Op 3 April is de release voorzien van het tweede album van de Belgische post-rock band Astodan. Onder de titel ‘Bathala’ zal de band het album met 6 tracks wereldwijd releasen.
Post-rock is een lastig te definiëren muziekstroming, omdat er zo verrekte veel onder kan vallen. Post-rock bestaat vaak uit lange tracks, waarin met gitaren en elektronische instrumenten een soort van textures of soundscapes worden gemaakt. Het is een crossover waarin eigenlijk alles meegenomen kan worden. In de slechte gevallen wordt het dan een brei van kabaal, eerder geschikt voor destructieve oorlogsvoering dan om van te genieten, maar in de beste gevallen is het spannende muziek die uitnodigt ontdekt te worden, en waar je je over kan en mag verbazen.
In het genre zijn meesterwerken gekend die zeker hun waarde hebben bewezen, en soms ook wel de stap naar een groter publiek konden maken. De Amerikaanse band Rachel’s bijvoorbeeld maakte met ‘Selenography’ een prachtig album en ook Mogwai’s ‘Young Team’ uit 1997 is zeker het luisteren en ontdekken waard.
Post-rock is zeker geen mainstream, verre van dat, en gezien het aantal luisteraars van een kleine 300 per maand op hun Spotify account is Astodan ook nog geen household name in het genre. Eens zien of ze met ‘Bathala’ het geluk een hand kunnen helpen.
Het album bevat 6 tracks die allemaal ruim over de vijf minuten heen gaan qua speeltijd. De inspiratie voor de muziek vond de band naar eigen zeggen bij een Filippijnse stam, gekend door het feit dat zij hun doden begraven in een holle boom. Tsja dat is zeker wat anders dan liefdesliedjes, coming of age content of maatschappijkritische hip hop. Het album klinkt qua productie donker, zwaar, en niet consistent. Het Lijkt wel of tijdens het luisteren de band steeds donkerder en muffer gaat klinken. Ik twijfelde of het mijn geest was die tricks speelde, maar ook na vier keer luisteren bleek dat met name bas en drums steeds anders gedefinieerd in de mix liggen. Dat komt de eenheid op het album niet ten goede.
Laten we eerlijk zijn. Vrolijker gaat niemand worden van dit album. Het is donker, zwaar, zwaarmoedig en traag. Geen feestmuziek. Als ik dan ga luisteren op zoek naar spanning, inventiviteit en mooie vondsten, verrassende arrangementen of melodieën, dan kom ik ook weer bedrogen uit. Alle tracks zijn meer van hetzelfde. Een zwaar tapijt gitaren, wat elektronica, een goede drummer die slecht in de mix ligt en her en der wat pogingen tot melodie of thema op een gitaar. Het klinkt allemaal hetzelfde qua opbouw en structuur. Eigenlijk is het een onmogelijkheid om een nummer helemaal af te luisteren, daar moet je echt jezelf toe overhalen, en dat zal een hele prestatie zijn.
Ik hoop voor de mannen en of vrouwen achter Astodan dat dit album hun wat verder voortstuwt in de vaart der post-rock liefhebbers. Ik gun het hen ook, want ze hebben hun best gedaan met het thema, de video’s en het artwork. Daar is veel liefde en noeste arbeid in gaan zitten.
Aan de andere kant is het zo dat een post-rock band die ineens een paar duizend albums verkoopt misschien wel helemaal geen post-rock is. Sommige zaken moeten gewoon lekker klein en niche blijven. Speciaal voor de liefhebbers
Label : Dunk! records
Waardering : 4/10
