“Er heeft dinsdagnacht een hevige brand gewoed in het gloednieuwe zwembad van Kortrijk. Normaal zou het later deze week opengaan voor het grote publiek.” (VRT Nieuws, 27 februari 2019). Hoe serieus moet je een band nemen die zichzelf High Hi noemt en hun nieuwste album heeft vernoemd naar dit absurdistische ongeluk? Heel serieus, want deze Belgen zouden het internationaal ver kunnen gaan schoppen met het album ‘Firepool’, een plaat met een aantal mooie en ook hitgevoelige indie-gitaar-elektro-pop songs. Hoog tijd om met behulp van een Corona-proof medium te spreken met zanger/gitariste Anne-Sophie Ooghe en zanger/drummer Dieter Beerten.
High Hi (“Er zit geen zot verhaal achter, hoor”) is een plezier klinkende naam, die volgens Dieter “de manier weergeeft waarop wij muziek maken.” Live heeft de band al een stevige reputatie opgebouwd “waarin wij en het publiek tot een hoger niveau worden opgetild.” High dus, of Hi … Des te vervelender dat het drietal, bassist Koen Weverbergh is bij dit gesprek niet aanwezig, hun juist verschenen album ‘Firepool’ voorlopig niet live kan spelen. “Als je ons nu live kon zien dan klinken we heftiger en ruwer dan op plaat”, zegt Anne-Sophie met een lichte weemoed naar pre-Coronatijden. Waar het debuutalbum ‘Hindrance’ (2017) vooral gitaar getint was, is de sound op ‘Firepool’ (2020) veel breder door met name het gebruik van meer synths en technische middelen. De reden is even duidelijk als simpel: “We wilden niet twee dezelfde albums maken.“ Door de keuze voor producer Daan Schepen (o.a. Eefje De Visser en Bazart) wist High Hi dat ze voor ‘Firepool’ een man van de elektronica zouden binnenhalen. “Hij heeft zeker ook een eigen mening gehad, maar is nooit gaan dwarsliggen. Het album is een mooi evenwichtig geworden tussen elektronica en gitaren.”
De sound op ‘Firepool’ klinkt wellicht wat meer commercieel. Is dat een vies woord? “Nee, hoor”, stelt Dieter, “en het was ook niet onze bedoeling. Het album is namelijk ook echt wel donker. Van een aantal nummers hadden we zelfs niet gedacht dat ze de plaat zouden halen en nu zijn het singles,” zoals ‘Daggers’, de opener van een album dat niet echt een rode draad (nodig) heeft. “Of het moeten juist de contrasten zijn tussen en binnen de nummers, zoals een super-heftig refrein en dan plots een rustige strofe. Er zit gewoon veel dynamiek in deze plaat.”
Net als op ‘Hindrance’ zijn de songs ontstaan vanuit een instrumentale basis. Terwijl de zanglijnen van Anne-Sophie en Dieter, die met, langs en tegen elkaar kronkelen, juist ook een grote kracht zijn. ”Dat hebben we op deze plaat dan ook bewust uitgespeeld”, lacht Anne-Sophie. De teksten zijn van Dieter en gaan “over liefdes die voorbijgaan, over de nostalgie. Ze zijn een lyrische puzzel waarbij de interpretatie van andere mensen veel belangrijker is dan wat wij er zelf in leggen. Het gaat ons om de emotie en de dynamiek”. Guitig merkt Anne-Sophie op: “Daarom heb je ook een voorkeur voor films met open eindes, Dieter.”
Anne-Sophie en Dieter vullen en voelen elkaar heerlijk aan. Het zou zomaar een paar kunnen zijn. En dat zijn ze dus ook…. Hun muzikale smaak en invloeden liggen dicht bij elkaar: “We luisteren liefst naar vrij donkere muziek”, en beiden sommen ze op: “Arcade Fire, The Strokes, Warpaint, Washed Out of ‘Rumours’ van Fleetwood Mac.” Dieter noemt ook het Belgische Brutus. “Om te kijken naar mensen waarmee we bevriend zijn en die ook toffe muziek maken.”
De Belgen hebben inderdaad een brede, zeer interessante en gedurfde scene. Toegangspoort tot het muzikale, Vlaamse Walhalla zijn de contests van Studio Brussels ‘De Nieuwe Lichting’ en ‘Humo’s Rockrally’. Een finaleplaats in laatstgenoemde zorgde voor aandacht van Joost Zwegers, de man van Novastar. “Het opent je ogen en je komt in contact met mensen waar je normaal niet mee in contact komt.” Een gezamenlijke tournee was het logische gevolg.
Er is dan ook een terechte trots voor Belgische bands. ”België is sowieso absurder en we nemen ons zelf niet zo serieus. De muziek is meer underground dan in Nederland…” Dieter straalt erbij maar verzucht dat “Belgen helaas niet zo snel over de grens kijken. Wij zouden juist graag op de algemene Indielijst van Spotify staan. En gaan toeren in het buitenland. Anne-Sophie onderstreept dat met een prettige, Vlaamse tongval: “Onze muziek zal niet alleen door Belgen gesmaakt gaan worden…”
Zoals ook de smakelijke album- en songtitel ‘Firepool’, zeker? Dieter lacht; “Ha, ja, het zou eigenlijk een vrolijke plaat moeten zijn, maar is dat niet.“ Een zwemband in Kortrijk brandt twee dagen voor de opening helemaal af…. Anne-Sophie herinnert het zich nog: “We hoorden het op het nieuws. Dat was zo raar en indrukwekkend tegelijkertijd.” Dieter schreef de term op en dacht: ”Daarmee gaan we iets doen; Dat contrast, dat beeld. En dat is op alle niveaus teruggekomen in de plaat en in de afzonderlijke nummers.”
Dit bericht bekijken op Instagram
En laten we eerlijk zijn: met zo’n verhaal vergeet je ‘Firepool’ natuurlijk niet gauw. Maar ook zonder deze story zal het album vol contrasten je snel aansteken. Nee, absoluut geen afbrander, maar eerder een grote opsteker voor de verdere carrière van High Hi. Zeker en vast!
Bandfoto’s (c) Eva Vlonk
