalseizoen.” Een seizoen waarin zijn band Portland al op Pukkelpop en Werchter stond, twee grote Belgische festivals. “Maar we willen ook graag naar het buitenland. We speelden al op een aantal showcasefestivals zoals Eurosonic in Groningen, The Great Escape in Brighton en IFF in Londen en daar gingen we deze zomer de eerste vruchten van plukken op een aantal festivals in Nederland en Engeland. De Belgische markt is vrij klein. Het zou mooi zijn om binnen een paar jaar ook in een paar andere landen opgemerkt te worden.”
Met het in oktober bij PIAS uitgebrachte debuutalbum ‘Your Colours Will Stain’ zou dat moeten lukken. Een album dat breed uitwaaiert over iets wat doorgaans ‘indie’ of ‘dreampop’ wordt genoemd. Dan eens wat meer naar de folk, dan meer naar de rock. Of met meer elektronische invloeden, als bij de door Jente zeer gewaardeerde Eefje de Visser. ”Samen met producer David Poltrock (o.a. MIA-winnaar ‘Beste Muzikant’ 2018, muzikant en producer voor De Mens, Hooverphonic, … “én onze oud-docent op de rockacademie in Hasselt”), hebben we geluisterd naar meer dan honderd demo’s en ideeën die ik in de loop der jaren bij elkaar had geschreven en gekeken welke we het beste konden uitwerken voor op de plaat. Daarbij hebben we er bewust niet voor gekozen om één bepaalde sound neer te zetten.” Voor het volgende album zullen er wellicht duidelijkere keuzes gemaakt worden, waarbij de bandleden er nog niet uit zijn wat de hoofdrichting gaat worden. Gevraagd naar een nummer dat voor Jente richtinggevend zou kunnen zijn, antwoordt hij weloverwogen: “‘Lady Moon’: rustige opbouw met gitaar en lichte elektronica.” En met natuurlijk de prachtige samenzang tussen Jente en zangeres/pianiste Sarah Pepels. Maar die is niet uniek voor dit nummer. “In onze nummers is die samenzang wel de rode draad.”
Foto (c) mathieu wijckmans
Jente en Sarah zijn behalve ‘het gezicht’ ook de creatieve motor van de band. “Ik kom met de muziek en een begin van een tekst. Vervolgens gaat het naar Sarah die heel sterk is in de zanglijnen.” Dan worden drummer Arno de Bock en toetsenist Gill Princen erbij betrokken om de songs tot één geheel te smeden. ”Mijn teksten moeten fonetisch kloppen en gaan over heel verschillende zaken die ik kwijt wil. Het is een beetje therapeutisch.” Jente wil de luisteraar echter geen verhaal overbrengen, maar wel een gevoel, een emotie, passend bij hun muziek.
Ondertussen is een aantal albumsongs ook als single uitgebracht. Zeer binnenkort volgt het, in mijn ogen, meest catchy nummer van de plaat: ‘Ally Ally’. Uit dit bewuste nummer komt ook de zin ‘Your Colours Will Stain’, de titel van het album. Het verwijst metaforisch naar de afdruk van een kleur die je ergens achterlaat. “Als een steen die je in een rivier plaatst waardoor de stroming blijvend iets verandert.” Ook metaforisch voor carrière van de band, die door het succes van ‘Your Colours Will Stain’ duidelijk in een stroomversnelling is gekomen. Misschien door de breedte van het album.
Foto (c) Michiel Venmans
Opmerkelijk is de succesroute die vele Belgische bands bewandelen: door hoge ogen te gooien in Humo’s Rock Rally of Studio Brussels De Nieuwe Lichting. Bij de eerste bemachtigde Portland in 2016 een finaleplek in de AB, terwijl de laatste in 2018 zelfs door hen werd gewonnen met het nummer ‘Pouring Rain’, dat “we als bonustrack aan het album hebben toegevoegd”, zegt Jente, waaruit nog steeds de trots weerklinkt.
Er zijn voor hem natuurlijk meer dan alleen Belgische invloeden. Gevraagd naar voorbeelden zie ik Jente in mijn kleine telefoonschermpje omdraaien naar zijn platenkast en lachend verzuchten. “Ik kan niet alles opnoemen.” Niet verrassend, blijft hij langer stilstaan bij de prachtige melancholieke dreampop van Beach House. “Maar ook allerlei Rock classics als The Doors, Dire Straits, …” Voor samenwerkingen heeft hij desgevraagd (“als budget geen bezwaar zou zijn”) ook zijn voorkeuren, waarvan Bon Iver en Tame Impala er slechts twee van het lange lijstje zijn.
Foto (c) Tina Herbots
Jente Pironet komt steeds meer op dreef in het schilderen van zijn muzikale toekomstbeeld. Hij ziet zichzelf al staan, in IJsland ”om samen met de mannen van Sigur Rós waanzinnige nummers te maken.” Hij droomt ook al van de bijbehorende film, die de sfeer verder moet onderstrepen. Een melancholieke en filmische sfeer die je ook terug kunt vinden zijn het eigen werk met Portland. Naast vele andere stijlen, gevoelens en emoties. Maar dat hadden we al gezegd: heel breed…
Ik ben benieuwd welke richting Portland uitgaat. Jente zelf waarschijnlijk ook… Het blijft héél spannend. Nee, niet dat virusje. Hun muziek natuurlijk.
