Wat kun je verwachten van een nieuw album van Mintzkov, een juweel uit de Belgische kroon der rockmuziek, twintig jaar nadat ze door het winnen van Humo’s Rock Rally in een gespreid muziekbedje terecht kwam dat al was opgewarmd door bands als dEUS, waarmee enige verwantschap nog steeds niet kan worden ontzegd? Waar dEUS op volle stoom België en alles (ver) daarbuiten veroverde, daar haperde de populariteit van Mintzkov net iets te vaak om van een grootse commerciële carrière te spreken.Maar commercieel is gelukkig niet hetzelfde als artistiek en lukte het op dat laatste vlak wel om een grootse bijdrage te leveren aan de inkleuring van het Belgische muzieklandschap van de laatste twee decennia.
En daar is dan nu het lang verwachte vijfde album ‘Oh Paradise’, maar liefst zeven jaar na hun grootse ‘Sky hits ground’. Ondertussen is de band door het vertrek van Pascal Oorts (toetsen) en Daan Scheltjens (gitaar) gereduceerd tot een trio, in de meest basale rockbezetting van gitaar (Philip Bosschaerts), bas (Lies Lorquet) en drums (Min Chul Van Steenkiste). Hierdoor klinkt ‘Oh Paradise’ wat basaler dan zijn voorganger. In dat opzicht is wellicht een vergelijking meer op zijn plaats met het vroegere werk, zoals ‘360°’ uit 2007 of ‘Rising sun, setting sun’ uit 2010. In vergelijking tot die twee oudere broertjes klinkt Mintskovs nieuwe worp echter duidelijk meer gepolijst; alsof de ruwe diamant meer geslepen is. En die gelukkig ook nog steeds schittert, maar misschien wat meer ingetogen dan vroeger.
Het album opent sterk met de single ‘August Eyes’. Een repetitieve baslijn brengt je in cadans langs de inventieve gitaar erupties en melodieuze zang van Philip. Een rocknummer met een spannende opbouw en verrassende hoekjes en gaatjes. Al snel valt op het album de grotere rol van Lies op. Het lijkt alsof zij meer ruimte heeft gekregen, en gepakt, om de songs in te kleuren en naar zich toe te trekken met haar soms onderkoelde, soms warm sensuele stem. Zoals in ‘New Stations’, waar net als op andere nummers de geur van het latere werk van dEUS nooit ver weg is. Dat kunstje flikt ze ook op ‘Unlike the sun’, waar ze Philip qua aandacht verwijst naar het tweede plan. Een prettig nummer dat heerlijk aanschurkt tegen de dreampop. In ‘Odyssey’, met een onnodig lang en daardoor weinig spannend intro wordt haar stem, heerlijk langgerekt, dralend, zelfs overdubd, zodat we tweemaal van haar kunnen genieten(!)
Maar minstens even mooi zijn de momenten waarin de zang van Philip en Lies langs elkaar kronkelen, in elkaar verstrikt raken en vervolgens in elkaar vervlechten en zo een song, gebaseerd op een strakke ritmesectie, naar grotere hoogte stuwen. Zo wordt in ‘When Ghosts R out’ de kracht van de samenzang prima uitgespeeld en biedt dit het verder vrij vlakke nummer net dat extraatje waardoor het toch in je hoofd blijft gonzen. Ook in ‘Distance to Mars’ en ‘Horizon’ lukt dit voortreffelijk; rustige, warme, gevoelige en melancholieke nummers, die als een golf, uitwaaierend op een lang breed zonnig strand, je blote voeten kietelen met een zalig introvert gevoel.
Maar ook de oude, degelijke indierock is vertegenwoordigd op het verrassend veelzijdige album. Zo geeft de intro van de tweede single ‘Bing bang’ je meteen die vibe die we ook kennen van een band als the Pixies: lekkere bas, strakke drum, stoere gitaarriffs. O ja, nu je het zegt: Lies Lorquet klinkt eigenlijk wel een beetje als Kim deal… Net zo onderkoeld lieflijk (maar, pas op!). Het lukt echter niet altijd om een nummer net spannend genoeg te maken, zoals in ‘It’s in the Blue’. Net te weinig tentakels die in je hersenpan blijven kronkelen. Gelukkig komt dit weinig voor en sluit het album ‘Oh Paradise’ af met een prachtige titelsong. Een nummer dat bewijst dat Mintzkov nog steeds prachtige, catchy pop-rocksongs kan maken.
Wellicht onbewust, maar heel symbolisch is het einde, waarin het nummer, en daarmee ook het album, langzaam in de fade out lijkt te verdwijnen, maar dan opeens de stem van Lies de mix wordt ingeschoven, mysterieus, galmend, hoog zwevend boven Paradise…. (7/10) (Noisesome)
